Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

We are all Abu Imran, aren’t we???

Naar aanleiding van de ophef die enkele knapen van de fameuze ‘sharia 4 Belgium/Holland, 4 you and 4 me and the entire human race’ op een Amsterdamse debatavond veroorzaakten, ben ik in mijn schrijfsels gedoken en vond ik deze notitie terug, gedateerd 11-02-2011.

Het ging over Abu Imran, kopstuk van Sharia4Belgium, naar aanleiding van zijn verbale aanval op Marie Rose Morel (een Vlaams Belang politica) bij haar overlijden. Een actie die uiteraard veel media belangstelling kreeg. Enkele maanden later, 8 december, waren misschien andere abu’s van de partij, maar eigenlijk doet dit er niet toe. ‘Imran’ kan door allerlei namen vervangen worden want wie het schoentje past, trekke het aan.

Artikel ingezonden door ‘As Sirr’

Abu Imran of simpelweg onze ‘Fouad’, heeft het wederom niet kunnen laten. Hij moest zijn ultieme oordeel over Marie Rose Morel via You Tube de wereld insturen. In ’t holst van de nacht zette hij zijn videoboodschap erop. De nacht…, een gezegende tijdspanne, waarin men zich volgens Islamitische leerstellingen beter kan bezighouden met meditatie en gebed (en misschien zelfs het plaatsen van een home-made filmpje) dan met slaap of werelds vertier.

Omringd door enkele kompanen en vrienden uit lang vervlogen ‘Boomse Jeugdwerkerstijd’, aan het experimenteren met camera en geluidsmateriaal. De hulp en goedkeuring zoekend van Allah, de enige, de almachtige. En uiteraard een regelmatige ‘cut’ en hernemen van dat ergerlijke ‘ik ben een in Antwerpen naar school geweest-Marokkaan’ accent doorspekt met ECHT Fusha gewauwel tot het er definitief op stond.

Iedereen een stukje Abu Imran

Zijn outfit en het uit het hoofd kunnen citeren van passages en hadieth dwingt bij sommigen respect af en toont aan dat deze kerel ‘ergens’ in de leer is geweest. Want het is jammer genoeg slechts een minderheid aan Marokkanen die verder komt dan het plaatselijke berbertaaltje of Derrija.

In plaats van om deze voorbeeldige- soenna- baardige- jonge militant te lachen of hem in de Outlawpositie te duwen, zou men zich misschien beter afvragen waar en in welke verenigingen/instituten hij zijn ‘kennis van de ware Islam’ opdeed, in welke milieus hij zich tegenwoordig beweegt en waar hij zijn gretig opslorpende bewonderaars(ters) ronselt.
Ik heb de Sharia filmpjes meermaals bekeken en ook de website bezocht. Ik ben zelfs zo vrij geweest op z’n naam te googlen en te zien wat een mens zoal te weten komt. Uiteraard komt dit groepje met charismatische leider ‘Fouad Belkacem’ niet uit het niets te voorschijn. Blijkbaar is Fouad (klinkt direct heel wat alledaagser dan Abou Imran) nog jeugdhuiswerker geweest, is hij van Boom richting Antwerpen afgezakt (in zijn beleving eerder opgerukt) en viel hij al véél eerder op door zijn vranke en onomwonden meningsuiting.

Al bij al val ik niet achterover van zijn boodschappen. Zo origineel zijn ze niet. Ik vind ze zelfs heel herkenbaar. Ik vind niet dat hij nooit gehoorde, wereldschokkende standpunten inneemt. Er zijn honderden van dit soort sprekers en gedachtegangen op YouTube terug te vinden, van dezelfde soort-strekking- baardige figuren, die met evenveel passie hun intolerantie spuien, veroordelen, bang maken, zeker van hun stuk en er vooral zeker van DE WARE ISLAM te verkondigen.

Er zijn ook voldoende Moslims die niet de grote bek van Abu hebben, maar die zich stiekem wel kunnen vinden in deze straffe en zuivere taal. Misschien is het in het Arabisch met Engelse ondertiteling gewoon beter verteerbaar. Misschien komt het in het Antwerps plots te dicht bij eigen bed. En als blijkt dat er intussen ook een ‘sharia for Holland’ bestaat, dat zijn fanclub zich blijkbaar uitbreidt, wat moeten we dan…? Een fatwa over één of andere afvallige vanuit Saoudi-Arabië heeft blijkbaar minder persoonlijke impact dan het moeten aanhoren dat het Marie Rose Morel was die zou branden in de hel of het bekogelen met eieren van wie volgens de sharia mannen beter z’n bek zou houden.
We hebben nog maar net geroepen ‘we are all Khaled Said’, moeten we nu aan onszelf toegeven dat we misschien ook allen een stukje Abu Imran in ons hebben????

Vooral dàt zie ik namelijk in Abu.

Wereldbeeld

Een, denk ik, oprecht gelovige Moslim die van zichzelf vindt dat hij tenminste weet wat Islam inhoudt en ernaar handelt. Iemand die zichzelf toevertrouwt aan Allah’s oordeel en strijdt voor de zaak. Abu Imran kent vast en zeker de fameuze complottheorieën, het alziend oog, hij haalt er de illuminati zo uit. Hij heeft zich goed laten inprenten dat hij zich in Islamvijandig gebied bevindt, ‘dar al gharb’ en hij zal niet nietsdoend toekijken.

Gelukkig kent hij wel wat jongeren, zitten er wereldwijd een aantal visionairen bij wie hij te rade kan gaan, aan wiens woorden hij zich optrekt. Een hidjra zit er voor hem voorlopig niet in. Hij zou trouwens niet weten waarheen. Waar vind je die staat gebaseerd op die echte Islam, zonder compromissen…? Neen, zijn missie, zijn persoonlijke jihad ligt hier. Ooit, vroeg of laat zal de lakse Moslimmassa hem snappen, hem gelijk geven. Hem: ‘Abu Imran’, met in zijn kielzog een schare jongeren aangestoken door het vuur van zijn niet aflatende strijd.

Sharia, het khalifat verkiezen boven door de mens ontwikkelde staatsvormen. Dat is voor wie iet of wat Islam kent toch niet zo’n vreemde wens?? Kan het hem wat schelen hoe deze hypocriete maatschappij over hem denkt en die halfslachtige, huichelachtige broeders en zusters die zichzelf Moslim durven noemen, maar die capituleren voor het vijandige systeem. Een systeem waarvan hij weet dat het niet beperkt blijft tot Amerika en Europa, maar ook de Islamitische wereld in z’n greep heeft.  Abu vindt troost bij Allah en bij de geschriften van de betrouwbare geleerden. Hij is misschien het type dat in z’n eentje jammert ‘Ya Rabb, schenk ons de overwinning’.

Abu vindt namelijk dat het tijd is voor Moslims om op te staan en vindt dat niet alleen Marie Rose haar straf verdient, maar evenzeer de huichelaars’ en ‘koeffar’ onder zijn broeders en zusters die evenzeer vernederd zullen worden. Is het niet nu, dan minstens in het hiernamaals. Abu droomt van sterke banden, één verenigde oumma zonder shirk en bi’da, die in het spoor van de Sahaba zegeviert boven alle anderen en die zeker en vast Israël van de kaart veegt. Ik zou nog verder kunnen gaan, maar laat het hem liever zelf vertellen. Er zullen nog wel filmpjes en processen opduiken waarin hij en zijn makkers hun wereldbeeld en idealen uit de doeken doen.

Ik probeerde me even in zijn gedachtegang te verplaatsen om aan te tonen dat hij niets nieuws zegt en dat iedere Moslim wel dit soort predikers kent. De ene identificieert er zich mee en de andere houdt er zich ver van.

Sommigen lijken enkel te beseffen wat radicale Islam inhoudt als die in eigen taal en dichtbij huis wordt verkondigd. Dan is het plots van ‘wij hebben daar niets mee te maken’. Nochtans zwemmen ze soms rond in dezelfde poel van verenigingen en stichtingen die misschien niet Abu Imraan, maar wel dit soort ‘ware Islam’ verspreiden en verdedigen. Niet zo baldadig gebracht uiteraard en zonder met eieren te gaan kogelen. Net iets voorzichtiger, want dit is erover, dit kan je niet maken. Wetende dat ze iedereen te vriend moeten houden, hun subsidies en erkenningen niet mogen kwijt spelen…

Abu Imran hoort tot die geloofsgenoten die menen te weten wat dawa voeren is. Zij die anderen aanklampen om hen de ‘zuivere’ waarheid te laten zien. Het zijn de mannen die infiltreren, in en om moskeeën post vatten, verloren gelopen alcoholistische schapen en drugverslaafden weer op het rechte pad willen brengen. Het zijn diegenen die de jongeren willen tonen dat niet de straat, maar de weg van de vrome voorgangers soelaas zal bieden.
Uiteraard niet de sh’itische moskee of die waar een uit Marokko geïmporteerde veel te brave, door één of andere rechtschool gebrainwashte Imam de preekstoel bemant.
Neen, neen, deze drie kwart broek broeders en abaya, handschoen dragende en geen hand schuddende zusters voeren je mee naar het juiste adres!

