Voorpagina Spiritualiteit

Een kijkje in mijn esoterische keuken

Soms is het fijn om je gedachten en wezen even te focussen op dingen die er echt toe doen in het leven. Weg van de tumult en het zinloos geklets, ‘gehaast’ en ‘gezap’. Religie is in principe een goede manier om dit te doen. Om één of andere (duistere?) reden heb ik echter ook een voortdurende honger naar goede filosofische kost. De ‘Sophia Perennis’ (ofwel Eeuwige Wijsheidsfilosofie Perrenial Philosophy) is een filosofische stroming, die mij erg aanspreekt en mijn kijk op de wereld en religie sterk heeft beïnvloed. Zij berust op het idee dat in alle tradities in de wereld (die allen in essentie religieus van aard zijn) een eeuwige, universele wijsheid is te vinden.

De Eeuwige Wijsheidsfilosofie sluit naar mijns inziens in essentie goed aan bij ‘mainstream’ Islam. In de Koran en ahadith (overleveringen) wordt verteld dat er aan alle volkeren boodschappers zijn gezonden en dat deze steeds dezelfde boodschap hadden: "God is Eén" of zoals de filosofen in de taal van de metafysica zeggen: er is een ‘Transcendente Eenheid’. Tevens zet de Eeuwige Wijsheidsfilosofie nadruk op het esoterische (innerlijke dimensie) van de religie zonder de waarde van het exoterische (uiterlijke, handelen, de rituelen) te bagatelliseren. De rituelen en symbolen van een religie zijn in de woorden van Frithjof Schuon ‘het raam waar doorheen gekeken moet worden’.

De Eeuwige Wijsheidsfilosofie is een term die voor het eerst (in bovenstaande betekenis) gebruikt werd door de grote Duitse filosoof Leibniz (gest. 1716). In het begin van de 20e eeuw kwam er als reactie op het modernisme een beweging op gang die geleid werd door een aantal filosofen dat tevens moslim was: René Guenon, Frithjof Schuon, Titus Burckhardt, Martin Lings (bekend van uitstekende biografie "Muhammad") en Hossein Nasr. Behalve eeuwige wijsheidsfilosofen noemen zij zich ook wel traditionalisten.

Ze wijken echter enigszins af van een andere groep moslims, die zich traditionalisten noemen. Deze laatsten wijzen er namelijk op dat met de komst van de laatste  openbaring, de Koran, de voorgaande religies (die in wezen ook ‘Islam’ zijn) met oude openbaringen hun geldigheid hebben verloren. Ook wijzen zij erop dat shari’a (de Goddelijke Wet) wel verschilde per tijd en plaats maar dat de ‘aqida (geloofsleer) overal exact hetzelfde was. Volgens Eeuwige Wijsheidsfilosofen zijn de artikelen van een geloofsleer echter ook slechts symbolen die per religie verschilden en draait het om de Eenheid van de innerlijke dimensie, die niet in woorden is uit te drukken.

Wat mij erg aanspreekt, is het universele karakter van de beweging. De Eenheid van de religies die door veel anderen aan de oppervlakte wordt gezocht, zien zij meer in het innerlijke die de essentie vormt van religies.

Verder spreekt mij het diepgaand inzicht aan dat deze filosofen hebben van zowel de traditionele wereld, met intrigerende kennis van symbolisme van allerlei culturen en religies, alswel inzicht in de moderne wereld met de moderne wetenschap en filosofische stromingen van rationalisme tot existentialisme.

Waar ik wel vraagtekens bij zet is of deze beweging de (eigen) grenzen niet te buiten is gegaan. Frithjof Schuon legt bijvoorbeeld in zijn werken uit hoe belangrijk het is een religieuze traditie te volgen en hij schrijft dat de Islam de laatste geopenbaarde godsdienst is. Hij schildert Sihkisme, Baha’isme en New-Age af als moderne, niet-authentieke religies. Aan het eind van zijn leven creëerde hij echter een eigen tariqa (soefie-pad: ‘Maryamiyya’, genaamd naar de heilige Maria) en ging in zijn praktijken buiten het boekje van de traditie om, door bijvoorbeeld niet-moslims toe te laten in zijn orde en te prediken dat elk van de traditionele religies tot verlossing kan leiden.

Al met al geeft de ‘Sophia Perennis’ mij meer dan voldoende inzicht in mijn religie in relatie tot de realiteit van de dag: de moderne wereld. En zo wordt mijn honger (tijdelijk) gestild…

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel