‘Verwensingen horen bij de islamitische cultuur’

Toen Abdul-Jabbar van de Ven in 2004 Geert Wilders een verschrikkelijke ziekte toewenste – en hoopte dat de politicus binnen twee jaar zou sterven – stond moreel verontwaardigd Nederland op zijn achterste poten. Jeroen Pauw wijdde er een NOVA uitzending aan, fractievoorzitters schreven een openbare brief, minister Verdonk zou het tot op de bodem uitzoeken en de AIVD & OM onderzochten of er sprake was van haatzaaien, laster of enig ander strafbaar feit. Met de kennis dat Van de Ven een rolmodel is en een groot bereik heeft onder islamitische jongeren vond men dat het taalgebruik te typeren was als: levensgevaarlijk.

Ook Fawaz Jneid overkwam in 2004 iets soortgelijks. Hij wenste in hetzelfde jaar zowel Hirsi Ali als Theo van Gogh ziektes die door geen God konden worden genezen. Ook in dit geval wisten Jeroen Pauw, Marcouch, de AIVD en de rest van moreel verontwaardigd Nederland niet hoe snel ze in actie moesten komen. Er werd voortaan afgeluisterd en heel veel andere moskeeën moesten worden gemonitord. Vanwege de positie van de imam zouden zijn volgelingen weleens over kunnen gaan tot actie. Dat was het argument om ook deze imam, die verwensingen bij de islamitische cultuur vindt horen, te typeren als: levensgevaarlijk.

Toen de imam Al-Haddad een paar weken terug in het buitenland uitspraken gedaan zou hebben over joden en christenen stond moreel verontwaardigd Nederland opnieuw op de barricades. Jeroen Pauw wijdde er nu zelfs twee uitzendingen aan, een Kamermeerderheid pleitte voor een imam-importverbod en menig journalist schakelde een vertaler in om Al-Haddad’s preken en teksten tot op het bot te scannen. Het argument was opnieuw dat Al-Haddad’s islamitische volgelingen weleens besmet zouden kunnen raken met deze woorden. Ook hier definieerde men deze imam incluis taalgebruik opnieuw als: levensgevaarlijk.

Gelukkig horen verwensingen niet uitsluitend bij de islamitische cultuur. Ook in de Nederlandse cultuur wordt er aardig wat heen en weer verwenst.

Zo verpakt Bert Brussen enge ziektes in een literair jasje en wenst hij D66’er Jeroen Mirck – en alle andere vijanden van Geenstijl – de fatsoenskanker toe. Hij hoopt alleen niét dat ze snel zullen sterven, maar domweg langzaam creperen. Lijkt mij een gevalletje verwensing die qua morele-verontwaardiging-criteria niet veel afwijkt van bovenstaande voorbeelden. Brussen heeft tenslotte een behoorlijke aanhang en wordt door menig reaguurder als held gezien. De vragen rijzen dan ook: maken Jeroen Pauw en de huidige minister zich zorgen over Brussen’s vocabulaire gezien zijn positie als rolmodel? En zal de Tweede Kamer, OM en AIVD in ieder geval een symbolische poging wagen om de uitspraken aan de wet te toetsen? Al is het maar om een maatschappelijke statement te maken. Al is het maar om hun collega-politicus Jeroen Mirck een hart onder de riem te steken.

Denk het niet. Hoewel zijn uitspraken juridisch gewoon mogen, is het typerend dat Brussen geen morele verontwaardiging over zich heen krijgt. Want Brussen is voor velen een ‘verdediger’ van het vrije woord. En Brussen wordt zelfs beloond met een eigen rubriekje in de Volkskrant en mag in TV-programma’s praten over weggepeste transseksuelen. En wij? Wij halen onze schouders op, want Bert Brussen is geen moslim. Alleen moslims met baarden bedreigen het vrije woord. En alleen moslims met baarden hebben invloed op hun volgelingen.

Lang leve de dubbele moraal.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim