Voorpagina Ervaringen

Vakantieman, gezellig hè!?

Zo daar ben ik dan! Maar… wie ben ik? Over mijn persoon is denk ik al genoeg gezegd, zowel positief als negatief. Een eerste indruk heb ik ook al gemaakt. Jullie zullen wel denken: Zijn er niet genoeg columnisten op deze website? Heb je soms wat nieuws te melden? Mijn antwoord is heel bescheiden: ik denk het wel. Maar laten we luchtig beginnen en (om de stilte te doorbreken) het eens over het (on)weer hebben..

Het is officieel zomer in de lage landen, al lijkt het er soms op dat we vier seizoenen per dag doormaken. Wij Nederlanders schijnen van alle volkeren op deze aardbodem het meest te reizen. Ook ik ben (helaas of gelukkig) besmet met dit virus. Verre bestemmingen behoren in deze (post-)moderne tijd niet meer tot het monopolie van de Columbussen, Barentsen en de Ibn Battuta’s. Nee, bijna iedereen maakt verre reizen en men spreekt nu van massatoerisme, vooral in de zomer.

De integratie- en de fileproblematiek lijken nu tijdelijk opgelost te zijn. Bijna alle allochtonen en ‘allochtonië-lovers’ zijn het land uit. Het zijn gouden tijden voor onze extreem-rechtse landgenoten. Zelfs de voorbeeldige allochtone Staatssecretaris Ahmed Aboutaleb die hier begraven wenst te worden (in tegenstelling tot de ‘bijna grootste Nederlander aller tijden‘ die het zonnige moederland Italië boven Nederland verkoos), is het land uit en wordt met een lintje op Marokkaanse bodem beloond voor zijn positieve bijdrage aan het imago van Marokkanen in Nederland.

Velen zullen merken dat in dit ‘waterlandje’ er een soort psychologische druk hangt om op vakantie te gaan. Als je thuis blijft met zo’n slechte ‘zomer’, ben je een ‘loser’ of een ‘psycho’. Zelfs als je portemonnee niet meewerkt zoek je een alternatief, zoals de camping, 2 km zuidelijker, en je bidt daar voor mooi weer!

De enige geldige reden om vrij te nemen van je werk en thuis te blijven is klussen. Nee, als het vakantie is dan hoor je als ingeburgerde Nederlander, als het even kan, de tent in te pakken en met een kofferbak vol pindakaaspotten en een paar nieuwe fietsen op het dak naar het zuiden van Frankrijk te rijden. De welvarende onder ons neemt zijn ‘huis-op-wielen’ mee. Vakantie betekent op zijn Hollands: weg van alle luxe en zo goedkoop mogelijk ‘genieten’ of beter gezegd ‘survivallen’. De tolwegen zijn taboe en men hopt van de goedkoopste en zonnigste camping naar de ander. 

Als niet-ingeburgerde Nederlander hoor je het paarse mercedesbusje (lees: ‘el-mierciedies’) met groene gordijntjes vol te laden en met een oranje bagagedrager (‘port-bagage’) vol cadeautjes voor familie, waarboven netjes twee oude fietsen (van de buren?) geknoopt zijn, voor 6 weken naar ‘allochtonië’ te reizen. Kortom, of je nu een witte of zwarte vogel bent in dit land, ingeburgerd of niet, over één ding zijn we het eens: in de zomer trekken we samen naar het zuiden!

Misschien ga ik te ver. Ik wil namelijk geen karikatuur maken van de Nederlandse vakantieganger, want hoe mensen op vakantie gaan moeten ze per slot van rekening lekker zelf weten. Als ze maar een beetje rekening houden met de omgeving, lijkt mij. Waar ik me wel aan stoor is het (bijna) verplichtende karakter en de oppervlakkige betekenis die men aan vakantie en het reizen geeft in Nederland.

Wat betreft het laatste schijnt het voor de moderne mens zo te zijn dat de uitdaging van vakantie is, om vooral fysiek te ontspannen of om fysieke grenzen te verleggen. Zoals de filosoof Seyyed Hossein Nasr zei, heeft de moderne seculiere mens als uitdaging om fysieke bergen te beklimmen en brengt hij hiervoor offers. Dit in tegenstelling tot de traditionele spirituele mens, die als uitdaging heeft spirituele bergen te beklimmen met de nodige offers.

Ik voel persoonlijk meer voor het laatste. Maar.. wie ben ik?

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel