Politie-optreden (vervolg)

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Vervolg? Ja, ook mij verbaasde het. Ik dacht zelf immers ook dat de kwestie voorbij was. Niet dat de politie weer zomaar aan mijn deur kwam – ik denk niet dat ze opnieuw zo ondoordacht zouden handelen. Voor het spreken met gewone burgers, zoals in mijn geval de bedoeling schijnt te zijn geweest, zijn geen gewapende en geüniformeerde ambtenaren nodig. Misschien dat ze zich dit nu ook realiseren. Maar wie zijn ‘ze’ nu eigenlijk?

Van de heer Brok, de burgemeester van Sneek, kreeg ik een brief terug, waarin hij zich beklaagde over de openbaarheid en de scherpe toon van mijn brief. In de brief ontkende hij echter nergens wat ik had gezegd over huisvredebreuk, of ging hij ook maar op enigerlei wijze in op de aard van het bezoek. Vooral opvallend was, dat hij het niet verdedigde. Hij gaf wel aan, dat ik niet aan het goede adres was met mijn klacht: deze hoorde thuis bij de Politie Fryslân.

Beste medeburger – we weten toch allemaal dat de burgemeester hoofd is van de politie in je gemeente? Hoe kan het zijn dat zijn eigen wijkagent een taak krijgt van de regionale politie, zonder dat hij als burgemeester hier op zijn minst medeverantwoordelijkheid voor draagt?

Uiteraard heb ik deze verwondering in een geschreven repliek aan de man verwoord. Fijne burgervader, bij hem hoef ik dus niet te zijn ! Moeten die politiemachten niet eens duidelijk met elkaar afspreken, hoe de verantwoordelijkheden verdeeld zijn?

Hiermee, met mijn antwoord, was het gedaan dacht ik. Wel bleven er vele vraagtekens staan, en kwamen er enkele nieuwe bij. Ik kon er echter prima mee leven, ik had mijn zegje toch gedaan? Ik vind dat iedere Nederlander er op zijn minst wat van moet zeggen, als hij door de autoriteiten op een vreemde of oneigenlijke manier wordt benaderd.

De eerste verrassing kwam echter een paar dagen later op het Damplein in Amsterdam, waar ICCO, UCP en het NPK samen met vele andere organisaties op 9 juni stilstonden bij 40 jaar bezetting. Na de manifestatie, met sprekers als Harry van Bommel (SP) en Mariko Peters (GL) kwam een jongeman in een rode sweater naar me toe gelopen. Hij bleek de (mede)organisator te zijn van een groep ‘autochtone’ burgers die op de maandag vóór de wedstrijd Nederland-Israël in de kantine van het stadion een bijeenkomst hadden georganiseerd rondom twee jongens uit Gaza, die (zonder proces) in Israëlische gevangenissen hadden gezeten en hun verhaal deden. Ik was weliswaar gevraagd die bijeenkomst te presenteren (verder zijn deze organisatoren mij onbekend), maar had dit niet gedaan.

Allemaal prima – maar bij geen van de mensen die nota bene in het stadion iets georganiseerd hadden, was ook maar enige politieman langs geweest. Vreemd, aangezien het argument om bij mij langs te komen, dat door de politieman aan de deur werd genoemd, juist de aankomende voetbalwedstrijd was. Ook had de politie verklaard in de Leeuwarder Courant, dat er omtrent de bezochte personen geen alarmerende meldingen waren gedaan. Het zou wat zijn als men zou beweren dat dit wel zo was! Wat dan wel? Geluidsoverlast vanuit mijn muziekstudiootje aan huis?

Toen kreeg ik eind vorige week twee interessante telefoontjes. Eén was van het radioprogramma De Ochtenden (Radio 1), en het andere van een niet nader te noemen raadslid van de gemeente Sneek. Deze laatste vindt namelijk dat hier sprake is van een ernstige schending van de privacy, en beraadt zich er nog over wat hij hiermee aan wil.

De journaliste van De Ochtenden was aan het rondbellen geweest, en werd via de politie Sneek en het gemeentehuis uiteindelijk doorverwezen naar de burgemeester van Leeuwarden. Op dit niveau zouden de besluiten zijn genomen – althans, alle andere niveaus ontkenden ervoor verantwoordelijk te zijn.

Deze geheimzinnigheid bevreemdde de journaliste (een scherpzinnig type). Toen ik haar opnieuw aan de telefoon had, zei ze dat het programma uitgesteld zou worden, zodat meer tijd kon worden geïnvesteerd in het vinden van een gesprekspartner voor de nodige wederhoor, en het achterhalen hoe de vork in de steel zat. Werd deze niet gevonden, dan werd wat tot dan toe als verklaringen van de politie hierover in de pers was beland, als wederhoor beschouwd, en zou het alsnog doorgaan, met mij als enige gast. Uiteindelijk, ondanks uitgebreid proberen, kreeg de journaliste alsnog geen tegenpartij bereid tot deelname aan het programma.

Er werd besloten er dan maar geen programma over te maken. De argumenten waren: het betreft maar één persoon (volgens de politie juist vijf, zoals overal aangegeven staat, al konden de vier andere overigens door de VPRO-journaliste niet worden achterhaald – dus weer een extra vraagteken toch?), en vooral het argument: zonder wederhoor is het journalistiek niet interessant.

Dat het onderwerp op zichzelf niet interessant is, daar kan ik inkomen! Ik luister zelf misschien ook wel liever naar een reportage over de uitbraak van Bokito. Maar dat de autoriteiten simpelweg door ‘niet thuis’ te geven, onder de kritische ondervragingen van de pers uit kunnen komen.. dat vind ik nu juist uit journalistiek oogpunt zwak. Juist van mij uit gezien had dit allemaal al over mogen zijn – maar als men alleen vragen aan het ontwijken is in plaats van aan het beantwoorden, dan is de gezonde (en gaandeweg groeiende) argwaan van de journaliste in mijn ogen nog altijd betere journalistiek, dan de halfzachte argumenten van haar redactie om er vervolgens niets mee te doen.

Ik heb het gemeenteraadslid gevraagd, zich er maar niet meer druk om te maken. Wie ‘ze’ ook zijn, ze worden er alleen maar kwaaier door, en zonder kritische journalistiek erbij komt de waarheid toch niet boven.  Ik heb nu in de laatste jaren al te vaak meegemaakt, hoe uitstekende en gewetensvolle journalisten steeds uren werk voor niets hebben geïnvesteerd, in iets dat – waarschijnlijk vaak om politieke redenen, want in vele gevallen waren verregaande afspraken gemaakt – uiteindelijk wordt weggewuifd door de eindredacties.

Ook dit is op zich normaal, maar de selectiecriteria moeten wel zuiver zijn – anders is het niet normaal. Ook mijn vorige stukje over de Telegraaf vestigde de aandacht op een onzuivere praktijk van deze aard, waar onze pers zich met enige regelmaat aan bezondigt.

In een democratie is een compleet vrije pers even onontbeerlijk, als misschien wel onmogelijk. Uiteindelijk zien we te vaak dat degenen die de politieke macht in het land hebben, de agenda van deze media kennelijk aan kunnen sturen. Iedereen weet dat dit standaard is in dictaturen. Toch gebeurt het ook in democratische landen, zij het in mindere mate, al tast juist dit de zuiverheid van een democratie nog zo diep aan. In ons Nederland zijn we er helaas kennelijk ook behoorlijk sterk in.

Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Tariq Shadid

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van