Voorpagina Ervaringen

“Dat denkt maar alles te mogen”

Ik kon mezelf naderhand wel opvreten, omdat ik toch vond dat ik over mij –en daardoor ook over de rest van het ‘ uitschot’- heen heb laten lopen.

“En dat komt maar naar Nederland en dat denkt maar alles te mogen.’’ Dit wordt naar mijn hoofd geslingerd wanneer ik 1 minuut daarvoor reageer op het gezucht, gesteun en gemopper van een groepje mensen dat achter mij in de rij staat bij 1 van de ovchip oplaadpunten die Rotterdam rijk is. Ik heb het idee dat die dingen het vaker niet dan wel doen en ik ben op dat moment de gelukkige die het weer eens aan den lijve mag ondervinden.

Ok, ook ik ben begiftigd met empatisch vermogen. Soms vraag ik me af waarom, maar dat terzijde. Ik begrijp dan ook dat het irritant kan zijn indien je haast hebt en het net lijkt of degene die bezig is die rotkaart op te laden een eersteklas klungel is. Maar dat ding deed het echt niet! Wellicht heb ik haar en anderen deze uitspraak die getuigt van een buitenproportioneel hoog intellectueel niveau ontlokt, maar vooralsnog gaat het daar niet om. Ik vraag me af of het kwam doordat ik daar als hijaabdragende moslima liet zien dat ik niet op mijn mondje was gevallen.

Zijn mensen echt zo kortzichtig dat ze voorbijgaan aan het feit, dat wij (degenen die maar naar Nederland komen en denken dat ze alles maar mogen) hier zijn en ook daadwerkelijk hier blijven? Sterker nog: we zijn als een plaag en zorgen ervoor dat we veel baby’s krijgen, zodat we de boel hier over kunnen nemen! “Ali for president!” Zoiets zeg maar. Is het hen na 40 jaar nog steeds niet tot hun botte harses (vergeef me mijn taalgebruik) doorgedrongen? Zijn we nou echt nog steeds op dat niveau met elkaar bezig?

Ze stond daar met drie anderen en laat ik haar kleinzoontje niet vergeten! Hij was namelijk op dat moment mijn ‘redding’, want anders had ze me wel ‘even op mijn plek gezet als ze haar kleinzoon niet bij zich had gehad’. Oh, en er stond ook nog een beer van een vent bij (en laat ik nu ook eens gaan generaliseren), die eruitzag als een eersteklas randdebielerige xenofoob, met zijn kale kop op een corpulent lichaam. Hij moest ook nog even zeggen dat hij mij graag een paar klappen wilde verkopen, mocht ik het tegen hem hebben. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn, dat hij een vrouw zou slaan. Chapeau voor deze absolute uiting van mannelijkheid! Ik heb maar wijselijk mijn mond gehouden, omdat je tegenwoordig niet weet met wat voor slag mensen je te maken hebt en waar deze mensen met een gebrek aan intellect toe in staat zijn. Daarbij komt nog dat ook ik mijn zoontje bij me had –ahum ahum.

Ik kon mezelf naderhand wel opvreten, omdat ik toch vond dat ik over mij –en daardoor ook over de rest van het ‘ uitschot’- heen heb laten lopen. Mij restte dan ook niets anders dan in de hoedanigheid van een migrantenvrouw de beide kaarten op te laden. Het ging natuurlijk nog trager dan voorheen, omdat ik er nu eenmaal niets van begreep. Toen ik eindelijk klaar was, draaide ik mij om, glimlachte ik ‘vriendelijk’ naar het lieftallige groepje en stapte de metro in. Die was namelijk net aangekomen. Zij konden lekker afkoelen terwijl ze een kwartier moesten wachten op de volgende metro. Oeps…