Ik ben. Een trotse allochtoon.

Minister Leers, maakt u zich liever druk over de kinderen die niet herinnerd willen worden aan het land waar hun ouders zijn geboren.

Noem mij een ondeugende allochtoon. Als ik in mijn pauze linea recta richting de koelkast loop omdat ik zin heb in een bammetje met beleg. En ondanks de etiketten met de namen van mijn gewaardeerde collega’s, ik deze eigenaardigheid van de individuele samenleving negeer, links en rechts kijk, én snel een plakje kaas achterover druk. Noem mij een primitieve allochtoon. Als ik in een restaurant in het gezelschap van welgemanierde mensen, het niet langer kan aanzien hoe dat arme hennetje – door het geforceerde gebruik van eetgerei – bruut geweld wordt aangedaan. En ik vervolgens besluit om de wapens neer te leggen, de strijd echter niet te staken, de mouwen op te stropen, en met handen en tanden het kippetje tot op het bot een lesje te leren.

Noem mij een principiële allochtoon. Als een collega mij halverwege de vastenmaand nog steeds vraagt of ik zin heb in een bakkie en ik daar mee instem, maar wanneer hij met het kopje aankomt ik me ‘plotseling’ bedenk dat ik in deze maand ook geen koffie nuttig. Noem mij een koppige allochtoon. Als mij op een feestje wordt verteld door een Marokkaan uit Marokko dat Marokkanen uit Nederland zich eigenlijk geen Marokkanen mogen noemen. En ik daar op reageer door te stellen dat ik zelf wel bepaal wat ik me wil voelen. Noem mij een dwarse allochtoon. Als ik in tijde van populistisch geëtter, gedomineerd door politieke etters, dit land niet wil teruggeven aan de Nederlanders. Maar het gewoon wil houden zoals het is.

Noem mij een polderallochtoon. Als ik voor een aantal maanden in het buitenland vertoef en daar veel te dure Hollandsche tomaten aanschaf en eenmaal bij de kassa aangekomen me irriteer dat iedereen voor wil dringen en ik daar ‘iets’ van zeg en vervolgens ruzie krijg. Noem mij een literaire allochtoon. Als ik me bewust ben van etikettering en mijn vader geen migrant, maar liever een expat noem. Noem mij een doorsnee allochtoon. Als ik tijdens het schrijven van deze tekst wellicht wat meer tijd nodig heb om te bepalen of een woord mannelijk, vrouwelijk of onzijdig is. Maar noem mij vooral een trotse allochtoon. Omdat ik het helemaal niet erg vind dat ik geregeld word herinnerd aan het feit dat mijn ouders in het niet-Westen zijn geboren.

Minister Leers, maakt u zich liever druk over de kinderen die niet herinnerd willen worden aan het land waar hun ouders zijn geboren. Maakt u zich liever druk over de kinderen die hier getogen zijn, vriendjes en vriendinnetjes hebben gemaakt en het ’thuisland’ eigenlijk helemaal niet kennen. En toch terug moeten. Maakt u zich liever kwaad om de kinderen die zich wél Nederlander willen voelen, maar dat van u niet mogen.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim