Voorpagina Gastarbeiders, Maatschappelijk, Politiek

Positief of negatief: discriminatie deugt niet

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Elke keer als ik het woord ‘positieve discriminatie’ hoor, zoals nu recent weer dankzij Agnes Jongerius van de FNV, moet ik er even bij stilstaan. De ladingen van beide woorden zijn zo tegengesteld dat de combinatie bijna onmogelijk lijkt, dus in dat opzicht daagt deze term je sowieso al uit. En inderdaad, als je er over na gaat denken rijzen er minstens enkele vraagtekens.


Agnes Jongerius vindt dat vacatures bij voorkeur naar allochtonen moeten

Discriminatie op grond van etniciteit beschouw ik als voortkomend uit een naïeve, kinderlijke gedachte, die meestal gekoppeld is aan het gevoel bedreigd te worden. Uiteraard is deze angst niet rationeel onderbouwd, en daardoor onwenselijk. Net als een scherp voorwerp in de handen van een kind, brengt discriminatie ook gevaren met zich mee, die tot verstrekkende gevolgen kunnen leiden. Het is daarom toe te juichen dat Jongerius een lans breekt voor de achtergestelde positie op de arbeidsmarkt van allochtone jongeren. Die is immers, zo blijkt, gebaseerd op discriminatie.

Toufik Dibi van Groen Links is trouwens al helemaal goed bezig, door de wijze waarop hij bloot heeft gelegd hoe ook aan de deuren van Amsterdamse uitgaansgelegenheden systematisch gediscrimineerd wordt. Om je aan dergelijke narigheid bloot te stellen, is er moed nodig en dat je begaan bent met wat je doet, dat je er niet alleen op uit bent om goede sier te maken. Eindelijk kan ik weer eens een pluim aan een Nederlandse politicus uitdelen – hoe onmogelijk dit de laatste tijd ook leek.

Maar dan positieve discriminatie als antidotum, zoals mevrouw Jongerius voorstelt? Ik denk, dat als overheden één ding kunnen doen om discriminatie van minderheden juist te doen toenemen, ze vooral een dergelijk systeem moeten gaan propageren.

Het laatste dat de ‘tweede generatie allochtonen’ in het 21e eeuwse Nederland nodig heeft, is dat hen ook nog eens verweten wordt dat ze op de arbeidsmarkt voorgetrokken worden.

Er is altijd al ‘positieve discriminatie’, namelijk daar waar de negatieve versie wordt uitgeoefend, want er wordt hierdoor altijd ook automatisch iemand anders voorgetrokken. Het omwisselen van de keien in de weegschaal leidt nog altijd tot dezelfde scheefstand. Het is toch juist ‘het op irrelevante gronden toepassen van onderscheid’ dat geattaqueerd moet worden?

‘Affirmative action’ (in Nederland ‘positieve discriminatie’ of ‘positieve actie’ genoemd) is een door overheden gehanteerd middel waarmee tegenstellingen behouden blijven, en zelfs aangescherpt worden. Deze troef wordt in de politiek vaak ingezet, wanneer men datgene wat werkelijk gedaan zou moeten worden, liever verzuimt. En dat is het strenger optreden tegen discriminatie!

Al is het ontegenzeggelijk een overtreding van de wet. Het wordt in deze 21e eeuwse cultuur bijna eerder als ‘onvermijdelijk’ gemeengoed gezien, dan als een echte misstap. Dit verander je in ieder geval niet door wat Jongerius voorstelt en daardoor los je het probleem dus niet op.

Het Jongerius-systeem zegt eigenlijk: ik moet nu eenmaal accepteren dat werkgevers kennelijk discrimineren, maar nu ga ik ze dwingen om omgekeerd te discrimineren. Wie zou er willen werken voor een racistische baas, die morrend en mopperend de hem opgedrongen ‘buitenlander’ aan de koffietafel tolereert? Door de introductie van ‘positieve discriminatie’ van overheidswege krijgt het discrimineren van allochtonen straks nog een geuzenstatus en neemt het aantal veelbetekenende knipoogjes van verstandhouding op de werkvloer onder autochtonen alleen maar toe.

Ik ga er maar vanuit dat mevrouw Jongerius het goed bedoelt, al was het maar vanwege het feit dat zij waarschijnlijk voornamelijk gesputter zal krijgen van de anti-allochtonenlobby en daarmee vanzelf een bondgenoot wordt. Toch zou ik haar willen vragen dit hele plan te schrappen en met dezelfde ernstige toon een grootscheepse campagne tegen de discriminatie van allochtonen op de arbeidsmarkt en in de rest van de samenleving te beginnen. Gewoon recht op het doel af, met de wet in de hand, niks omtrekkende bewegingen, dan wordt het uiteindelijk misschien zelfs impopulair om te discrimineren. En dat is de sfeer waar we naar toe moeten.

En nu het even kan, ook nog even een verzoekje aan haar, als ze dit tenminste toevallig leest. ‘Nederland verkleurt’, een term die ze op de radio herhaaldelijk bezigde, klinkt niet erg positief (een verkeerd wasmiddel gebruikt?).

We zouden moeten zeggen: "Nederland kleurt bij!?"


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van