Voorpagina Algemeen, Islam, Maatschappelijk, Media, Politiek

Presentatrice Naeda laat zich wegsturen door imam

Tijdens de uitzending van De Halve Maan verliet presentatrice Naeda Aurangzeb haar stoel om plaats te maken voor imam Al-Haddad. Niet omdat er geen plek meer was, maar omdat de omstreden imam niet met een ongesluierde vrouw aan een tafel wilde zitten. Je zou je kunnen afvragen wat deze eis over de imam zegt. Dat hij democratie-onvriendelijk is en streeft naar de omverwerping van de verworven rechten waar vrouwen decennialang voor hebben gestreden? Voor mij was dat: niks nuuts onder die son nie. De soundbites en google-oneliners die de laatste dagen de revue hebben gepasseerd, deden dat vermoeden al rijzen. Wat ik echter interessanter vind is wat dit incident zegt over de redactie van De Halve Maan. En dus ook over de prioriteiten van sommige hedendaagse journalisten inzake islamgerelateerde onderwerpen.

 

Vrij(on)zinnigheid
Voordat imam Al-Haddad plaatsnam zat debatopponent, tevens vrijzinnige Marokkaan, Fouad el Haji reeds aan tafel. El Haji beweerde dat er in de samenleving alleen ruimte is voor radicale geluiden en de consequenties daarvan door vrijzinnige mensen zoals hij moeten worden gedragen. Volgens hem moeten zijn kinderen vaak aan de juf uitleggen waarom types als Al-Haddad vinden wat ze vinden en doen wat ze doen. Nou kan ik me best voorstellen dat het niet leuk is om je te moeten verantwoorden voor een ander, maar dat hij de samenleving beschuldigt van de buitenproportionele zichtbaarheid van fundamentalisten? Daar breekt mijn Zeeuwse klomp van. Voor vrijzinnigheid is in de samenleving genoeg plek, dat is niet alleen voorbehouden aan de stad Amsterdam, maar door heel Nederland vind je vrijzinnige (en trouwens ook vrij onzinnige) componenten. Wat ik juist véél minder zie, zijn radicalen die we op TV té vaak zien. Of beweert El Haji dat hij tegenwoordig overal radicale boerka- en haatbaarddragende moslims ziet die op straathoeken plannen smeden om uiteindelijk een kalifaat te verwezenlijken? Ik dacht het niet.

Provocatie en sensatie
El Haji, die in de uitzending een prima gelegenheid ziet om zijn boekje te promoten heeft blijkbaar niet door dat juist programma’s als De Halve Maan & journalisten als Naeda Aurangzeb, medeverantwoordelijk zijn voor het feit dat zijn kinderen zich moeten ‘verantwoorden’. Ik hoop in ieder geval dat hij door de uitzending wat vrijzinnige boekjes verkoopt, want de redactie van De Halve Maan wist bij voorbaat dat hij daar enkel voor spek en bonen zou zitten. Hij had eigenlijk principieel moeten opstaan, zoals hij dat eigenlijk ‘wilde’. Want de uitzending ging, zoals geënsceneerd, alles behalve over het bemoedigen van vrijzinnigheid. Nee, de uitzending had maar één doel: provocatie en sensatie. En dat lukte. Naeda is niet van tafel gestuurd zoals dit krantenartikel beweert. Nee, Naeda heeft in haar eigen show, waar zij het gezicht van is, zich van tafel laten sturen. Dat is een essentieel verschil. Ze had namelijk niet alleen het recht om te blijven zitten, maar vooral de plicht om dat te doen. In plaats daarvan stelde ze zich op als een onderdanige islamitische presentatrice die vanuit het publiek om gelijkwaardig & bevestiging smeekte. Het had iets bedroevends. Ze had een veel betere statement kunnen maken, namelijk:

‘Dit is Nederland meneer Al-Haddad, hier gelden onze wetten, normen en waarden. Wij conformeren ons vandaag niet aan u, maar u dient zich te conformeren aan ons. Want wij zijn in de meerderheid, u niet, dat is de kracht van een democratie waarin vrouwenrechten diep verankerd liggen. Ooh, bevalt het u niet? Dan is daar de deur.’

Gewoon op zijn Rita Verdonks.

Zijn wil is wet
Dat was pas een statement geweest, zeg. Dat was pas een manier om zijn ideeën te verwerpen. Maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan liet ze zich, verblind door mediageilheid, bewust een stukje vrijheid ontnemen door een patriarchale man die een marge van de moslims in Nederland vertegenwoordigt. Naeda pretendeerde dat haar tafelvertrek ‘het debat’ ten goede zou komen. Maar het enige wat ze wat mij betreft heeft bewerkstelligd is dat haar bijdrage het dorstige angstklimaat over moslims van bloed heeft voorzien. Door haar tafelvertrek bevestigt ze namelijk dat imams als Al-Haddad in Nederland macht & invloed hebben, verandering kunnen bewerkstelligen en hun wereldbeeld zelfs aan programmamakers en journalisten kunnen opleggen. Moet je nagaan. Zijn wil is wet. De kijker thuis ziet door deze ingeburgerde, vastgenagelde en vastgeroeste herhalingen van ‘staatsgevaarlijke’ imams die de taal niet spreken, de ultieme vijand van onze beschaving: de salafistische moslim. De haatimam. De haatbaard. Termen die door het structurele gebruik onderdeel zijn geworden van menig vocabulaire.

Uitzonderingen worden regels
De werkelijkheid is gelukkig een andere. Ik ken meer jonge autochtone idealistische socialisten die ervan dromen om het huidige systeem vernietigen. In werkelijkheid vormen salafisten in Nederland, de stroming waartoe deze man zich rekent, in Nederland geen noemenswaardig gevaar voor de democratie. Dat is onderzocht en bewezen, maar waarom verliezen dit type feiten het van de beeldvorming? Want als je dan toch een Mohammed B. noemt, noem dan ook een Breivik: de uitzonderingen op de regels. Het feit dat El Haji’s kinderen zich moeten verantwoorden is niet te wijten aan de samenleving. Met de samenleving gaat het prima. Ik heb nog geen vrouw in de tram gezien die op moest staan voor een imam. In de samenleving domineren juist initiatieven die alles behalve een polarisering of doemklimaat onderschrijven. Wie en wat bepaalt de toon dan wel? En waarom bevestiging in plaats van nuance?

Stront en strontvliegen
Het zijn steeds weer dezelfde journalisten (en politici) die de toon van de hedendaagse journalistiek inzake islamgerelateerde onderwerpen bepalen. Het zijn zij die deze gasten veel meer aandacht geven dan ze verdienen. Het zijn zij die de ramkoers van het islamdiscours bepalen. Het zijn zij die types als Al-Haddad eerst binnenhalen als popsterren én vervolgens verafschuwen. Het zijn zij die types als Al-Haddad eerst tot een hoopje stront reduceren, maar zich er vervolgens wél als een zwerm strontvliegen over ontfermen. Dat laatste klinkt weliswaar tegenstrijdig, maar het blijkt goed te zijn voor de kijkcijfers. En goed voor het angstklimaat. En dat is helaas het enige wat blijkbaar écht telt. Zelfs als daar een beschamende vertoning als die van Naeda voor nodig is.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim