Voorpagina Ervaringen

Rust, reflectie en London Calling

, 20 augustus 2007, 3 reacties

Noodgedwongen heb ik het laatste anderhalf jaar twee banen en een opleiding moeten combineren. Gelukkig ben ik niet getrouwd. Anders had mijn vrouw vermoedelijk verdraaid weinig van me gezien, laat staan dat ze vrolijk van me was geworden! Daarnaast ben ik een behoorlijke elf kilo aangekomen, omdat het avondwerk me dwong later te eten dan gezond voor je is en omdat ik van 4x-weeks sporten naar 0x-weeks sporten ging wegens tijdgebrek. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn energieniveau wat klappen opliep.

Nu het erop lijkt dat aan deze hele situatie een einde gaat komen, is het tijd voor wat momenten van reflectie. Achteraf bekeken vraag ik wel eens af hoe ik dit killer-tempo zo lang heb volgehouden. Maar dan kijk ik naar de regelmaat van het ziekzijn en dan herken ik wel het een en ander. Vervolgens kijk ik naar rustmomenten en dan moet ik opeens denken aan wat toch wel mijn favoriete momenten van de dag zijn geworden.

Op de dagen (vooral in de winter) dat ik geen dubbele dienst hoefde te draaien, kwam ik vaak net voor het maghribgebed (rond zonsondergang) in de moskee die het dichts bij mijn metrohalte lag. Dit is toevalligerwijs ook de allereerste moskee waar ik ooit binnenstapte. Masjid-Al-Kabir ligt aan de Amstel in Amsterdam en is sinds de dag dat ik er voor het eerst voet binnenzette flink uitgebreid. Er is een grote ruimte voor vrouwen waar eerst de mannen zaten. De mannen zijn opgeschoven naar het gebouw ernaast; de muren zijn er uitgetikt en boven zijn er verschillende leslokalen. Tijdens de Ramadan vorig jaar was het altijd stampdruk, maar was er gek genoeg ook altijd ruimte om lekker dicht vooraan te zitten. Na deze maand merkte ik dat mijn lichaam toch langer nodig had om te herstellen van het vasten dan gebruikelijk en helaas was dat niet altijd mogelijk. Het dwong me echter wel om op gezette momenten complete rust te pakken.

Op een gegeven moment, een maand of 3 na de Ramadan, ontdekte ik dat wanneer ik rond kwart over 5 de metro uitkwam (en niet door moest naar mijn andere werk) ik precies genoeg tijd had om met Maghrib (het avondgebed) de moskee binnen te lopen en mee te bidden. Meestal waren er ongeveer 70-140 aanwezigen , genoeg voor 2 rijen (want de moskee is nogal breed). Na het gezamenlijke  gebed is er altijd ruimte voor een persoonlijk gebed en daar neem ik goed mijn tijd voor. Ik merkte toen dat op de vrijdagen er wat (vooral oudere) mensen bleven hangen en in een kring bij de imam gingen zitten. Ik had geen haast en bleef dan na mijn soennah-gebed (niet-verplichte gebeden) even rustig zitten, zachtjes wat dhikr (gedenking van Allah swt) doende voor mijzelf en soms daarna wat Qur’an lezend. Of ik deed gewoon helemaal niets en staarde even relaxed voor me uit.

Op een van deze vrijdagen was alles precies op zijn plaats gevallen: geen haast bij het nemen van de metro. Ruim op tijd om woedoe (de kleine wassing) te doen voor het gebed. Relaxed de voorste rij opzoeken, nog voor het klinken van de adhan. Rustig samenbidden. Mijn tijd nemen om mijn soennahgebeden te doen. Enfin, ik voelde mijn hele lichaam en geest ontspannen. Op het moment dat ik weg wilde gaan, begonnen de oudere mannen in de kring hardop de langere hoofdstukken uit de Qur’an te reciteren. Sommigen  uit hun hoofd, anderen namen plaats met een exemplaar van de Qur’an en lazen zacht of hardop mee. Ik bleef even verderop zitten en luisterde naar de recitatie van de aanwezige broeders. Masha’Allah, wat een weldaad om zo te kunnen ontspannen!

Helaas was ik vergeten mijn telefoon uit te zetten en klonk na een kwartiertje het vermomde doch beslist aanwezige "London Calling" van the Clash door de moskee en rende ik met het schaamrood op de kaken naar buiten.

Al het beste aan mijn voormalige collega’s in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis te Amsterdam, vooral diegene van de Interne Afdeling, B6/C6. Dank voor jullie gezelschap en harde werken. Dank voor alle plezierige dagen van gein, ongein en zware emoties. Dank voor de mooie gebedsruimte al daar. Dank voor alle ruimte voor mij om te zijn wie ik ben. Moge Allah swt jullie beschermen en leiden en ondersteunen bij het fantastische werk wat jullie doen en in jullie privéleven. Amien!

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van