Voorpagina Gastarbeiders, Maatschappelijk

Die rare Telegraaf

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Het zal niemand echt enorm verbazen, maar er is toch iets aparts aan de werkwijze van ’s lands meest verkochte krant. Om dit te illustreren, hier een zeer recente anekdote.

Hans Kuitert, Midden-Oosten correspondent voor de Telegraaf had van mijn muziek gehoord en belde mij op om bij me langs te komen en me te interviewen. Er was ruimte voor het interview ingeruimd op een speciale pagina, die was gereserveerd voor onderwerpen over de bezetting. Er werd tijdens de generale repetitie met mijn band een fotograaf langs gestuurd, die enkele actieplaatjes schoot. Op de dag van de release van mijn CD, 2 juni, zou het stukje in de krant verschijnen. Hieronder het stukje, dat uiteindelijk ter perse zou gaan:

Palestijns protest swingt de pan uit
 
door Hans Kuitert
SNEEK, zaterdag

Waar Tariq Shadid (38) ook komt zijn boodschap is altijd onomwonden helder. “Ik ga altijd terug naar de basis, mijn land is mij afgenomen, mijn volk is verdreven. Daar moeten we over praten. De rest is bijzaak. Ik ben daar iedere seconde van mijn leven boos over.”

Shadid heeft alle recht van spreken. Hij is de zoon van een Palestijnse student, die later een academische carrière maakte in Nederland, niet omdat hij dat verkoos, maar omdat zijn vader niet mocht terugkeren naar zijn woonplaats Tulkarem op de westelijke Jordaanoever. Israël had in juni 1967 het laatste restje van Palestina bezet en Palestijnen die toen, zoals Shadid sr. in het buitenland verbleven, mochten niet terugkeren. En dus ook niet hun latere kinderen, zoals Tariq en zijn twee zusters.

Onrecht kan op vele manieren worden bestreden. Shadid, van beroep chirurg maar daarnaast singer-songwriter, is in Nederland een bijzondere pleitbezorger voor de Palestijnse zaak. Hij zet vooral zijn muzikale en vocale talenten in.
Afgelopen zaterdag presenteerde hij de vruchten van die muzikale inspanningen met een CD, ‘Front Door Key’, waarvan het eerste exemplaar werd aangeboden aan jazz-liefhebber en oud-VVD-leider Hans Dijkstal. De titel is een verwijzing naar de sleutels die veel Palestijnse families nog hebben van de inmiddels veelal verdwenen huizen waaruit zij in 1948 en 1967 door het Israëlische leger werden verdreven.

In zijn teksten weerklinkt altijd het protest en daarmee is hij de eerste Palestijn die dit muziekgenre inzet. Verpakt in swingende jazzy popmuziek is dit het verhaal van de Palestijnse strijd tegen onderdrukking en verdrijving, maar de teksten verhalen ook van een volk dat hoop heeft en verlangens. De vaak bijtende woorden, nagenoeg altijd besloten met regels van hoop, zijn bij Shadid verpakt in lekker klinkende jazz-achtige muziek. Shadid staat op de bres voor het lot van de Palestijnen maar niet met rauwe barricade-liederen. Hij hoopt dat met de lekker klinkende muziek ook de teksten beklijven.

“Palestijnen worden gedemoniseerd”, zegt Shadid. “Ik wil dat de Palestijnen worden gehumaniseerd, want het gaat om gelijkwaardigheid. Het is me al overkomen dat een interviewer me een wolf in schaapskleren noemde. Hoe positief je je ook opstelt, er dreigt altijd die negatieve connotatie. In het debat moet je daarop niet reageren door Israël te demoniseren. Dat werkt niet. Het gaat er juist om de gelijkwaardigheid van de Palestijnen af te dwingen.”

Wapperen met een spandoek mag van hem best, maar Shadid ziet meer in een helder, goed onderbouwd verhaal. Dus schrijft hij ook regelmatig opiniestukken, maar de hoeksteen van zijn activiteiten blijft de muziek. “Ik wil laten zien dat de Palestijn geen demon is. Ik wil geen medelijden. Ik wil voor vol worden aangezien. Ik ben een Palestijn, gelijkwaardig aan wie dan ook, een Israëli, een Nederlander, een Amerikaan. We hebben geen macht of geld, we hebben alleen ons menselijke bewustzijn en ons collectieve bewustzijn. Dat wil ik uitstralen, ook met mijn muziek.“
 “Maar door het debat alleen komen we er niet. Het is toch helder: er is een misdaad gepleegd en er wordt steeds een leugen over verteld. Dat spiraaltje moet worden doorbroken. Zelfs Wouter Bos heb ik bij een bijeenkomst stil gekregen met een vraag over de Naqba. Hij wist niet dat dat de verdrijving van 800.000 Palestijnen was in 1948.”

In 2000 begon Shadid zijn songs op het internet te zetten onder de artiestennaam Doc Jazz, zijn bijnaam in de medische wereld. Hij noemde het ‘The Musical Intifada’. De website is vooral in de Verenigde Staten, maar ook onder de Palestijnse ballingen wereldwijd een begrip. Veel van die muziek is gratis te downloaden, maar niet de nu geproduceerde CD. Die is overigens wel op de website te beluisteren.

Het stukje is vreemd genoeg nooit in de Telegraaf verschenen, Hans Kuitert – zelf een prima vent, lees zijn boek ‘Palestina, land zonder vrede’- had er ook geen duidelijke verklaring voor. Ik kreeg steeds te horen: waarschijnlijk staat het er morgen in, maar er verscheen niets, evenmin als die ‘special’ pagina over de bezetting. Wel heeft de Telegraaf gisteren daarentegen een sappige krantenkop weten te maken, waarin ik ‘woedend’ en Palestijn zou zijn.

Let ook op de conclusies op de weblogs, waar velen concluderen dat ik naar Palestina ‘op moet rotten’. Op dezelfde Nederlandse klei geboren en met dezelfde burgerrechten als deze fantasierijke bloggers, begrijp ik niet waar ze dit op baseren. Bovendien is onze huidige kwezel-regering van Balkenende in Den Haag de enige, die Israël eventueel zou kunnen overtuigen om mij het landgoed dat al sinds eeuwen in mijn familie is, te laten bewonen.

Ja, zo zot is het: net als ik zijn er 5 miljoen Palestijnen, die niet terug mogen. Ook al roep je nog zo hard dat ze ‘op moeten rotten’ naar Palestina, het kan gewoon simpelweg niet, omdat de Israëli’s het niet toelaten. Zullen we daar nu met z’n allen eindelijk eens wat aan gaan doen? Dan beloof ik inderdaad ook ‘op te rotten’, en kunnen de kwezeltjes weer gerust ademhalen, omdat ik hun geweten niet meer plaag.

Vóór iemand denkt dat ik ook ‘woedend’ ben op de Telegraaf: nee hoor. Leuk krantje, maar ze hebben een adviseur nodig die hen helpt de krant wat zuiverder te laten werken. Maar, zoals ik al zei, die reputatie hadden ze ook al niet echt ..


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van