Van polenarisering naar polarisering

Ik heb ooit in ‘Little Warschau’ gewoond, een wijk met een DDR ambiance. Tenminste, zo zag ik dat. De gemeente Rotterdam prefereerde de naam Oud-Mathenesse.

Bruine bolussen
Ik had het gehele jaar door last van muggen en dat snapte ik niet. Ik had toch echt geleerd dat muggen na de zomer het spoor van de zwaluwen volgden en zich richting warmere contreien begaven. Trekmuggen, klinkt toch veel beter dan standmuggen? Biologie was niet mijn sterkste vak. In de wijk woonden ook heel veel corpulente bewoners. Dat snapte ik wél, want ik heb geleerd dat mensen in achterstandswijken ongezonder leven. Gelukkig kwamen de baasjes zo nu en dan buitenshuis voor een frisse neus en het uitlaten van de hond. Vanaf mijn balkon merkte ik op dat baasjes die elkaar passeerden klaagden over de ‘polenarisering’ van de wijk. Ik nam dat nooit echt serieus; ik irriteerde me eerlijk gezegd meer aan die verse bruine bolussen die door hun hondjes op stoepen werden gedeponeerd. En aan de muggen.

Overmatig alcoholgebruik
De wijk is de laatste jaren overspoeld door Oost-Europese arbeiders. In de Bas van der Heiden telde ik weleens hoeveel MOE’ers alcohol kochten: de meerderheid, tijdstip speelde geen rol. Daar stoorde ik me echter niet aan, want de meesten werkten gewoon en van openbare dronkenschap was nooit sprake. De enige dorpsalcoholist die ik altijd op straat tegenkwam en mij de euro’s van het hemd vroeg was een raszuivere Hollander, die waarschijnlijk met een keurige naam als Frederik het levenslicht zag. Hoewel ik me niet aan de MOE’ers stoorde, maakte ik me wel zorgen. Want stel dat er straks geen werk meer voor ze was? Dan zou dat overmatige alcoholgebruik weleens een staartje kunnen krijgen. Een zorg voor later. De muggen, daar had ik op dat moment last van.

Nooit een parkeerplek
Tijdens het parkeren merkte je goed dat er te veel mensen in de wijk woonden. Ik had na 19:00 nooit parkeerplek. Ik werd gedwongen om honderden meters van mijn huis, in de gemeente Schiedam te parkeren en op vrije dagen de auto voor 9:00 te verplaatsen. Dat was elke dag weer een helse klus. De straat waarin ik woonde was versierd met witte kentekens die de afkortingen PL en BG droegen. Tsjah, die mensen hadden evenveel recht op een parkeerplek. Andere buurtbewoners, niet-MOE’ers, dachten daar anders over. Maar ik? Ik had vooral last van die muggen.

Gedogen en bekeuren
De politie dan. Zij kwamen elke nacht auto-eigenaren bekeuren. Ik heb één keer de moeite genomen om met ze in discussie te gaan. En aangegeven dat de gemeente gedoogde dat huisjesmelkers en woningcorporaties teveel mensen onder pittige omstandigheden op die adressen liet wonen. Er waren gewoonweg te weinig parkeerplaatsen. ‘Problemen dien je aan te pakken bij de wortels’, zei ik nogal idealistisch, doch overuigd. Hij negeerde me. ‘Het is toch ook uw taak om deze problematiek te signaleren. Uw parkeerboetes halen, zo kunt u elke nacht weer ervaren, niets uit’, vervolgde ik. ‘Als het je niet zint kunt je maar beter verhuizen hé’, zei hij. En dat deed ik, naar het veel mooiere Delfshaven. Maar vooral vanwege die muggenoverlast.

Een hardnekkige standmug
Ik heb veel met Polen en Bulgaren te maken gehad. Soms werk gerelateerd, veelal uit interesse. Vanwege mijn gesprekken met ze, die ik u verder zal besparen, heb ik eerder medelijden met ze, dan dat ik ze tot daders reduceer. Het probleem is juist dat er te weinig naar ze wordt geluisterd. De laffe oproep van de PVV om burgers op deze manier in de problematiek te betrekken en ze het idee te geven dat ze verandering kunnen bewerkstelligen is misleidend. Polarisering is geen oplossing voor een zogenaamde polenariserig. Zolang we die waanbeelden niet bestrijden en burgers & collega-politici niet publiekelijk afstand doen van deze waanzin, vrees ik dat de PVV symptomen zal blijven vertonen van een hardnekkige standmug die naar eigen zeggen al 40.000 slachtoffers heeft gemaakt. Een bloedzuiger die alleen kan leven van illusies en je overal achtervolgt. Zelfs tot in Delfshaven.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim