Mohammed Benzakour is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl
De Palestijnse tragedie bereikte zijn dieptepunt toen de Palestijnen niet de vijand maar elkaar te lijf gingen. Toen het Hamas Haniyeh de wapens opnam tegen het Fatah van Abbas. Divida et impera, de Romeinen waren terug, nu in de gedaante van Israël, de VS, en de EU. Abbas bestreed het populaire, principiële Hamas, en zwichtte openlijk voor de Israëlische agenda. Alleen zo kon hij rekenen op salaris en Westerse goodwill.
Een soortgelijk dieptepunt sierde onlangs ons beroemd islamdebat, weliswaar zonder bloedvergieten, maar met dezelfde onderliggende machinaties. Het was een historisch tv-moment, bij Pauw en Witteman.
De imam droeg een baard, een mutsje, sprak in een exotische, onverstaanbare taal, gniffelde, lachte en brieste, als een komediant in een jurk. Zijn opponent, een stadbestuurder, was in alles zijn tegenpool. Netjes gekleed, kalm sprekend in keurige Nederlandse volzinnen. En: grossierend in gemeenplaatsen die het kijkerspubliek behaagt: ‘Wij moslims moeten ons distantiëren van radicalisme en werken aan de toekomst van dit vrije, democratische land.’ Of deze: ‘U demoniseert, door uw taal worden mensen beveiligd en zelfs vermoord.’
Ofschoon deze laatste causaliteit nooit is aangetoond, verhinderde dat de bestuurder niet zich te ontpoppen tot sympathisant van twee kampioen-demonisators: Theo van Gogh en Hirsi Magan. De kers op de slagroomtaart bewaarde hij voor het laatst: de omhelzing van het beroemde duo waarvan tegenwoordig alleen al het uitspreken van hun naam een magische effect sorteert: Homo’s & Vrouwen.
Ziezo, de buit was binnen.
En wie de gevloerde tegenstander nog een natrap wilde geven, moest snel zijn. En daar verscheen reeds de volgende dag de heer Aboutaleb, pleitend voor ‘ontslag’ van de imam. En de ongekozen club van Fouad Sidali – zich op de borst kloppend over zoveel eigenmoed – kon niet achterblijven en eiste ‘excuses’.
Zie hier onze hoop in bange dagen.
Wel, laten we nu de uitzending eens anders benaderen. Met iets minder onderbuik, iets minder oppervlak. Laten we inzoomen.
Allereerst, de uitzending was duidelijk bedoeld als valstrik voor de imam. P&W hadden geluidsfragmenten klaar liggen die naadloos aansloten op het draaiboek van Marcouch. Met dit een-tweetje koos het populaire programma a priori partij om zo tezamen de weg proberen te plaveien voor een meningvrijheid-beperkende wet speciaal voor imams.
Verder, weten ingewijden dat sinds Marcouch aan het roer is in Slotervaart, hij weinig heeft bereikt. De etnische spanningen die hij wel eventjes zou oplossen zijn aan de orde van de dag. Ironisch genoeg contrasteert zijn geringe succes met de hoge frequentie van zijn mediaoptredens. Marcouch heeft ontdekt dat de groep met wie hij niet door één deur kan op de lijn zitten van de imam. Als politicus krijgt hij in zijn eigen stadsdeel geen vat op deze gelovigen terwijl de imam vanuit Den haag dat wel krijgt. Dat steekt. Voorts, omdat van de notitie ‘liberalisering- en democratisering van Nederlandse moslimstructuren’, waarmee Marcouch zichzelf in 2006 profileerde, in de alledaagse praktijk weinig is terechtgekomen, heeft de ‘goede’ Marcouch een tegenstander nodig die symbool staat voor het ‘kwade’ tegendeel. Het is een bekend procédé om een futiliteit (‘mounafiq’ – wat beslist géén ‘fatwa’ was) gretig aan te grijpen en, hartelijk gesteund door P&W, Fawaz in de val te lokken op grond van uitspraken die al sinds jaar en dag bekend zijn, wetende dat onze media deze ouwe koeien maar al te graag herkauwen, bij gebrek aan écht nieuws.
Let wel: dit is dezelfde Marcouch die in 2006 hoogmoedig verkondigde dat hij nooit en te nimmer in discussie zal gaan met – ik citeer: ‘mensen zoals Fawaz omdat die zichzelf al buitenspel zetten en dus voor mij niet bestaan.’ Anno 2008 lijkt Marcouch zich te hebben verkeken op de invloed van Fawaz.
Veelzeggend ook is dat Marcouch de problemen rondom de jongeren wijt aan Fawaz, terwijl de echte amokmakers allesbehalve vrome moskeegangers zijn. De aanhang van Fawaz bezorgt niemand overlast, juist vanwege hun moraal, afzondering en toevlucht tot boeken en gebedshuizen. Marcouch beseft dat hij het krediet onder het moslimelectoraat dat hem – na een gouden-bergen-campagne – in het zadel hielp, heeft verspeeld. Dus zoekt hij dat krediet elders. Illustratief is diens idee om Marokkaanse probleemjongeren voor onbepaalde tijd naar Marokko te deporteren. Een onwettige, onrealistische flodder die niet anders uitgelegd kan worden dan hengelen naar de volksgunst. Het geflirt erna met VVD’er Henk Kamp, past in deze lijn.
Bruggenbouwers, zo wordt dit type mens genoemd. Intussen weten we hoe die bruggen worden gebouwd: met een boog, de huidige baan verbindend met de volgende. Marcouch for president!
Eerder verschenen bij NIO 20 mei 2008
Mohammed Benzakour is publicist. In 2005 kreeg hij de vredesprijs voor Journalistiek toegekend en in 2001 won hij de Zilveren Zebra. Tevens is hij schrijver van het boek Osama’s Grot en lijstduwer bij de Partij voor de Dieren. www.benzakour.eu
Mohammed Benzakour
Mohammed Benzakour is publicist en columnist. Voor meer informatie: www.benzakour.nlLees andere stukken van
32 Reacties op "Bruggenbouwers Nieuwe Stijl"
Beetje laat , beetje overbodig , beetje al gevoerde discussie , alles wat nog overblijft is eerdere argumenten herhalen .
Beetje Ghafla , meer niet ….
exotische taal…..wat zei Eddy murphy hierover; hakabakaba, sorry I dont want to hakanabana on my bread..!
Daarnaast eens met Ismail.
prachtig stuk
Ismail heeft gelijk wel wat erg laat.
Ben het eens met Isma’il. Bovendien 2 discussies door elkaar heen.
1) Die tussen Fawaz en Marcouch waarvan de aanleidng niet het beleid van Marcouch is maar uitspraken waardoor Marcouch zich bedreigd voelde
2) Wat Marcouch in Slotervaart bereikt heeft.
Punt 1) laat ik maar rusten.
Wat betreft punt 2) geloof ik dat de politiestatistieken voor zichzelf spreken. En mijn persoonlijke waarneming dat ik niet meer naast iedere tiende auto een berg glas zie liggen omdat de ruitjes ingekinkeld zijn. Verder komen er alleen al in mijn gedeelte van Slotervaart 2 moskeeën bij binnenkort dus ik betwijfel of Marcouch het contact met de gelovigen kwijt is. Probleemjongeren komen overigens wel degelijk in de moskee. Vraag maar aan de imam in Slotervaart. De jongeren die Marcouch wilde deporteren zijn wel een categorie zwaarder en zou ik geen probleem jongeren willen noemen: het zijn harde criminelen.
er zijn op een soortgelijk artikel van 21 april al 123 reacties geweest , betekent dit dat deze gastarbeider zelf niet gelezen heeft wat er daar gezegt is , of vind dat hij het beter kan , of dat de redactie deze jongeman zo’n belangrijke exponent van de Nederlandse Moslimgemeenschap vind dat ze geen artikel van hem durven / kunnen / mogen weigeren .
Ik zou graag een reactie van de Redactie op deze repetitie zien …
Voor iemand die zulke prachtige boeken schrijft, vindt ik dit behoorlijk oppervlakkig, met een interpratie die kant nog wal raakt.
De kern namelijk van het verhaal van Marcouch is m.i. dat personen zoals Fawaz te veel hammeren op de moslimindentiteit van zovelen hier.
Marcouch geeft aan dat Fawaz zich openlijk uitspreekt om toch vooral niet deel te nemen aan de Nederlandse samenleving. De Islam is namelijk de enige weg, ook in Nederland.
Marcouch geeft aan dat, door deze grondhouding, men de geexponneerde ellende, die men toeschrijft aan vermeende islamofobie, en racisme, over zichzelf afroept.
Marcouch geeft aan dat, het feit dat een enorme groep ouders niet in staat is om de eigen kinderen een beetje behoorlijk op te voeden, dat dat resulteerd in een percentage van 70% wat de school vroegtijdig verlaat, wat er uiteindelijk voor zorg dat je de onderkant van de samenleving door deze groep steeds groter wordt, mede in stand wordt gehouden door het “achterlijke gereutel” van mensen zoals Fawaz.
Fawaz is namelijk van mening dat “de moslim” zich verre moet houden van alles wat ook maar Nederlands riekt.
Marcouch geeft aan dat het kwestie is van je eigen identiteit behouden, maar je wel zo ver mogelijk aanpassen als mogelijk, dat maakt het leven hier namelijk een stuk makkelijker.
Marcouch wordt hier neer gezet als een “Abbas” of “uncle Tom”. Moet zeggen dat ik dat persoonlijk, verwerpelijk vindt.
Het feit dat dhr Benzakour, de feiten met betrekking tot imam Fawaz wil afzwakken door te spreken over een “een komediant in een jurk met een mutsje en een exotisch accent” is helemaal van de zotte.
Fawaz is al 16 jaar in Nederland en spreekt geen woord Nederlands. Daar is m.i. helemaal niets komisch aan.
Het feit dat Marcouch bepaalde problemen die men in de eigen gemeenschap aantreft wijt aan types zoals Fawaz is een juiste.
dit soort types geven jeugdigen die toch al geen structuur en binding kennen, het idee dat door je nog harde af te zetten, en nog meer in die slachtoffer rol te kruipen die hen nu wordt toebedeeld, dat het dan wel goedkomt.
De palestijnse kwestie hier als synoniem voor nemen is m.i. een kwalijke.
Waar is Fawaz dan synoniem voor? Hamas?
Is Fawaz dan degene die Nederland moet redden van figuren zoals Marcouch?
en uiteindelijk van de ongelovigen?
Weer een staaltje van een volledig verkeerd geinterpreert stukje televisie.
Het feit dat Marcouch faalt in Slotervaart, heeft vooral te maken met het feit dat hij te weinig steun krijgt uit eigen gelederen.
Ik heb het al eens eerder benoemd, maar lees het boekje van Fleur Jurgens eens. Daaruit komen de volgende alinea’s:
Mythe 1
Er is geen sprake van een Marokkanenprobleem. Alles wat Marokkanen verkeerd doen, wordt uitvergroot in de media. In werkelijkheid gaat het om een klein groepje lastpakken.
De boodschapper als boosdoener aanwijzen is een beproefde methode als het om Marokkanen gaat: zij worden ”˜gestigmatiseerd’. Maar dat is omdraaien van oorzaak en gevolg. In Amsterdam is er wel degelijk een dubieuze Marokkaanse onderklasse aan het ontstaan van verongelijkte jongemannen, die nauwelijks boodschap hebben aan de Nederlandse samenleving.
Enkele feiten (uit onder meer het rapport Marokkanen in Amsterdam, Dienst O+S, 2006): bijna zeven op de tien Marokkaanse jongens verlaten het onderwijs zonder bruikbaar diploma; 40 procent van de Marokkaanse jongeren is werkloos; en één op de tien staat bij de politie als verdachte geregistreerd van ten minste één strafbaar feit. Bijna één op de drie jongens in justitiële jeugdinrichtingen is van Marokkaanse afkomst. Het percentage verdachten onder de tweede generatie Marokkanen is zelfs het hoogst van alle etnische minderheden en is meer dan twee keer zo hoog als onder de eerste generatie Marokkanen. Ook zijn Marokkaanse jongens oververtegenwoordigd in de harde kern van jeugdige draaideurcriminelen.
Deze jongens groeien op in bedenkelijke milieus, waarin het hebben van een uitkering heel gewoon is en het hebben van werk heel bijzonder. Van de Marokkaanse mannen heeft 60 procent een uitkering, waarvan de helft een WAO-uitkering. In Amsterdam komt een op de vier Marokkaanse gezinnen rond van een bijstandsuitkering. De helft van de Marokkaanse kinderen in Amsterdam groeit op in armoede. Marokkaanse kinderen wonen te krap, groeien op in Marokkaanse wijken, zijn relatief ongezond en gaan het vaakst naar speciaal onderwijs, vanwege een lichamelijke of geestelijke beperking.
In de Westelijke Tuinsteden huizen inmiddels al een paar honderd Marokkaanse ”˜probleemgezinnen’: grote gezinnen, waarvan kinderen en ouders soms gezamenlijk op rooftocht gaan, waar verslaving speelt, schulden, zwakzinnigheid, huiselijk en seksueel geweld, extreme armoede, vervuiling, psychiatrische of opvoedingsproblemen. Beleidsmakers spreken al over de ”˜Marokkaanse Tokkies’.
Het eigen aandeel in de problemen is onder deze onderklasse van Berberse macho’s een geweldig taboeonderwerp. En haast iedereen ”“ politiemannen, leraren en hulpverleners ”“ gaat daarin mee. Maar juist die ontoerekeningsvatbaarheid maakt deze Marokkaanse jongens bij voorbaat onmachtig om zelf iets aan hun situatie te doen. En onmacht versterkt agressie.
Het wijzen naar de Nederlandse maatschappij ”“ met de pers als vertegenwoordiger ”“ kweekt een anti-Nederlands sentiment. Bijna alle hulpverleners, leraren, psychiaters, politiemannen, werkmeesters en opvoedkundigen die ik interviewde voor mijn onderzoek, vonden het anti-Nederlandse sentiment specifiek voor de nieuwe Marokkaanse onderklasse (in tegenstelling tot de Antilliaanse of de Surinaamse onderklasse). De Marokkaanse onderklasse is niet alleen kansarm, hij heeft ook een ”˜verongelijkt gezicht’. Dat maakt hem licht ontvlambaar en mobiliseerbaar.
Mythe 2
Marokkaanse criminele jongens worden in de armen gedreven van de misdaad omdat zij gediscrimineerd worden op de Nederlandse arbeidsmarkt.
”˜Zij krijgen geen stageplaatsen’, ”˜zij worden door Nederlandse werkgevers gediscrimineerd op hun achternaam’. Logisch dat zij zich gaan misdragen! Deze redenering duikt telkens weer op als het over Marokkaanse probleemjongeren gaat.
Zij berust op het criminologische misverstand dat er een causaal verband bestaat tussen ”˜gediscrimineerd worden’ en ”˜misdaden plegen’. Een bankoverval moet volgens deze redenering gezien worden als een onbewuste expressie van een dieper ”˜onbehagen in de samenleving’.
Ten eerste durf ik te beweren dat dit motief vrijwel afwezig is in het hoofd van een crimineel op het moment van handelen. Ja natuurlijk, achteraf (op het politiebureau, voor de rechter) zal hij het graag inbrengen als verzachtende omstandigheid van zijn ”˜ontsporing’: ”˜De politie hield mij aan, omdat ik Marokkaan ben.’
Maar waarom kan een misdadiger eigenlijk niet gewoon hebberig zijn? Ik heb mij verbaasd over deze blinde vlek. Is het niet veel aannemelijker dat een tasjesrover, een kruimeldief of een drugshandelaar zich primair laat leiden door de vruchten van zijn misdaad: de Prada’s, BMW’s, scooters of laptops? Het beroep crimineel is in sommige wijken van Amsterdam al een van de serieuze toekomstperspectieven. Zo zijn Marokkaanse drop-outs direct inzetbaar in drugshandel, jeugdbendes of kruimelcriminaliteit.
In de praktijk gaat het ”“ zo bleek uit mijn onderzoek ”“ om jongens die de risico’s van hun ”˜beroep’ incalculeren. De kans dat een autokraker wordt gepakt, is ongeveer 1 op 15. En áls hij voor de rechter moet verschijnen, is het ook nog geen ramp: dan krijgt hij in de meeste gevallen een taakstraf of een geldboete. Niet reageren kan tot uitstel van jaren leiden en in sommige gevallen zelfs tot afstel (als hij intussen 18 jaar wordt). Na meerdere veroordelingen moet hij misschien een tijdje ”˜zitten’ in een instituut dat vooral gericht is op ”˜heropvoeding’, want zo zit het jeugdstrafrecht in elkaar: niet straffen, maar resocialiseren is het hoofddoel. Een tasjesrover is tegen die tijd schatrijk.
Ten tweede is het criminologisch misverstand ”“ de misdadiger als slachtoffer van een oneerlijke maatschappij ”“ een achterhaalde vorm van determinisme. Een slechte sociaal-economische situatie of culturele afkomst, of een slechte jeugd zou onherroepelijk tot misdaad leiden. Maar het feit dat inmiddels ook bijna een kwart van de Marokkanen (uit vergelijkbare milieus) studeert aan het hoger onderwijs, bewijst het tegendeel. Ook de Marokkaanse cabaretiers, schrijvers, acteurs en politici hebben hun ”˜culturele bagage’ kennelijk gunstig kunnen aanwenden.
Ten derde wordt er vanuit gegaan dat Marokkaanse jongens geen banen of stageplaatsen ”˜krijgen’ van discriminerende werkgevers. Maar is het niet logischer dat dit effect veroorzaakt wordt door het feit dat de meesten van hen geen bruikbaar diploma op zak hebben?
Ook prijzen zij zich uit de markt, zo blijkt, doordat zij basale werknemersvaardigheden ontberen, zoals op tijd komen, Nederlands spreken, van andermans spullen afblijven, autoriteit accepteren, iets gedisciplineerd afmaken en samenwerken. Deze jongens hebben zich vaak op straat ontwikkeld, zonder ouderlijke ondersteuning. Dat maakt hen weinig bemiddelbaar op de arbeidsmarkt, hoe welwillend Nederlandse werkgevers ook tegenover hen staan.
Mythe 3
Marokkaanse ouders kunnen geen toezicht uitoefenen op hun zonen op straat. Dat zijn zij vanuit hun cultuur immers niet gewend.
Iedereen zegt het elkaar keurig na: in Marokko let ”˜de hele buurt’ op hun kinderen, maar in Nederland ontbreekt de ”˜Marokkaanse gemeenschap’, waardoor het ouderlijk gezag van Marokkaanse ouders niet verder reikt dan ”˜tot de voordeur’.
Maar hoe is dan te verklaren dat Marokkaanse meisjes keer op keer vertellen dat zij de sociale druk van de gemeenschap in de ”˜Marokkaanse wijken’ in Amsterdam bijna ondraaglijk vinden? Als zij een sigaret opsteken of met een jongen praten ”“ belastende feiten voor de familie-eer ”“ weten hun ouders dat binnen enkele uren. Blijkbaar werkt de sociale controle in de Amsterdams-Marokkaanse gemeenschap uitstekend, maar selectief.
Marokkaanse ouders hebben hun ogen alleen in hun zak als het om het wangedrag van zonen gaat. In sommige gevallen komt dat doordat zij dat gedrag helemaal niet afkeuren. Deze ouders staan onverschillig tegenover de Nederlandse samenleving.
Maar in de meeste gevallen komt het doordat de machtsverhoudingen in het gezin verstoord zijn. Veel Marokkaanse zonen hebben het thuis voor het zeggen. Van kindsaf aan krijgen zij hun zin, omdat het jongens zijn. Hun moeders kunnen hen nauwelijks aan en begrenzen hen weinig. Daardoor ontwikkelen zij grote ego’s met korte lontjes. Deskundigen uit het veld spraken over de ”˜Marokkaanse prinsjes’.
Wat nieuw is in Nederland is dat Marokkaanse moeders vaak ”˜informatieafhankelijk’ zijn van hun zonen. Deze Marokkaanse moeders leiden nog steeds een geïsoleerd bestaan en spreken slecht Nederlands. Veel moeders zijn als importbruid naar Nederland gekomen. Ook worden zij niet geacht het ”˜mannendomein’ te betreden. Dat maakt het lastig hun zonen op straat tot de orde te roepen.
Bovendien zijn deze moeders vaak getrouwd uit ”˜gemeenschapsbelang’ en niet uit liefde. Er is in hun ”˜dorre’ huwelijken weinig communicatie mogelijk over de opvoeding van de kinderen. Moeders zouden meer zeggenschap willen over hun zonen, maar zij worden geacht loyaal te zijn aan hun echtgenoten. Dat brengt hen in een ”˜lastige spreidstand’ tussen hun kinderen en hun echtgenoot.
Soms trekken vaders zich wel iets van hun zonen aan, maar ze doen dat op een autoritaire manier. Ze geven bevelen of zeggen wat hun zonen allemaal niet mogen, maar ze kunnen niet uitleggen waaróm iets niet mag. Dat werkt averechts bij hun vernederlandste zonen, die zich nog meer onttrekken aan het ouderlijk gezag.
Mythe 4
De Nederlandse overheid staat bij de Marokkaanse gemeenschap in het krijt. Marokkaanse gastarbeiders zitten nu ”˜met een kapotte rug’ op de bank. Hun kinderen ontsporen.
Ik noem dit het slavernij-argument.
De officiële werving van Marokkaanse gastarbeiders is echter al beëindigd in 1973. Op dat moment waren er zo’n 22.000 Marokkanen in Nederland. De meesten (tussen de 50 en 70 procent) van die eerste groep gastarbeiders waren op dat moment al teruggegaan of zouden dat nog doen, volgens cijfers van het CBS.
De grootste groep Marokkaanse immigranten die nu nog in Nederland woont, is van na de officiële werving van gastarbeiders. Eerst kwamen de gezinsherenigers, toen de gelukzoekers en de huwelijksmigranten.
Inmiddels wonen er 315.000 Marokkanen in Nederland, waarvan bijna de helft in Nederland geboren kinderen. Het totaal aantal importpartners is tussen de drie en de vijf keer zo groot als het aantal gastarbeiders dat ooit in Nederland is blijven wonen.
Ik wil maar zeggen: de meeste Marokkaanse ouders van nu zijn helemaal geen voormalige gastarbeiders. Zij zijn voor het grootste deel uit eigen vrije beweging naar Nederland gekomen om hier een beter en welvarender bestaan op te bouwen voor zichzelf en hun kinderen dan in Marokko mogelijk was. Jammer, dat niemand hen ooit aan die oorspronkelijke verhuisreden herinnert.
Dit en nog vele meer zijn de feiten waar dhr Marcouch dagelijks mee van doen heeft.
Gelukkig krijgt hij veel steun van al die “schippers op de wal” die het allemaal zo goed weten te vertellen!!
Hoewel het een late reactie is, ben ik het helemaal eens met Benzakour…..
Wel ja, haal de Palestijnen er maar weer bij. Dat doet het altijd goed. Waarom geen verwijzing naar de tweede wereldoorlog? Maar MB houdt zich niet bezig met onderbuik gevoelens HAHAHAHAAH. De goedkope retoriek van een populistisch moslim mannetje.
Volgens mij snappen Ismail en de zijnen het stuk niet helemaal. De column is in dit geval als ik het goed begrepen heb geschreven nav een uitzending met Aboutaleb. De hele Marcouch / Fawwaz discussie (overigens kan die niet vaak genoeg op zo’n beeldende manier herhaald worden, want heel tekenend voor wat er gebeurt binnen de gelederen) is niet zozeer aan de orde: volgens mij is het eerder een metafoor: geschreven over Marcouch die hard zijn best doet een 2e Aboutaleb te worden. Zij zeggen wat zij denken dat mainstream Nederland wil horen en laten de eigen achterban in de kou staan. Marcouch fungeert hierbij als kopie van Aboutaleb. Wat dat betreft heeft Benzakour een ijzersterk punt.
Beste Shireen,
Je wilt toch niet vertellen dat Aboutaleb, en Marcouch “mainstream denken en praten” om “ons Nederlanders” tevreden te houden?
Wat is er mis mee om jou stelling nu eens om te draaien? Dus dat de achterban van zowel Aboutaleb en Marcouch, hen in de kou laat staan?
Men laat de eigen volksvertenwoordiger die nu eens niet meegaat in het stramien en de mentaliteit van het slachtofferschap, en de “kijk ons eens zielig en gediscrimineerd zijn”.
Wat aboutaleb en Marcouch promoten is, neem de verantwoordelijkheid voor jezelf en je omgeving!
Kijk naar een juiste mix tussen wat je religie zegt en wat de samenleving van je vraagt!
Helaas is het van alle tijden dat, op het moment dat de kop boven het maaiveld uitgaat er altijd groeperingen zullen zijn die hem eraf willen hakken.
Het is een feit dat vanwege de maatschappelijke achterstand die een grootdeel van de “achterban” van beide heren hebben, het een uitermate lastig verhaal wordt.
Men heeft nooit geleerd om verantwoordelijkheid te nemen of het te zijn.
Er is een enorme klaagcultuur ontstaan, vanwaaruit men met veel te veel drogredenen, vooral promoot om toch vooral de ander te beschuldigen van de zelfverkozen leefomstandigheden.
Dat is namelijk een feit in een opensamenleving.
Shireen
Eigen volk eerst!!!
Godzij dank denken en spreken
Aboutaleb en Marcouch als volksvertegenwoordigers een andere taal, juist zij houden hun eigen volk een spiegel voor “kijk wat jullie aan het doen zijn”.
Het volk van Aboutaleb en Marcouch is helaas, gezien de kijk van MB, drukdoende zich zelf in de kou te zetten.
MB is, gezien zijn stukjes, een wat gemankeerde moslim aan het worden.
Beste Lieke,
Dat is precies wat ik wél wil vertellen. Ironisch dat je het woord ‘volksvertegenwoordiger’ noemt. Volgens mij impliceert dit dat je als persoon de grote deler van de mening van je achterban uitdraagt, niet dat je enkel en alleen jezelf promoot. Tuurlijk hoort daar alle gezeur van (economische) verantwoordelijkheid nemen etc bij. Maar veel moslims voelen zich in de steek gelaten omdat je hen nooit in zulke duidelijke taal zult horen indien er tegen de islamitische gemeenschap wordt geageerd. Terwijl zij wel degelijk in eerste instantie om deze redenen door hun achterban zijn gekozen. Zo werkt democratie toch, of heb ik het nu weer niet begrepen?
Een gemiste kans, ik was in den beginne een grote fan van Benzakkour, echter dit stuk slaat nergens op,nog erger, omdat dit stuk niet de titel column mag dragen zit het vol met leugens. Ik woon in Slotervaart en kan voelen en zien (heb overigens niet op hem gestemd) dat Marcouch wel voor elkaar heeft gekregen dat slotervaart zich aardig aan het ontwikkelen is:
Onderwijs, zoals hij de school aanpakte waar mijn kidn op zit daar kan ik alleen maar tevreden mee zijn. Voor mij heeft marocuh zijn geld als politicus daarmee al lang terug verdiend. de school die te boek stodn als de slechtste school van Nederland is met rep tempo de beste school aan het worden. In mijn buurt wordt overal gebouwd, de criminaliteit is nooit zo gedaald, de jongeren die hulp nodig hebben worden 1 op 1 begeleid en ga zo maar door, hij heeft de moslims weer een plaats gegevens in slotervaart, zo worden er binnenkort bijvoorbeeld drie moskeeen geopend, op school is er aandacht voor de moslimsidentiteit, en ja hij zegt ook dat criminelen aangepakt moeten worden end at gebeurt ook en daar is niet mis mee, radicalen aanpakken, ja daar is niets mis mee,
ik begrijp eerlijk gezegd niet wat u probleem is. Waarom moet iemadn zoals u zo laag vallen, heeft u niets geleerd van uw plagiaat ten tijde van de Volkskrant, u bevestigd maar weer dat Marokkanen zoals u niet deugen, u bent kort om een schande, en de website die u dit podium heeft gegeven heeft weinig verder gekeken dan de periode, dat is heel lang geleden, waarin ik ook u fan was, althans in den beginne!
Beste Sireen,
Democratie werkt alsvolgt. Men stelt zich verkiesbaar.
Door middel van het verkiezingsprogramma laat men zien waar men voorstaat.
Vervolgens wordt men gekozen.
Zodra dit een feit is, gaan de heren en dames politici tot op grote hoogte hun eigen gang, wat m.i. ook terrecht is. Daarom hebben wij hen namelijk gekozen.
Het is juist aanmatigend als politici als een stelletje populisten, om het hardst gaan schreeuwen zodra de “achterban” zich begint te roeren.
Ik moet wel zeggen je ziet het niet veel gebeuren onder politici, maar iemand als dhr Marcouch
durft nu juist met betrekking tot de eigen achterban wel, een uitermate onpopulaire houding aan te nemen.
Degene die beweren dat hij dit doet om bij “de Nederlander” in het gevlei te komen, doen dit waarschijnlijk uit hele enge motieven.
Dat is natuurlijk coplete onzin. Ik daag een ieder hier uit, om aan te tonen, wat er niet klopt aan de stellingname en de houding van dhr Marcouch m.b.t. zijn achterban.
Men wil hem zo graag het predikaat “fout”, of “ketter” opspelden, puur en alleen om hem monddood te maken naar de eigen achterban.
Kijk de uitzending van “p&W” er nog maar eens op na.
Fawaz probeert door het opwekken van religeus getinte onderbuikgevoelens bij Moslims, door de constante vraag of dhr Marcouch wel een oprecht moslim is, op te wekken.
Door als imam, dhr Marcouch als ketter weg te zetten, zorg Fawaz er in directe vorm voor dat de “achterban” geen kant op kan met zijn leven.
Dat Fawaz constant het “oprecht moslimschap” van dhr Marcouch ter sprake wenst te brengen, maakt het voor de “achterban” knap lastig om zich nog op een normale manier te verhouden ten opzichte van dhr Marcouch. Want met die “ketter” wenst niemand te worden geassioceerd.
Straks zien de buren het en wat dan????
Beste Lieke,
Allereerst, mijn email klopt niet. Reden is: ik weet over wie ik het heb.
Om je uit je dromen te helpen:
Ga de intervieuws van de heer Marcouch dit jaar na.
Voor een draaikont als hem, Bouyafa en Forkani geldt een ding: geld en status.
Als gesprekspartners zijn zij totaal onbetrouwbaar. Forkani is door Marcouch aan de “Nederlanders” voorgesteld als jongerenimam van Slotervaart die aan de kant van de samenleving staat. Aan Tafel bij P&W stond Forkani met een stalengezicht te liegen over zijn achtergrond. Het is geen imam. Doe eens navraag in zijn geboortedorp, zou ik suggereren. Diep triest voor de moslimgemeenschap. En nu aan het hoofd van een imambond.
Toen Ben Ajiba er achter kwam van wat er namens hem werd gezegd, en na maandenlang te zijn afgeschermd voor de media, kwam zijn interview met het Parool als een vervelende verrassing voor de bestuurder. Marcouch vs zijn eigen succes imam. De tolk Forkani vertelde de media een ander verhaal met een andere toon dan Ben Ajiba voorstaat. Ben Ajiba beschuldigde “sommige bestuurders” op de rug van de jongeren hogerop te willen komen. Marcouch nam hem dit niet in dank af.
En zie waar Forkani nu staat? Vrees Allah zou ik zeggen. Een gelovige kan veel zonden begaan, maar liegen.. dat is een brug te ver (de overlevering kennen jullie vast ook wel, beste Marcouch en Forkani), ook tegen ongelovigen.
En beter een contract met de samenleving hebben (zoals Fawaz voorstaat) dan liegen tegen de samenleving omwille van het geld en status.
He Lieke…wat grappig! Ik stem altijd op mensen waarvan ik hoop dat ze mijn belangen vertegenwoordigen, niet waarvan ik denk dat ze later “hun eigen gang gaan”! Maar bedankt dat je het principe nog even uitlegt, dan weet ik de volgende keer helemáal zeker dat ‘onze democratie’ helemaal niets voorstelt.
Van mijn kant zal ik dan even uitleggen wat ik bedoel met bij “de Nederlander” in het gevlei komen: je moet ‘hen’ zodanig naar de mond praten dat zij je het felbegeerde hoge baantje als staattssecretaris of (eerst) stadsdeelvoorzitter geven. Dan heb je het gemaakt en hoef je al helemaal geen rekenschap meer te af te leggen aan je kiezers. Maargoed, in jouw wereldbeeld klopt dat dus helemaal met de democratische principes dus ja, dan doet ‘ie niets fout. De P&W-discussie hoef ik niet verder te voeren, maar jouw argumenten zijn té gemakkelijk precies omgekeerd te voeren. Ok, één voorbeeldje dan: Marcouch probeert Fawwaz constant in de hoek te zetten van ‘je hebt een FATWA over me uitgesproken’. Wetend dat dit de onderbuikgevoelens van heel Nederland aanspreekt als ‘doodvonnis’. Terwijl A) een fatwa geen doodvonnis is, maar een religieus advies en b) niet bindend is, zeker niet van Fawwaz. En erger: dit weet Marcouch verdomd goed. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maarja, wat als ik straks als aanhanger van Fawaz word gezien, ben ik gelijk een fundamentalist en wat moet Nederland dan wel niet van mij denken????
Beste Shireen,
Het is niet of Fawaz of Marcouch en consorten?
Er is een ander alternatief, waarin Fawaz wel past en Marcouch en consorten geen plaats mogen hebben. Dat van de jongeren die voor Nederland kiezen met alles wat het land vertegenwoordigt aan democratische normen en waarden, tolerantie en vooruitgang, en voor de Islam als godsdienst die overal ter wereld kan aarden.
De moslimjongeren moeten op de ene of andere manier een einde maken aan de tragische comedie.
Er zijn er die dit kunnen, maar waarom kiezen zij er voor om hun mond dicht te houden? De redactie van deze weblog bijvoorbeeld kan het voortouw nemen.
[quote]Terwijl A) een fatwa geen doodvonnis is, maar een religieus advies en b) niet bindend is, zeker niet van Fawwaz[/unquote]
Zoals de fatwa tegen Rushdie? Dit is juridische haarkloverij. Het netto resultaat van dit “niet bindende advies” is toch dat mensen worden bedreigd. Daar kan Fawaz de eigen aanhang een rad voor ogen mee draaien, maar voor de rest van de wereld is het evidente onzin.
Beste Shireen,
De hoop dat degene op wie ik stem zich ook daadwerkelijk aan zijn woord houdt, heb ik allang opgegeven.
Moet wel zeggen dat je naieve kijk op de politiek aandoenlijk is.
Helaas zit “de grote mensen wereld” net even wat anders in elkaar. Kan natuurlijk zijn dat jij echt denkt dat de opkomst van Wilders en Verdonk, te maken heeft met de groeiende xenofobe houding van de gemiddelde Nederlander, in plaats van de groeiende irritatie met betrekking tot de mainstream politieke partijen, omdat deze al jaren de boel besodemieteren???
De afrekening van een politicus komt aan het eind van zijn periode, dus bij nieuwe verkiezingen. pas dan wordt een politicus afgerekend op zijn woorden en daden.
Het zou een beetje zot zijn dat iemand als dhr Marcouch zich voor iedere “scheet” zou moeten verantwoorden naar de “achterban”.
De stelling zoals gedeponeerd door MB, zou je zomaar als een “achterlijke” kunnen bestempelen.
En of Dhr Marcouch nu wel of geen nare persoonlijke trekken heeft, doet hier helemaal niet ter zake. Die hebben jij en ik ook!!
Waar het omdraait is, dat dhr Marcouch aangeeft het geloof goed en noodzakelijk is,maar als Nederlandse maatschappij, dan is het noodzakelijk om voor jezelf een basishouding te bepalen. Wil ik studeren, wil ik werken, wil ik wonen? Zo ja wat is daar dan voor nodig? I.p.v. ik ben een moslim dus iedereen dient rekening te houden met mijn geloof, en mijn overgevoeligheid met betrekking tot dit onderwerp. Verder geef ik niemand een hand, wil een eigen gebedsruimte, en vrij op alle belangrijke islamitische dagen. Tevens zou ik het niet meer dan normaal vinden dat, mijn collegae tijdens de ramamdan rekening houden met het feit dat IK niet eet en drink.
Natuurlijk is bovenstaande wat overtrokken, behalve als het aan Fawaz en de zijne ligt.
Fawaz is van mening namelijk dat de islam en zijn regels ook dienen te gelden als leidraad voor niet moslims in een niet moslimland.
Deze tendens is waarneembaar in heel Europa. In de UK is er stiekum zelfs al een shariaraad, die m.b.t. moslims met problemen “adviseerd”, of te wel uitspraken doet die worden overgenomen door britse rechtbanken.
Geloof niet dat we die kant op moeten.
#Shireen “Terwijl A) een fatwa geen doodvonnis is, maar een religieus advies en b) niet bindend is, zeker niet van Fawwaz”.
Alleen was van Gogh ’toevallig’ wel dood een paar weken na de vervloeking door Fawaz. Kijk er zijn altijd mensen die het lot wel even willen helpen als zo’n idioot als Fawaz wat roept.
De participatiemaatschappij in de praktijk (3)
PvdA’er Ahmed Marcouch speelt in Amsterdam een belangrijke rol als bruggenbouwer tussen bevolkingsgroepen. Om de waarden waar hij pal voor staat ”“ veiligheid, vrijheid, burgerschap, goed onderwijs en een stevig arbeidsethos ”“ te verdedigen, verwacht de oud-politiebrigadier van de politiek doortastende daden. “Geen pijnstillers, maar echte operaties.”
Elke van Riel
Gedreven, is een woord dat al snel opkomt bij wie Ahmed Marcouch hoort praten. Veel handgebaren, een snelle woordenstroom, veel volzinnen, maar ook: een duidelijke boodschap. De charismatische Marokkaan werd april 2006 gekozen tot stadsdeelvoorzitter van Slotervaart in Amsterdam-West. Hij werd daarmee de eerste Marokkaanse ”˜burgemeester’ in Nederland. Zijn wijk is de geboorteplaats van Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh en een van de veertig probleemwijken op de lijst van minister Ella Vogelaar.
Nog voordat er sprake was van de plannen van Vogelaar om prachtwijken te gaan maken van probleemwijken, riep Marcouch al dat het vijf voor twaalf was in zijn wijk. “Ik constateerde dat vooral Overtoomse Veld ontzettend verloederd en verpauperd is. Er is een ontzettende verwaarlozing, ook vanuit de woningcorporaties en de overheid.”
Hij zag slechte basisscholen, ouders die hun kinderen niet bijsturen en een groeiende haat richting de samenleving. Vogelaars plannen beschouwt hij als een inhaalslag waarop niemand trots hoeft te zijn. “In de toekomst moeten we dit soort wijken niet laten ontstaan en twintig of dertig jaar wachten met ingrijpen.”
Ingrijpen kenmerkt zijn eigen aanpak als bestuurder. Zo maakten al jaren grote groepen voornamelijk Marokkaanse jongeren een aantal straten onveilig. Marcouch besloot de ouders uit te nodigen op het stadsdeelkantoor. “Als zij mij koppijn bezorgen, kan het niet zo zijn dat ik koppijn heb en hun ouders niet.” Die bleken daar gevoelig voor. “Het was een blinde vlek. Ze weten soms niet dat kinderen al maanden niet naar school gaan. Tot nu toe wordt alles voor ze gedaan. Maar tenzij een kind enorme risico’s loopt, moet je niet zomaar de verantwoordelijkheid van ouders overnemen.”
Wanneer ouders duidelijk niets bakken van de opvoeding en ondersteuning in het gezin te weinig resultaten oplevert, ziet hij een oplossing in onderwijsinternaten. “Op dat plan heb ik ontzettend veel positieve reacties gekregen, ook van jongeren. In Marokko moet je een internaat verdienen, dat is een soort beurs, dus je moet echt presteren om erheen te mogen. Het zijn geen strafkampen.”
Kernwaarden
In de verzorgingsstaat nieuwe stijl moeten verheffen en verbinden meer nadruk krijgen, zo concludeerde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in een recent rapport. Marcouch kan zich daarin vinden. Verheffen betekent voor hem vooral: goed onderwijs. “Wie in een armoedig gezin wordt geboren en in een armoedige wijk moet opgroeien, heeft school als laatste kans. Maar als die school ook verloederd en armoedig is, blijf je in zo’n cyclus hangen.”
Met armoedig bedoelt hij niet zozeer financieel maar vooral cultureel. Basisscholen moeten volgens hem de ambitie hebben dat een bepaald percentage allochtone kinderen naar het vwo gaat om zo een voortrekkersrol te vervullen. Bovendien moet ieder kind na acht jaar goed Nederlands spreken en een beeld hebben van wat Nederland is.
“Dat burgerschapsverhaal mag je best iets steviger neerzetten”, zegt Marcouch. “Nederlanderschap is ratio én emotie. Rationeel weet je dat je plichten en rechten hebt, maar je moet ook emotionele binding hebben met dit land, anders kom je er niet voor op. Dan ben je een profiteur.”
Marcouch ziet het als zijn taak de kernwaarden van de samenleving te koesteren en te verdedigen. “Ik hoorde pas op de radio de conclusies van een Amnesty-rapport: uit angst leveren we steeds meer vrijheden in. De processen die dit veroorzaken, moet je aanpakken om te voorkomen dat we straks overal controleposten hebben omdat we ons niet meer veilig voelen.” Net zoals moslims niet willen dat meisjes straks geen hoofddoekjes meer dragen, moet je ook niet willen dat homoseksuelen hun identiteit verstoppen, vindt hij. “Want wij zijn er trots op dat mensen hier zichzelf kunnen zijn, mits ze zich houden aan de gedeelde moraal in de omgang met elkaar.”
Met zijn oudste zoon (17) heeft Marcouch soms flinke discussies. “Je moet je kind helpen zich een mening te vormen. Dus als het thuiskomt met een verhaal over homoseksualiteit, moet je daarover praten en je kind een positief beeld kunnen geven van hoe we staan in de samenleving.”
Veel Marokkaanse ouders slagen daar niet in en dragen juist een negatief samenlevingsbeeld over. Verklaarbaar, want het gaat vaak om grote gezinnen met een zeer zwakke sociaal-economische positie. “Huwelijken zijn vaak slecht, zodat er geen goede opvoedingscoalitie is. Veel ouders vertonen onaangepast en ongeïntegreerd gedrag. Als zij richting hun kinderen communiceren: ”˜ik ga niet voor 1000 euro werken, als ik 900 euro bijstandsuitkering krijg’, kweek je een slechte mentaliteit.” De ouders komen vaak uit een plattelandscultuur, waarbij de omgeving een belangrijke bijdrage levert aan de opvoeding. Hier leven ze in de stad en raken ze de grip op hun kroost kwijt.
Zweet
Zelf komt de stadsdeelvoorzitter uit een gezin van vijftien kinderen. Hij is het zevende kind van de negen kinderen die zijn vader met zijn eerste vrouw kreeg. Zij overleed toen hij drie was. Zijn vader werkte toen als gastarbeider in Nederland. Marcouch kwam als jongen van tien hier, sprak de taal niet en had nog nooit een school van binnen gezien. Niet echt factoren die zijn huidige maatschappelijke succes kunnen verklaren.
Dat het hem wel lukte, heeft volgens hem vooral te maken met de mentaliteit die zijn vader hem meegaf. “Hij vertelde altijd dat een droog stukje brood dat je met je eigen zweet verdiend had veel zoeter smaakte, dan een vette hap die niet met je eigen geld is betaald.” Marcouch’ broers en zussen zijn allemaal aan het werk, of gaan naar school. “Het is niet van hangen en klagen en niet van dat welzijnsgedoe. Je komt ze niet in buurthuizen of jongerencentra tegen, ze hebben geen jongerenwerker nodig.”
Zelf heeft hij ook altijd gewerkt. Als scholier had hij een krantenwijk in de ochtenduren. Drie dagen per week bracht hij folders rond en ”˜s avonds deed hij tweeënhalf uur schoonmaakwerk. “Ik betaalde daarmee bijvoorbeeld het school- en boekengeld van mijn zusje en broertje en mijn vader had daarmee een vakantiebudgetje. Heel vormend. Al die armoedige gezinnen die in die voedselbanken zitten, kunnen ook van dergelijke constructies gebruikmaken. Mensen moeten veel meer leren om op eigen benen te staan.”
Soft
Marcouch vindt dat de PvdA zich moet bezinnen op de toekomst van de verzorgingsstaat. Het participatieverhaal vindt hij nog een beetje soft. “Dat heeft iets in zich van therapie. Ik vind dat je de logica moet bijbrengen dat als je inkomen wilt genereren, je daar iets voor doet.”
Iedereen die jong en gezond is en niet alleen de zorg voor jonge kinderen heeft, wil de stadsdeelvoorzitter daarom aan het werk zien. Hij wil bijstandsgelden beschikbaar stellen aan bedrijven die mensen in dienst nemen, en uitkeringsgerechtigden pleinen laten schoonmaken voor hun uitkering. “Zo wordt zo’n werkloze getriggerd om zo snel mogelijk door te stromen. Thuiszitten en allerlei excuses bedenken waarom je niet aan de bak komt; daar moeten we echt vanaf. Anders creëren we een generatie die nutteloos is.”
Hoewel hij sociaal-economische factoren niet wil bagatelliseren, benadrukt Marcouch in zijn Actieplan Radicalisering dat een van de belangrijkste oorzaken voor radicalisering ligt in religie. Hij mist een discussie over de plaats van de islam in onze samenleving. Bijvoorbeeld over de vraag of het nog altijd een uitheemse of inmiddels een inheemse godsdienst is, die er gewoon bij hoort. Feit is dat, terwijl Nederland ontkerkelijkt, de moskeeën juist vollopen. Mensen bidden zelfs op straat, omdat er te weinig vierkante moskeemeters zijn.
Hij vindt ook dat er teveel gereageerd wordt op de excessen van individuele moslims. Dat zet gematigde moslims in een kwaad daglicht. Zij willen burger zijn van dit land, maar vragen zich af welke plek ze hebben als religieus persoon. “Als je daar een brede visie op hebt, kun je een constructieve discussie met deze groep voeren over de burka, islamitische scholen en man-vrouwverhoudingen. Maar als je mensen uitsluit en denigrerend bejegent, als je hun diepste zijn en wezen als niet-relevant beschouwt, krijgen mensen een hekel aan je en kunnen ze ook het geloof in onze beschaving kwijtraken.”
Vooral jongeren zijn op zoek naar hun religieuze identiteit. In Jong Slotervaart, het jeugdbeleidsplan van de wijk, speelt religie dan ook een grote rol. Marcouch pleit voor programma’s waarin moslimkinderen en -jongeren opgevoed worden tot Nederlandse moslims, met behulp van hun ouders, leraren en gematigde imams. Daarbij moet het ook gaan over democratie en rechtsstaat, de kernwaarden van de samenleving. Noodzakelijk vindt hij het ook om jongeren weerbaar te maken, ze aan te sporen zelfstandig te denken en autonoom te leren handelen.
Praktisch blijft hij ondertussen ook. Zo heeft hij met steun van Job Cohen inmiddels Marokkaanse straatcoaches aangetrokken die de overlast in de wijk ter plekke beëindigen. “De bewoners moeten zich veilig voelen. Dat betekent stevige interventies en geen geouwehoer over allerlei oorzaken en zo. Het is heel simpel: je behoort andere mensen gewoon met respect te bejegenen.”
Politie
Zijn zienswijze is gevormd door de tien jaar dat hij bij de politie werkte. Voor een stad als Amsterdam is het urgent dat er veel meer politiemensen bijkomen van Marokkaanse en Turkse komaf. “De pakkans mag niet lijden onder het feit dat de verdachten een andere cultuur hebben. De dienstverlening, de bereidheid aangifte te doen of informatie te verstrekken, mogen niet lijden onder het feit dat er geen vertrouwen is in de politie. Dat betekent dat de politie desnoods moet nadenken over andere beloningssystematieken om die mensen weg te halen bij bedrijven.”
Veel allochtone politieagenten vertrekken nu weer na enige tijd. Waardoor komt dat volgens hem? “Het gaat vaak om excellente krachten, maar als die kwaliteiten niet erkend worden en je binnen een organisatie je ei niet kwijt kunt, ga je weg. Een goede voetballer die alleen maar op de bank zit gaat uiteindelijk ook weg.” Zelf vertrok hij na tien jaar bij de politie omdat hij woordvoerder wilde worden, maar dat niet werd. De politie Amsterdam-Amstelland was nog niet toe aan een Marokkaans gezicht, zo kreeg hij te horen.
Het mooie van de politie vindt hij dat die in de meest intieme situaties thuiskomt bij mensen. “De Raad van Hoofdcommissarissen zou meer signalen moeten geven van de trends die zij ziet en niet alleen maar over criminaliteitscijfer spreken. De politie luistert tig telefoontjes af waarin ze ook de intieme gesprekken van mensen horen. Een wetenschapper doet allerlei onderzoeken, maar een politieagent hoort het echte verhaal. Verhalen die jij en ik niet horen.”
Zelf hoort hij veel via zijn vader. “Hij is tachtig plus en spreekt bijna geen woord Nederlands, maar hij is wel heel goed op de hoogte van de spanningsvelden in Nederland en heeft het daar vaak over met mij. Hij vindt dat ik als bestuurder niet te radicaal moet zijn in mijn standpunten en zegt vaak dat hij zich zorgen maakt over mijn veiligheid. Hij hoort natuurlijk wel eens wat, als ik iets geroepen heb.” Marcouch krijgt zelf vooral positieve reacties op zijn uitspraken. “Mensen krijgen weer wat hoop, ze spreken me aan op straat en komen naar me toe.”
Ondanks signalen dat het de goede kant op gaat ”“ de staatssecretarissen Aboutaleb en Albayrak zijn van de tweede generatie, islamitische meisjes nemen deel aan het arbeidsproces en rijden auto ”“ verwacht de stadsdeelraadvoorzitter absoluut niet dat de huidige problemen vanzelf zullen overgaan. “Integendeel. Ik verwacht veel fatalistischer situaties van mensen die weliswaar Nederlands spreken en dergelijke, maar Nederland haten.
De grote groep probleemjongeren is hier geboren en getogen.”
Het oplossen van de problemen vraagt om flinke financiële investeringen en vooral om politieke moed, doorzettingskracht en onorthodoxe, radicale maatregelen. “Bijvoorbeeld: als een school niet goed genoeg is, sluiten we die en zetten we daar een andere neer. Als leerkrachten niet goed genoeg zijn, halen we excellente leerkrachten naar wijken waar het nodig is. Je moet die probleemwijken een vip-behandeling geven. Dus geen pijnstillers, maar echte operaties.”
De participatiemaatschappij is al lang begonnen (3)
De term verzorgingsstaat maakt steeds meer plaats voor het begrip participatiemaatschappij. De discussie over de vraag hoe mensen die niet meer mee kunnen doen in het arbeidsproces, moeten worden opgevangen, komt steeds minder centraal te staan. Meer en meer gaat het erom om mensen in staat te stellen dat ze kunnen blijven meedoen. De traditionele functies verzekeren en verzorgen zullen steeds minder belangrijk worden, zo schreef de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid eind vorig jaar. Verheffen en verbinden worden dat steeds meer.
De participatiemaatschappij is al lang meer dan een begrip alleen. Op lokaal niveau gebeurt veel dat onder die noemer valt. Talrijke gemeentelijke bestuurders zijn er al jaren mee bezig. In deze serie willen we daar aandacht aan besteden.
Op eigen kracht vooruit
Ahmed Marcouch werd geboren rond 2 mei 1969 in Beni Boughafer, een kustplaatsje in het noorden van Marokko. Op zijn tiende kwam hij naar zijn vader in Nederland. Na Individueel Technisch Onderwijs en mts werkte hij kort als ziekenverzorgende, drie jaar in een fabriek en vervolgens tien jaar bij de politie, de laatste vijf jaar als brigadier. Daarnaast volgde hij ’s avonds een lerarenopleiding maatschappijleer. Hij ging lesgeven op een ROC (mbo schoonheidsverzorging) en aan marechaussees. Na zijn vertrek bij de politie was hij drie jaar coördinator jeugd en veiligheid bij de gemeente Amsterdam. Hij werkte net weer enkele maanden bij de politie als adviseur bij het Landelijk Expertise Centrum Diversiteit toen hij werd gekozen tot lijsttrekker en vervolgens stadsdeelraadvoorzitter. Hij was enkele jaren woordvoerde
Heel goed stuk!!!
Ben het volledig met Benzakour een!!!!
Shireen 17
Ik en met mij veel nederlanders, stemmen op een partij met een program waar ik mij als burger wel bij voel.
Ik stem niet op een vertegenwoordiger die uit Groningen komt en mijn belangen als geboren Groninger daarom wel beter zal vertegenwoordigen.
Lieke # 20: Géén xenofobie van de Nederlander? Oef, ik vraag me af wie hier aandoenlijk naief is..Wel héél toevallig dat de mensen die het hardst de islam afknallen dan overweldigend gekozen worden en niet, om maar wat te noemen, de Partij Voor de Dieren oid.
Vele # 24: je hebt helemaal gelijk. Maar zou het dan ook niet eerlijk zijn om moslims even serieus te nemen en niet een Aboutaleb / Marcouch bij P&W te laten opdraven als iemand uit de Marokkaanse gemeenschap een fout begaat en diezelfde verantwoording niet van de ChistenUnie te vragen als één of andere blankeling in de fout gaat? Zolang die gelijkwaardigheid er niet is, kunnen we niet op een gelijk level communiceren.
Beste Shireen,
Aangezien de overheid na 100 precies weet wat speelt onder de bevolking. Daarom treed men ook leiver niet te hard op tegen allochtone ontruststokers en anti-democratische elementen.
Men houdt leiver het buitenland tevreden door toch vooral te laten zien dat wij het zo goed voor hebben met de moslim. Daarom wordt zo’n cartooninst met veel vertoon van zijn bed gelicht.
Zo kan je wat het Nederlandse beleid nog wel even doorgaan.
De, een beetje wereldvreemde elite uit Den Haag, denkt helaas in de eerste plaats aan zichzelf, en daarna pas aan de “burger”.
Dit gedrag maakt dat “de burger” zich steeds meer afkeert van het politiekegekonkel.
Je zag het al ontstaan ten tijde van Pim Fortuyn. Bij het eerste de beste redelijke alternatief, vervreemd “de burger” zich met lichtsnelheid van de gevestigde partijen.
Daar komt bij dat niet ieder probleem geschikt is voor het poldermodel. Soms moet je zeer impopulaire maar harde maatregelen treffen.
#25 Dit is kletspraat, want blankelingen moeten zich constant verantwoorden voor de fouten van andere blankelingen. Duitsers voor WO II, Nederlanders voor slavernij, Amerikanen voor Vietnam ( en een hele riedel andere oorlogen). Waarom dan niet moslims over het gedrag van andere moslims? Zij worden er immers op aangekeken? Dacht je dat die scheve blikken vanzelf weer over gaan?
Supercolumn, helemaal mee eens. Ga zo door!
Jammer van die zielige soefie-reacties hierboven mij, die hebben echt niks te doen.
shireen heeft helemaam gelijk: de prachtige column van benzakour is misschien wat laat maar heeft een waarheid in zich die heeeeel lang houdbaar is: het is een schitterende metafoor voor de aboutalebjes onder ons!
De Marokkaanse gemeenschap mag Marcouch erg dankbaar zijn: dankzij hem is er hoop en blijft de koude schuldsanering buiten de deur.
Natuurlijk kan Fawaz die jongens beter bereiken; daar hoef je ook niet voor te zweten, een taal of een vak te leren.
Het is de taal die de loser verstaat en spreekt. En hoewel Benzakour het mooi verwoord toont hij alle kenmerken van een parasiet en een loser: behalve zijn identiteit valt er blijkbaar niets te benoemen en te bouwen.
Gelukkig weet Marcouch beter: je kunt niet eindeloos een maatschappelijke schuld blijven bouwen. Vroeger of later krijg je de rekening gepresenteerd.
# 29 Radwan,
Wanneer ben je een Aboutalebje? Wie is bedoel je met “ons”?
deze column van benzakour is niet alleen opnieuw MESSCHERP, het is misschien ook zijn meest PROFETISCHE column: Krap een week na zijn column heeft fouad sidali zijn bruggetje gebouwd, met hypocriete slijm_uitspraken, precies zoals benzakour voorspelde: een nieuwe baan; een promotie.