Voorpagina Politiek

Mission Impossible???

Nu Nederland afgelopen weekend is opgeschrikt door een omgekomen militair in Afghanistan, moeten we na twee dagen alweer treuren om het volgende slachtoffer. Toevallig zag ik vandaag de persconferentie.
‘We weten nu toch wel dat er iemand is omgekomen?’, dacht ik, totdat me duidelijk is geworden dat het om een nieuw slachtoffer gaat. De discussie begint hierdoor van vooraf aan. Moeten we nu weggaan of blijven in Afghanistan?

Tegen de oorlog in Afghanistan was weinig tot geen verzet. Amerika was aangevallen en zou terugslaan door Afghanistan binnen te vallen en de Taliban te verdrijven. Die Taliban die ze destijds hebben uitgenodigd op het Witte Huis en hebben bewapend om (terecht) die communisten weg te jagen. Maar een monster bewapenen om het andere monster uit te schakelen is natuurlijk gekkenwerk.

Hoewel Osama bin Laden nog steeds niet is gepakt, hadden de Amerikanen met steun van hun bondgenoten een overwinning geboekt en het land onder controle. Vredestroepen zijn gestuurd om vrede en stabiliteit te stichten onder de bevolking. In het nieuws werd bericht over het goede werk die de Nederlanders verrichtten, zonder dat er doden bij de missie vielen. ‘Lucky Dutch’ werden ze door andere troepen genoemd.

Na enkele weken werd meteen duidelijk dat het helemaal niet goed gaat. De Taliban is niet uitgeschakeld, maar krijgt steeds meer invloed in bepaalde gebieden door hun guerrillastrijd. Joris Luyendijk wist het mooi te schetsen. De Afghaanse bevolking weet dat de vredestroepen in 2009 vertrekken, maar de Taliban blijft na die tijd. Je bent gek om je leven in handen van de VN vredesmacht te leggen waarvan je weet dat ze over een paar jaar weg zijn. Na die tijd heeft de Taliban het weer voor het zeggen en niemand wil doorgaan onder de naam ‘collaborateur’.

De Nederlandse militairen zitten met het doel om de Afghaanse provincie Uruzgan op te bouwen, maar je kan geen vrede stichten en het land opbouwen als de kust niet veilig is. Je moet de wortel van het probleem aanpakken. Nu wordt er iedere keer onkruid weggehaald, die na enige tijd weer terugkomt. De vredesmissie dreigt op deze manier een vechtmissie te worden.

Dat brengt me weer bij het dilemma waar ik mee zit. Weggaan doe je toch na een tijdje en bovendien zit je daar met het verkeerde doel. Het land opbouwen terwijl de strijd verder gaat? Onmogelijk lijkt me. Daarom inpakken en wegwezen. Maar anderzijds kun je die mensen niet aan hun lot overlaten. Zijn ze eerst geteisterd door een communistisch regime, daarna waren het weer een groep radicalen, die de mensen het leven zuur heeft gemaakt. Met de huidige strategie lijkt het onwaarschijnlijk dat het de goede kant op gaat.

Diep in mijn hart keur ik geweld helemaal af en zie ik de oorlog daar ook echt niet zitten. Realistisch gezien weet ik dat er vrijwel geen andere opties zijn. Er valt veel te winnen in Afghanistan alleen is de vraag hoé we het moeten doen en niet óf we het moeten.