Het was zomaar op het einde van de week en ik zat er een beetje doorheen. Mijn fiets stond niet waar ik dacht dat ie stond. Mijn schoenen knelden, mijn haar zat niet goed. Plotsklaps kreeg ik op mijn sodemieter.
Het begon met de vrijdagpreek. Soms zit daar een hoop sociaal wenselijk gewauwel tussen, maar deze vrijdag was het zowel confronterend als inspirerend. Het onderwerp was Syrië, maar vooral ook: wat doe jij? Begrijp me niet verkeerd – het was geen aanzet tot geweld of donatie, maar vooral een tot reflectie. En dat was voor mij broodnodig ook.
Ik kan me herinneren dat, toen die ellende begon, het vooraan in mijn gedachten zat. Ik werd wakker en daar was het: de gedachte aan onderdrukking in een ver land, waar ik misschien tien mensen kende en een plaatje van een moskee. Voor ik ging slapen, tijdens mijn laatste gebed, kwam het ook weer tevoorschijn. Tijdens mijn hajj, en dan vooral tijdens het laatste gedeelte van de vele dodengebeden (Salat al-Janazah), was het Syrië (maar ook Palestina, Somalië en Tsjetsjenië) voor en na.
Maar op de een of andere manier ging mijn verwende hersenpan met me op de loop. Alledaagse persoonlijke misère dan wel blijdschap nam een steeds prominentere plaats in en ik vergat mijn broeders en zusters (in de mensheid) in Syrië. Alevieten, Soennieten, Sjiieten, Christenen, Atheïsten, Joden – het zal me een worst wezen wie nog meer – ik dacht aan hun onderdrukking in het verre Syrië.
En opeens hield ik er mee op.
Op een vrijdag liep ik de Blauwe Moskee binnen en preekte Yassin er op los. Er was echter iets anders aan zijn preek. Hij bleef namelijk in het Arabisch praten. Meestal manoeuvreert hij soepeltjes van Arabisch naar Nederlands en weer terug, maar nu deed hij het hele eerste deel in Arabisch. Tranen rolden over zijn wangen.
Pas in het tweede gedeelte begreep ik waarom. Hij was te emotioneel om taalkundig op zijn top te zijn. In het Nederlands ging het vervolgens vooral om die ene vraag: wat doe jij? Denk je nog wel eens aan ze? Stuur je nog wel eens een smeekbede naar Allah swt om hulp voor de mensen van Syrië? Stuur je nog wel eens geld of kleren, praat je er nog wel eens over, geef je nog wel eens je eigen politici op hun falie dat ze geen ene sodemieter uitvoeren om er iets te verbeteren?
Ik kon niets anders antwoorden dan: nee. Nee, daar dacht ik niet meer aan. Nee, dat deed ik niet meer. Nee, daar sprak ik niet meer over. Het was een eersteklas moment van tazkiyya (zelfreiniging) of zelfs dhikr (gedenking van God en Zijn gunsten en beproevingen) – ik moe(s)t gereinigd worden van mijn egoïsme en plaatsmaken voor de gedenking van het leed van mijn broeders en zusters in de mensheid.
Zoals zo vaak had mijn ego weer eens een klap voor zijn kanis nodig.
Even later kreeg ik onderstaande video toegestuurd, waarin Sheikh A’rifi een heilige overlevering aanhaalt, waarin (op gezag van Muslim, Aboe Hoeraira overlevert, dat de Profeet (vzmh) verhaalt dat) Allah zal zeggen op de Dag der Opstanding: “‘O Zoon van Adam, ik voelde mij ziek en jij hebt Mij niet bezocht.’ Hij zal zeggen: ‘O Heer, en hoe had ik u moeten bezoeken terwijl U de Heer der Werelden bent?’ Hij (swt) zal zeggen: ‘wist je niet dat mijn dienaar… ziek is geworden en je hem niet bezocht had? Wist je niet dat, als je hem bezocht had, je Mij bij hem aangetroffen zou hebben?'”
Dus wat doen we? Laten we op zijn minst aan de mensen van Syrië denken, onze gebeden voor hen richten aan de Schepper en al het mogelijke doen om deze hel op aarde voor hen te verlichten.
(ps: de vertaling is behoorlijk brak, maar denk in grote lijnen mee!)
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
8 Reacties op "Al is het een gedachte, een gebed"
Syrie, de bevrijding komt eraan in sha Allah. Libanon komt eraan, Bahrain zal worden bevrijd van de vieze Rawafidh!
Ha Salamandar! Gelukkig hebben we nog mensen als jij in onze ummah om ons eraan te herinneren wat een zooitje stumperds we geworden zijn. Kampioenen van de selectieve verontwaardiging. We interesseren ons pas in mensenrechten (maar willen het dan weer niet zo noemen omdat dat een westers-imperialistisch product is en ‘Islaam’ daar boven verheven is) zodra de schender jood, kruisvaarder of rafidi is en het mooi kan dienen als verificatie van onze theorietjes over deze groepen. Deze complexe wereld moet wel simpel te interpreteren blijven, nietwaar?
Met alle respect voor al-‘Arifi als geleerde en met alle geloof in de oprechtheid van zijn emotie, zou hij net zo makkelijk kunnen praten over het oosten van Saudistan en over Bahrein, waar nu ook opstanden gaande zijn tegen hedendaagse farao’s en Qarun’s die door het huis van Saud met dezelfde methoden onderdrukt worden? Is hun bloed dan niks waard omdat het ‘vieze rawaafid’ (dixit Salamandar) zijn? Geven we niet om de Bahreinse artsen die lange gevangenisstraffen gekregen hebben enkel voor het geven van medische hulp aan ernstig getroffen demonstranten? Voor het doen van hun beroepsmatige plicht, en hun plicht als moslim en als mens? Is de ummah van Mohammed werkelijk zo laag gezonken?
Dit sektarische denken is een gif en ik kan niet geloven dat deze in potentie zo edele gemeenschap zich voor de karretjes laat spannen van Saudistan en Iran. We zitten feitelijk een propagandaoorlog voor hen uit te vechten met deze goedkope retoriek en daar moeten we maar eens mee ophouden. Slechts 10 dagen geleden herdachten we de genocide in Srebrenica. Als straks het zelfde gebeurd met de Nusayri’s in Syrië als met onze broers in Bosnië (en die kans is reëel), kunnen we zien hoe principieel we zijn in de afkeuring van zulke daden. Ik vermoed dat sommigen onder ons dan gaan staan juichen en het hun verdiende loon vinden.
وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ
p.s. Sorry Noureddinus dat ik je mooie topic verpest met deze reactie. Een goed stuk. Je weet hoe betrokken ik ben bij Syrië en vind het mooi dat je deze herinnering plaatst. Moge Allah ons allemaal helpen voor rechtvaardigheid te staan.
Bedankt voor het wegnemen van mijn oogkleppen.
@Salamander,
Met mensen zoals jij heb wij moslims geen vijanden nodig! Wat betreft jouw denkwijze in één woord: Walgelijk!
Gelukkig zijn er nog mensen die verontwaardigd zijn door dit soort reacties. Soms heb ik het gevoel dat deze gedachten mainstream geworden zijn.
Prima stuk. Miste al iets in mijn gedachte terwijl ik het nieuws over Syria volgde.
Salam
Daoud
Zag gisteren in een documentaire hoe ze nog steeds in Damascus soaps opnemen – snel opdat er geen geweer salvo op de achtergrond te horen is – die mensen het gevoel moeten geven dat het leven gewoon doorgaat. En dan die foto serie over de elite die feestjes viert in de dure hotels in Damascus. Absurd.
Sommigen houden nog steeds vol op die weg:
http://english.alarabiya.net/articles/2012/07/26/228581.html