Voorpagina Algemeen, Ervaringen, Maatschappelijk

Toulouse, de Eenling en het Discours

Is het niet tijd om gewoon de labels weg te laten en naar het gedrag te kijken: f*k jou, gast, dat je 87 kinderen vermoordt. Oprotten met jou, mafkees, dat je een politicus een kogel door zijn kop jaagt vanwege een bontje.

Wat bezielt een mens om de deur van zijn huis achter zich dicht te doen en te denken: zo, vandaag ga ik iemands leven nemen? Na Van der G., Mohammed B., Breivik, volgden deze weken een Belg en een Fransman. De eerste had een hekel aan Sjiieten, de tweede was een psychopaat (stond er echt), maar beiden stapten een huis van aanbidding binnen om iemand dood te maken. Vervolgens volgde er nog een Frans-Algerijnse lafhartige tasjesdief die de Al Qaida-kolder in zijn kop kreeg en vervolgens Joodse kinderen, een rabbijn en ook nog eens wat militairen doodschoot (waaronder ook moslims overigens).

Als psychopaat heb je mogelijk een geldig excuus: je bent hoogstwaarschijnlijk niet in staat om na te denken over alternatieve handelingen of de gevolgen van je acties te overzien. Of je vervolgens tot de categorie zieke geesten behoort of niet (zie Breivik), dat mogen de hoge omes bekijken, wat wij daar overigens ook bij mogen voelen . Dank God liever dat je rechtbank uit weldenkende mensen bestaat en niet uit populisten – gekozen rechters, ben je helemaal van de toiletpot afgejast?!

Wat gebeurt er met je om tot zo’n moorddaad te komen. Een huis van aanbidding binnendringen met een bijl, een mes en een molotovcocktail erbij. Welk mafkees doet nu zoiets? Ik kan mijn woede al niet eens inhouden als er in Irak of Pakistan alweer wat van mijn koekebakkende broeders over en weer mekaars moskeeën lafhartig onder handen nemen. Laat staan bij mijn Belgenbroeders!

In hoeverre is dit echter ook míjn verantwoordelijkheid? Ook ik ben geen fan van sjiisme, maar ik walg van die oppervlakkige, bevooroordeelde onsmakelijke mails die ik soms aan me voorbij zie gaan. Onbegrijpelijk – alsof we niet beseffen dat we eerst maar eens onszelf moeten opvoeden voordat we mensen betichten van alles en nog wat. Lelijke propaganda.

Dit soort acties wordt weliswaar begaan door eenlingen, maar bijna nooit in een vacuüm. Voor elke Breivik is er wel iemand die geweld tegen moslims of linksmensen intellectueel goedpraat (Bosma en sinds kort ook Holman). Voor elke Mohammed B. is er wel een groepje idioten dat  een misplaatst feestje viert als er een aanslag plaatsvindt, of zo’n lapzwans als de bovengenoemde Frans-Algerijnse tasjesdief.

Hoe gaan we om met dit soort extreme geluiden? Maken we nog genoeg geluid voor de weg van de gematigdheid? Ik ben zelf een beetje klaar met dat goedpraten (ach ja, die Holman is getraumatiseerd door het verlies van zijn vriend; die Mohammed B is het slachtoffer van het verlies van zijn moeder en een extremistische sheikh).

Is het niet tijd om gewoon de labels weg te laten en naar het gedrag te kijken: f*k jou, gast, dat je 87 kinderen vermoordt. Oprotten met jou, mafkees, dat je een politicus een kogel door zijn kop jaagt vanwege een bontje. Voor eens was ik het eens met Frits Bolkestein, die ooit iets zei in de trant van: laten we nu eens over des daden menses praten en niet over groepen of denkbeelden. Precies, dacht ik, mensen aanspreken op hun daden, niet op hun ideeën. Maar hoe zit het met de daad van je ideeën verwoorden?

De manier waarop wij praten, schrijven, bloggen en tweeten over dit soort nare daden van mensen, is mede bepalend voor hoe wij onszelf en anderen definiëren.

Ik ben ooit aangepakt omdat ik een bepaalde islamitische groepering, ondanks mijn afkeer van hun methodes, toch nog als broeders en zusters bleef zien. Ik ben ooit voor religieuze hypocriet uitgemaakt omdat ik een groepje gelovigen van andere snit volgens deze en genen te lief had benaderd, zelfs al deed ik dit op basis van een uitspraak van de Profeet Mohammed (vzmh): wens voor je broeder wat je voor jezelf wenst (broeder kan uiteraard ook zuster zijn en betekent hier: in de mensheid, niet enkel van geloof).

Bijna trapte ik erin door meer omfloerst te gaan formuleren. Maar dat zou een grote fout zijn: handelingen als moord, vooral in een gebedshuis, al helemaal van kinderen, geestelijken of vrouwen, verdienen ons mededogen niet. Ze verdienen onze verbale zorgvuldigheid: in afwijzing en in beschrijving.

Zodat we niet, op die dag waarop we ter verantwoording worden geroepen, kunnen zeggen dat we niet wisten wat onze woorden voor waarde hadden. Dus: oprotten met je moordpartijen, voor ik je met mijn skateboard in elkaar mep. Stelletje mafkezen.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van