‘Marhaba bikoum, ya achi, ya ouchti’. Laat je muziekinstrumenten thuis, geef je over, vergeet het bestaan van hamams en dure trouwfeesten, laat die ongeletterde, onzuivere volksislam van je thuisfront achter je en stel je open voor ‘kennis’. ‘Iqra’, recht vooruit, bronnen vermelden en daliel aub! Wij vertellen je erbij welke geleerden je hierbij zullen helpen, welke je zeker moet mijden en hoe je de hadieth juist moet interpreteren.

Breuk met verleden

Het zijn mannen met vaak zelf een marginaal, scherp op de snee verleden die ‘Subhan’Allah’ het licht hebben gezien. Die in het geloof hun kracht en identiteit hebben gevonden, wat op zich mooi is. Het zijn diegenen die zelf iemand zijn tegen gekomen die hen op het juiste moment (vaak in de gevangenis) de juiste boekjes en adressen in handen duwde en die er altijd voor hen was. Ze weten hoe goed het voelt om een nieuwe kans te krijgen, in een groep opgenomen te worden en je zonden uitgewist te zien. Het zijn vaak diegenen die na een middelmatige jeugd in een probleemgezin, een nooit afgemaakt onderwijs en het parcours van de straat, (kleine) criminaliteit en drughandel besloten hebben om het roer definitief om te gooien. En zij weten waarover ze spreken, zij hebben het allemaal zelf meegemaakt.

Van een onbeduidende, in de migrantensector van zijn oren makende Fouad naar een boodschap verspreidende Abu Imran. Het leven heeft plots zin. Waar zou jij voor kiezen????

Hoe Abu de dingen brengt, doet me dan weer denken aan de relschopper die je in iedere klas vindt. Diegene die zegt wat anderen niet durven of waar ze zelf nog niet opgekomen waren. Diegene die tot een subgroepje hoort waarbij de echte leiders hem dingen influisteren maar slim genoeg zijn om zelf buiten schot blijven en hij de straf en het ‘onhandelbare label’ krijgt… Er schuilt een stevige, onbegrepen rebel in hem. Soms krijgt hij applaus of stilzwijgende goedkeuring en soms gaat hij net die ene stap te ver en verliest hij alle sympathie.

Selectiviteit?

Dus broeders en zusters, vooraleer we anti Sharia 4 Belgium/Holland groepjes oprichten en deze mannen afdoen als extreme zonderlingen, een te verwaarlozen minderheid… is het misschien raadzaam eens goed naar onszelf te kijken.

OK, we hebben niet allen de kamikaze neigingen om onszelf de strop om te doen zoals een Abu Imran. We weten wanneer we iets kunnen denken, maar uiteindelijk beter zwijgen. We hebben het fatsoen onze medeburgers niet voor het hoofd te stoten en een voldoende goede inborst om Marie Rose Morel zielerust toe te wensen. Dewinter of een Wilders zou al iets moeilijker zijn. De gedachte dat dit hun verdiende loon is en dat Allah’s gerechtigheid toegeslagen heeft wordt al wat verleidelijker.

We distantiëren ons nu van hem. Maar eerlijk gezegd, meten we soms niet met twee maten en gewichten? Draaien en keren we niet met de wind zoals het ons uitkomt? Knikken onze knieën niet vooral omdat we weten welke consequenties er aan Abu Imran’s uitspraken voor onszelf kunnen vasthangen? Wat moeten we nu immers weer gaan uitleggen? Dat dit geen Islam is, dat hij geen Moslim is? Dit is wel degelijk Islam, er zijn er meer die denken zoals hij en in sommige kringen zal hij geprezen worden om zijn moed.

Ik ben al veel dweperij met radicale Islam tegen gekomen bij het rigoureus praktiserende gedeelte van de Moslims en ‘verwijzingen naar geleerden’ die gelijkaardige stelllingen als een Abu innemen, natuurlijk in besloten kring, zonder dat het iemand lijkt te storen. Maar nu dit soort Islambeleving echt aan onze voordeur staat en we ter verantwoording zouden kunnen geroepen worden, is het bij velen,’ mijn naam is haas’.

Nu wordt er gegraaid en gescharreld in de Islam om te uiten wat in eigen red-het-vel kraam past. ‘Ongehoord wat die man publiekelijk uit’. Terwijl het op nogal wat fora en bijeenkomsten gonst van dit soort ideeën, los van zijn specifieke uitspraak rond Marie Rose Morel of de verstoring van een lezing .

Mensen lijken echt selectief blind en doof te zijn. Het radicale gedeelte, waar ze nooit degelijk tegen in gingen wordt nu gauw opzij geschoven. ‘Ik ben zo niet’. Alsof het daarover gaat…

Abu Imran is vrees ik, slechts een symptoom van een veel diepere ziekte. Die van radicalisering….

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie