Pakistan – Islamabad & Rawalpindi

De taxi rijdt toeterend langs de bekende Bilal Hospital in het stadje Rawalpindi, ons huis is niet meer ver van hier. Ik herken de straat en de oude schoenenmaker die daar op de hoek zit. Aangekomen. Binnen het huis zitten familieleden te wachten om mij te verwelkomen. Voordat ik hen groet, groet ik zoals gebruikelijk eerst de oudste van het huis, mijn opa. Snel loop ik naar zijn kamer waar hij op mij wacht. Ik omhels hem alsof dit de laatste keer is, en heel lang. Zo lang om de gedachte ‘waar is nani, die omhels ik altijd na opa’ te vertragen. De gehele reis heb ik mijn tranen binnen kunnen houden, maar hier lukte het niet meer… Iedereen is blij dat ik alsnog gekomen ben na het overlijden van mijn oma. Mijn opa is zichtbaar kapot van het verlies.

Hieronder een kort verslag met wat foto’s.

Vanaf mijn jeugd zie ik hem samen met mijn oma. Mijn opa, een strenge donkergetinte man, naast mijn oma, een lieve lichtkleurige vrouw. Deed me altijd denken aan Ebony & Ivory. Ze zijn zelfs een keer gekomen naar Nederland. Na 60 jaar samen door dik en dun gegaan te zijn, heeft mijn opa’s levenspartner de wereld verlaten.

Mijn ooms en tantes zijn nu al een aantal dagen met hetzelfde bezig: die leegte van mijn opa opvullen. Dit proberen zij door veel met hem te praten. Ik doe hetzelfde. Dit levert mij veel interessante verhalen op. Zo vertelt mijn opa over zijn verleden, over zijn huwelijk en zijn leven. Verder vertelt hij over de tijden voor het bestaan van Pakistan en India. Hoe mooi die tijden onder Britse macht waren en hoe gruwelijk de tijden waren toen het land onafhankelijk werd. Dit allemaal gaat altijd gepaard met humor, iets waar hij geen gebrek aan heeft.

Mijn twee weken in Pakistan bestaan voornamelijk uit het bezoeken van familieleden, en dat zijn er veel. Zo veel dat het me niet gelukt is alle huizen af te gaan. Wel is het gelukt om naar het platteland te gaan waar een groot deel van mijn vader’s kant woont. Ik ga daar graag heen, want daar leven mensen dicht bij de natuur in tegenstelling tot de mensen in de stad. Het is ook veel rustiger op het platteland, de lucht is schoner en de mensen zijn vriendelijker. En misschien klinkt het raar, maar zelfs het eten is er lekkerder. Jammer dat ik hier niet lang kon blijven. De volgende keer dat ik weer in het land ben, heb ik ze beloofd dat ik langer zal blijven, al is het maar voor het lekkere eten.

Maisveld

Aan het werk

De gehele dag door wordt in het huis gelezen uit de Quran en iedere donderdag is er een religeuse bijeenkomst voor mijn oma waar alle familieleden en kennisen bij aanwezig zijn. Er wordt dan ook weer gelezen uit de Quran, lofliederen gezongen en uiteindelijk wordt er gegeten. Er komen daarvoor iedere donderdag grote potten met eten binnen, ook wel deegh genoemd. Naast deze routine, die de eerste 40 dagen aangehouden wordt, bezoeken we regelmatig ook het graf dat niet ver van het huis is.

Deegh

De begraafplaatst is een (triest) verhaal apart. In tegenstelling tot Nederland, heeft een begraafplaats hier in Pakistan niet echt een structuur. Hierdoor is het niet makkelijk om bij mijn oma’s graf te komen, je moet namelijk over een paar graven lopen (wat sterk afgeraden wordt in de Islam) en langs heel wat wietplanten. Ondanks dit allemaal was het toch de wens van mijn oma om hier dicht bij huis te rusten zodat mijn tante (die niet goed kan lopen) haar graf dagelijks kan bezoeken zonder veel te hoeven reizen. Ik was blij om te horen dat mijn opa het besluit had genomen de gehele begraafplaats te laten schoonmaken. Dat werd eens tijd.

Onderweg naar graf van oma

Naast dit allemaal heb ik ook gebruik gemaakt van de tijd om de stad te verkennen en te shoppen. Niet zoveel, want in de afgelopen drie maanden dat mijn moeder hier was, is het groote gedeelte al ingekocht. Ik geniet van de rust die er is in de chaos hier en natuurlijk van het eten. Voor weinig geld (2 euro) kun je je maag al rijkelijk vullen met heerlijke gerechten. Verrukkelijk.

Zo heb ik de hoofdstad Islamabad verkend, niet ver van Rawalpindi. Deze stad is sterk veranderd en groeit nog steeds. Alle grote internationale merken zijn hier gevestigd, de McDonalds, Pizza Hut, Subways en KFC’s komen als paddestoelen uit de grond. Zes jaar geleden was het moeilijk om een Pringels doos te vinden, nu wordt je ermee doodgegooid. Alle grote automerken hebben hun showrooms, want ze weten dat als een Pakistaan eenmaal geld heeft, dan kijkt hij niet meer naar de prijs-en kwaliteitsverhouding. Hij gaat meteen voor het duurste. De nieuwste Mercedessen, Jeeps en BMWs heb ik dan ook in de steden gezien. Jammer dat ze hier niet omkijken naar het milieu, alle milieubezuinigingen in Nederland worden gecompenseerd door Pakistan lijkt het wel. Ondanks dit deed het mij goed om te zien dat er een 7*-hotel in aanbouw is en zo zijn er nog heel veel andere projecten die ervoor zullen zorgen dat Islamabad een stad van grote betekenis wordt op het internationale toneel.

Weg naar Islamabad, in de verte de minaretten van de Faisal Moskee

Prime Minister House

Uiteraard ben ik ook de bergen in gegaan waar het erg koel kan zijn. Onderweg naar de top genaamd Peer Sohawa kom je veel apen tegen die wel een stukje donut lusten. Aan de top is de Monal Restaurant waar je kunt genieten van tandoori chicken met uitzicht op Islamabad. Dit raad ik iedereen sterk aan om gedaan te hebben.

Stijle hellingen en scherpe bochten

Uitzicht op o.a. de Faisal Moskee

Mijn opa vertelde over de vele religies die Rawalpindi rijk was en de vele gebedsruimtes. Ik was daarom benieuwd of die ruimtes er nog staan. Zo kwamen mijn neef en ik uit in een hele oude gurdwara van Sikhs. Een indrukwekkend gebouw dat nu niet meer in gebruik is en die dag en nacht bewaakt wordt. Wij mochten er gelukkig in, wel moest ik mijn camera eerst inleveren. Ik ben tot de hoogste toren geweest en van daar zie je heel Rawalpindi. Op de minaretten van moskeeën na, was dit de hoogste gebouw. Ik probeerde mij voor te stellen hoe Rawalpindi, een stad waar nu het straatbeeld bepaald word door moslims, geweest moet zijn toen sikhs, hindoes, christenen en moslims vredig naast elkaar leefden.

Reizen deed ik voornamelijk op de motor, er is geen beginnen aan met de auto. Het grote voordeel van de motor is dat je overal kunt rijden, als er maar een weg is dat breder is dan 50 cm. Om een idee te geven, hier een filmpje.

Met mijn neef op de motor

Gurdwara in Rawalpindi

Verderop was er een kerk die gelukkig nog wel in gebruik is. Er blijken veel christenen te zijn in het land. Anders dan veel mensen menen, mag je wel gewoon een kerk bouwen in het land. Ik schiet meteen een foto, leuk voor de lezers om te zien. De agent denkt daar anders over en hij neemt me mee naar de politiebureau naast de kerk. Daar vertellen ze mij dat het niet is toegestaan om foto’s te maken en ze verdenken mij van spionage of iets dergelijks. Na een korte uitleg van mijn bedoeling (‘voor de lezers van wijblijvenhier’) en dat ik niet bekend was met de regel, mocht ik gaan. Wel wilden ze nog weten wat ik in mijn tas had. Ik liet ze mijn flesje mineraal water zien om te bewijzen dat ik uit het buitenland kom. Een agent kon het niet laten mij uit te lachen om het feit dat ik ziek word het kraanwater in zijn land.

Kerk

Ik heb ook leuke mensen ontmoet, mijn favoriet is een familievriend van ons, uncle Qureshi. Deze meneer van boven de 80 heeft Muhammad Ali Jinnah, de vader van Pakistan, persoonlijk gekend. Muhammed Ali Jinnah, ook wel Qaid-e-Azam genoemd is te vergelijken met Ataturk van Turkije. Op mijn vraag of Muhammed Ali Jinnah (Qaid-e-Azam) blij zou zijn met Pakistan van vandaag de dag kon uncle Qureshi alleen antwoorden met: ‘Qaid-e-Azam zou zeer woedend zijn’. Zijn antwoord verbaast me niet, het land is alles behalve wat de oprichter van het land voor ogen had.

Er is veel gebeurd en ik sluit hiermee mijn verhaal af van Pakistan en laat jullie alleen met de foto’s.

Steigers op z’n Pakistaans

Op de foto met politieagent, in zijn hand het bekeuringboekje

Bekeuringboekje komt van pas

Nederland is overal

Moskee

Versieringswinkel

Minaret van moskee

Muziekinstrumenten (dhols), artiesten staan klaar om op ieder moment op te treden

Studeren in Holland is ‘hot’

Een Pakistaanse truck, altijd mooi versierd.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Faisal Mirza

De oprichter. Geboren, getogen en woonachtig in die mooie stad achter de duinen. Altijd klaar voor een revolutie of gewoon een kopje thee. Typisch Faisal...

Lees andere stukken van Faisal