Een mars van respect

Afgelopen dinsdag liep ik mee in één van de meerdere marsen van respect, die de vakbond FNV georganiseerd heeft voor medewerkers in de schoonmaaksector. Een inspirerende optocht kan ik wel zeggen, want ondanks  de ernst van de zaak (intimidatie en onderwaardering van de medewerkers), was het een vrolijke en respectvolle campagne. Poëtisch mooi vanwege de solidaire bui die er rondging.

De Henks & Ingrids en de Ahmeds & Fatima’s liepen met ‘opgestroopte mouwen’ in felgele en feloranje hesjes saamhorig door de straten van Kanaleneiland Utrecht om hun recht op respect op te eisen. Voorgeleid door de muzikale FNV ‘Brandweerwagen’  scandeerde de stoet uit volle borst: “Actie, Actie, Actie!”, “Nooit meer onzichtbaar!”, “Wat willen wij? Respect!”,  “Wanneer? Nu!”.

De dansende vrouwen, de enthousiaste stemverheffing van de mannen, de kleurrijke lampionnetjes en het tromgeroffel deed de bewoners van de wijk massaal voor de ramen van hun woning staan. Op vijf hoog zwaaide een man met een vlag uit het raam om zijn steun te betuigen. Een andere man liet demonstratief zijn laptop zien, om aan te geven dat hij het nieuws over de  actievoerende schoonmakers nauwlettend volgt. Andere bewoners kwamen naar buiten om opnamen te maken of mee te juichen.

De onzichtbare schoonmakers lieten eindelijk van zich horen en lieten zich eindelijk zien, want ze zijn het zat om steeds het onderspit te moeten delven.

Tijdens de mars moest ik denken aan Dalila, een schat van een buurvrouw van me. Een goed mens. Een loyale werkneemster met een arbeidsethos waar je U tegen zegt. In tien jaar tijd heeft Dalila zich nooit ziek gemeld, behalve die ene keer in 2010 toen ze aan haar knieën geopereerd werd. In 2011 kreeg ze vanwege een verhoogde werkdruk last van rug, schouders en nek. Ze moest huilen van de pijn. Haar ziekmelding werd geweigerd. Ze kreeg een brief toegestuurd dat ze zich “frequent” had ziek gemeld en daar ging het schoonmaakbedrijf niet mee akkoord.  Bij niet verschijnen op de werkvloer zou haar loon worden ingehouden.  Ook werd ze uitgenodigd voor een ‘verzuimgesprek’ op het hoofdkantoor,  dat zich op 80 kilometer afstand van haar woonplaats bevindt.

Stank voor dank voor jaren trouwe dienst!

Verontwaardigd door zoveel onrecht belde ik haar werkgever op. Het voorgestelde gesprek werd verzet en een afspraak met de arbo arts werd ingepland. De arts schreef rust voor!

Dalila is helaas geen uitzondering op de regel.  Veel schoonmakers weten niet wat hun rechten zijn en als ze het wel weten, dan zijn ze toch bang om ontslagen of weggepest te worden. Er worden vieze spelletjes gespeeld in de schoonmaakbranche. Alleen al het feit dat schoonmakers op een respectvolle manier om aandacht vragen voor hun situatie, is het respect van de werkgevers méér dan waard.

Schoonmakers aller steden, verenig u!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Maria Bouanani

Maria (uit te spreken als “Merriya”) heeft haar roots liggen in de befaamde sprookjes– en wereldstad Marrakech. Echter, ze is geboren en getogen in een andere befaamde sprookjesstad, waar trollen welig tieren op de doeken van Jheronimus Bosch en waarin de klokkenluider van de Sint Jan zo nu en dan haar lieflijk wakker schudt.

Lees andere stukken van