Voorpagina Maatschappelijk

Laat de ware ‘seculiere moslim’ opstaan!

In de media en door verschillende politici wordt vaak gesproken over de ‘seculiere moslim’.  Net als de termen ‘allochtoon’ en ‘integratie’ heerst er ook over de ‘seculiere moslim’ een begripsverwarring. De term ‘integratie’ wordt in het huidige debat vaak vervangen door ‘inburgering’ omdat ‘integratie’ zowel ‘sociaal-culturele integratie’ (assimilatie) als wel ‘sociaal-economische integratie’ kan betekenen. Met de term ‘seculiere moslim’ hebben we een zelfde soort probleem.

Volgens de ene interpretatie slaat de term ‘seculiere moslim’ op de politieke houding van de persoon. De ‘seculiere moslim’ staat positief of neutraal ten opzichte van de democratische rechtsstaat, in tegenstelling tot de aanhanger van de politieke islam (‘islamisme’). Volgens een andere interpretatie is ‘seculiere moslim’ een synoniem voor ‘liberale moslim’. Liberaal in de zin van het niet zo nauw nemen met de orthodoxie. Om de verwarring compleet te maken zijn er nu ook prominente moslim politici die zichzelf (politiek dubbelzinnig?) ‘seculiere moslim’ noemen.

Er bestaan verschillende definities vanuit verschillende perspectieven over de etiketten ‘moslim’ en ‘seculier’. Als je naar de letterlijke betekenis van ‘moslim’ en ‘seculier’ gaat kijken, lijken deze twee in eerste instantie moeilijk verenigbaar. Moslim betekent in het Arabisch ‘iemand die zich heeft overgegeven’ (aan God). Vanuit het wereldbeeld van de traditionele Islam bestaat er geen onderscheid tussen het heilige en het wereldse, het spirituele en het seculiere. Tawheed (Eenheid) is het centrale concept binnen de Islam. God omvat alles en alle daden van een mens, zelfs het wassen, eten, studeren en werken hebben een religieuze en spirituele betekenis. In de shari’a wordt er weliswaar onderscheid gemaakt tussen daden van aanbidding (‘ibadaat) en daden van handelen (mu’amalaat), maar dat is slechts een technisch onderscheid gericht op de (uiterlijke) wet- en regelgeving in de Islam.

Secularisme daarentegen is afgeleid van het Latijnse saecularis, dat "wereldlijk/tijdelijk" betekent. Seculier zijn betekent weinig of geen belang aan religie hechten. In het seculiere wereldbeeld gaat men uit van het dualisme en zijn het heilige en het wereldse van elkaar te scheiden, zoals droom en werkelijkheid te scheiden zijn, zo ook Kerk en Staat.

Religie en de Staat blijken echter in veel (zogenaamde) seculiere staten niet zo zwart-wit gescheiden te zijn en men ziet de laatste decennia weer een opleving van religie in deze staten. In Groot-Brittannië is het staatshoofd tevens hoofd van de Anglicaanse staatskerk. In Nederland hebben we het zuilensysteem waarin religieuze groepen via politieke partijen kunnen (mee-)regeren. In de Verenigde Staten wordt er door middel van allerlei religieuze lobby’s invloed op de politiek uitgeoefend en is een uitgesproken niet-christelijke president ondenkbaar. De scheiding van Kerk en Staat is volgens hen door God gezegend: “God bless America!”. Dat heeft te maken met het feit dat de Amerikaanse kerken de invloed van de Europese staatskerken waren ontvlucht en daarom een aversie tegen staatskerken hebben ontwikkeld. Er heerst in de ‘christelijke’ wereld een grote variëteit over de invulling van de relatie tussen politiek en religie. Deze varieert van de liberale CDA en de wat conservatievere SGP tot de extremistische Lord’s resistance Army en de K.K.K.

In de ‘Islamitische’ politieke wereld vindt men opvallend dezelfde dynamiek en variëteit onder religieus geïnspireerde groepen (‘islamisten’): van de liberale AK-partij en de iets conservatievere PJD-partij tot de extremistische Taliban.

Professor An-Na’im betoogt nu dat de shari’a en Islamitische landen van oudsher in essentie seculier waren en dat het concept Islamitische staat met de gecodificeerde shari’a pas werd uitgevonden na de dekolonisatie van moslimlanden. Er is dus helemaal geen botsing tussen ‘seculier’ en de ‘Islam’, de eerste is een deel van de laatste, volgens hem.

Om echter verwarring en het gebruik van een beruchte drogreden te voorkomen, stel ik voor om het begrip ‘seculiere moslim’ te schrappen en te vervangen door één van onderstaande keuzes:

A) Atheist of agnost
B) Niet-praktiserende moslim
C) Moskee-vrije moslim
D) Politiek-niet-religieus-geïnspireerde moslim

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel