Alexander & Ariane, Eminem & Hailie, Angelina Jolie & John Voight, Liv & Steve Tyler, Willy & Willeke Alberti en Ahmed & Eighty! Gezien Mama twee weken geleden in haar eentje terug vloog richting ‘t Moederschip, ben ik gezellig achter gebleven met Papa. Hoewel het gemis gelijk bij afscheid te voelen was, redden Papa en ik het prima. We koken om de beurt, maken geen ruzie om de TV, lopen elkaar niet voor de voeten, muziek staat nooit te hard en zelfs de kat weet het te overleven. Mama maakt een bizar avontuur mee, waarbij alles een beetje tegen moet liggen. Telefonisch is ze onbereikbaar, ze heeft geen warm water en het schijnt erg koud te zijn terwijl we hier juist zomers weer hebben, go figure!
Als ik terugdenk aan vroegâh, de tijd toen ik nog lief en onschuldig was, dan was Papa altijd de persoon in mijn leven die alles kon regelen, repareren en overal aan kon komen. Zijn karakter als vader was altijd lief, stoer, zorgzaam, gezellig en onwijs grappig. Papa zeurt en klaagt niet. Als hij chagrijnig is, moppert hij voor zich uit, maar nooit op een manier waarbij hij ruzie uit wil lokken. Zijn liefde liet hij merken in gebaren zoals zondags een roombroodje voor me mee te nemen bij de Joodse bakker als je daar ineens trek in had tot het enthousiast meehelpen restylen van je tiener slaapkamer. Papa is er altijd voor me geweest.
Hij bracht me, haalde me op, steunde me, vond het leuk om dingen die ik kapot had gemaakt te repareren, maakte me aan het lachen wanneer ik me rot voelde, was supersterk, werd nooit moe, kon mijn gezeur goed verdragen (negeren), probeerde me altijd tegemoet te komen in mijn wensen en verwende me enorm hoewel zijn favoriete dochter toch Grote Zus is. Maar hij leerde me ook onwijs veel, tijdens het klussen benoemde hij altijd één van ons 3 kids als ‘pientje’. Dat was dan het hulpje van de dag, een grotere eer bestond niet. Je was dan min of meer in leer bij hem tijdens een klusje in en om huis. Tijdens het klussen kreeg je dan ook andere wijsheid mee. “Moet doet” is daar één van de bekendste van. Dat is zeg maar een soort van “Kan niet is dood”, doorzetten en niet opgeven.
Papa had alle kwaliteiten om voor een ware super action hero door te gaan. Maar Papa was bovenal mens. Dat werd me vier jaar geleden maar al te duidelijk toen hij tijdens zijn zoveelste klus instortte.
Voor het eerst was Papa in mijn ogen kwetsbaar. Iemand die ook zwak, nietig en machteloos in een situatie kan zijn. Er waren kennelijk zaken die hij niet 1, 2, 3 kon fixen. Net wanneer ik mijzelf dwong hierin te geloven mocht Papa al naar huis, zonder operatie, zonder preparaten, zonder gezeur. Niet was er alleen weer hoop, maar het beeld dat ik van Papa had was weer helemaal hersteld. De klap kwam daarom dubbel zo hard aan, toen hij twee weken later wéér werd opgenomen. Foutje van het ziekenhuis, gevolg: een hartinfarct. Daar lag Papa dan op de Intensive Care, in een gek kort ziekenhuisjaponnetje aan allerlei apparatuur, kabels, slangen en infusen. “Ze hebben een filpjuh van mijn hart gemaakt!” zei Papa blij en ik begreep niet waarom hij daar zo blij lag te wezen. “Filpjuuuh” herhaalde hij “net als die ene van Hallo Boppers”. Er verscheen een dikkere grijns op zijn gezicht die zo weer zou verdwijnen.
De arts kwam binnen en stond aan zijn bed. Koeltjes vertelde hij Papa dat het niet meer goed zou komen. De ogen van Papa werden waterig. “Oh sjo..” stamelde hij eruit. Niemand durfde eigenlijk verder nog wat te vragen aan de arts from freezing hell, uit angst antwoorden te krijgen die niet te verdragen waren. Ongevraagd ging Dr. Bibber dus zelf maar verder: “Ja, u zult de rest van uw leven onder andere bloedverdunners moeten slikken, omdat een deel van uw hart is afgestorven. Dát kan dus niet meer goed komen.” Ondanks de harde kille toon en ongevoeligheid van de arts troostte ik mezelf gelijk aan het idee dat er wonderpillen bestonden die Papa gewoon helemaal de oude zouden maken. Moet doet! Dus!
Alleen bleef Papa hangen aan het woord ‘afgestorven’. “Dus een deel van mijn hart is dood?”, hoorde ik hem vragen en daarbij hoorde ik hem gelijk denken dat het andere deel dan ook ineens kon afsterven. Het leek alsof op dat moment Papa mijn besef van twee weken eerder ervoer. Niet dat hij zichzelf als onschendbaar beschouwde, maar zijn zelfstandige manier van leven zoals hij het kende was voorgoed veranderd en daar wordt hij elke dag nog mee geconfronteerd. Naast het revalideren, bijwonen van groepsgesprekken en regelmatig voor controle langs gaan bij het ziekenhuis, was het moeilijkste toch wel dat hij moest aanvaarden dat hij voortaan hulp nodig had en afhankelijk werd van die hulp. Het breekt mij daarom wanneer ik iets niet voor hem kan fixen zoals hij dat altijd voor mij wel kon doen.
Hoe los ik nou bijvoorbeeld op dat hij perse met de auto naar ’t Moederschip wil rijden? Een reis van drie dagen die hij eigenlijk in eerste instantie niet behoort te maken en al helemaal niet in zijn eentje. Ik kan hem niet overtuigen met het vliegtuig te gaan. Intussen stelt hij zijn vakantie verder uit en maakt zich steeds zieker van de zorgen om Mama. Het in de avond chillen, samen eten, koffie en thee leute en voor de TV hangen gaat gepaard met zorgen en machteloosheid. Dan probeer ik me in te denken hoe dit voor hem moet zijn. Het onvermogen dat je niet meer ouderwets je bewegingsvrijheid hebt. Gelukkig blijkt dat hij het allemaal toch goed weet te relativeren. Ondanks zijn zorgen om Mama vindt hij dat zij door moet zetten, alles wat verkeerd gaat op te lossen en het te zien als een leermoment.
Kan niet is immers dood, moet doet!
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
7 Reacties op "Wise man said: Moet doet!"
Leuk om te lezen! Je hebt vast een bijzondere band met je vader… niet velen hebben dat nog om mij heen
Ik moet zeggen dat ik mijn eigen vader erg veel herken in je verhaal. Hij had ook alle oplossingen op alle problemen en hij leek bijna ‘onsterfelijk’… tot hij kanker kreeg
Mooi en kwetsbaar geschreven.
Dit is een heel goed stukje, het is natuurlijk heel persoonlijk (dus ik weet niet of je het wilt) maar dit kan je zo inzenden als column of bij een literaire wedstrijd.
MOET DOET
die houden we erin :-D
Heel mooi geschreven, met emotie…
Ik wens jou en je papa veel sterkte en geduld toe…
May allah be with you…
Hey, ik moest er een paar keer van slikken. Volgens mij vindt ie ons allebei precies even lief.. en jou nu waarschijnlijk liever.
In ieder geval, mooi neergezet en heel stoer dat je dat hier doet.
Liefs en kus,
Grote Zus
asalaam
ik vind het macha allah kheb zelfs een trantje laten vallen gewoon omdat ik ook zo een lieve goeie papa en mam heb ik ben Allah daarvoor dankbaar !alhamdolilah!!
ik zou zeggen mensen geniet van de goeie momenten met hen !!!!
moge allah hen het paradijs schenken amien!
xx