God Cried

Afgelopen zaterdag 16 september was het precies 25 jaar geleden dat de massamoorden in  Sabra & Shatila (twee Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon) plaatsvonden. Onder toeziend oog, bijgelicht en met toestemming van het Z.A.F vielen 1500 Falangisten (Rechts extremistische Libanese christenen) de twee Palestijnse kampen binnen om daar in een orgie van geweld onbeschrijfelijke gruwelijkheden te begaan. Pas 48 uur later en tussen de 3000 -3500 doden verder hield het moorden op terwijl de wereld toekeek en zweeg. Ondertussen werd Beiroet dagelijks zoals dat al de hele zomer gaande was gebombardeerd en met artillerie bestookt door het Z.A.F. Die zomer lieten 15000 tot 20000 burgers het leven tijdens deze belegering van de Libanese hoofdstad door het Z.A.F.

Die nazomer van 1982 werd ik 9 jaar en zag ik voor de eerste keer in mijn leven, shovels hopen zand kiepen in gegraven sleuven waarin honderden lijken lagen bedekt met ongebluste kalk. Hoe een weerloze hoofdstad genadeloos werd gebombardeerd en bestookt met artillerie. Hoe mensen renden voor hun leven onder bommenregens en artilleriebarrages. Hoe ambulances af en aan reden om hun lading verminkte mensen af te leveren bij overvolle ziekenhuizen. Ik zag voor de eerste keer een onbeschrijfelijke angst en pijn op gezichten van mensen. Ik zag nog heel veel meer gruwelijkheden op de tv voor het eerst die nazomer van 1982 maar het zou niet de laatste keer zijn dat ik dat zag.

Als negenjarige biedt het leven te veel afleiding om stil te staan bij gruwelijkheden begaan ergens in een vreemd ver land en zo verdween wat ik die nazomer zag ergens in het reservoir van mijn jeugdherinneringen. De jaren daarna verkeerde ik teveel in een andere wereld om stil te staan bij het leed op deze wereld laat staan daarover na te denken. Ik verkeerde in de wereld van Asterix&Obelix, Suske&Wiske, Kuifje, Guus Flater en veel andere getekende helden en antihelden. Gevolgd door de wereld van De Vijf, Arendsoog, al de boeken van Thea Beckman* en vele anderen.

Pas toen ik op mijn 14e aan een krantenwijk begon, kwam ik terug in de echte wereld. Voor het eerst las ik kranten (ik heb ze allemaal gelopen behalve de krant van labiel Nederland). Een andere wereld openbaarde zich en ik viel met mijn neus in de boter. Iran was net begonnen met een groot offensief dat jaar en ik volgde de strijd alsof het een voetbalwedstrijd was. Zouden de Iraanse divisies doorbreken naar Basra? Hoe zouden de Irakezen een tegenoffensief beginnen? Hoe ver waren de Iraniërs Basra genaderd? Dat alles volgde ik dag in, dag uit (voorzover daar dan over werd bericht in de kranten). De gruwelijkheden die de oorlog met zich meebracht? Daar dacht ik toen niet aan. Het zou nog jaren duren voordat ik besefte wat oorlog werkelijk inhield. Voor mij gold toen nog de uitspraak van Erasmus: “Glorieus is de oorlog voor diegenen die nooit een oorlog ervaren hebben”.  

Enige jaren later wat wijzer geworden, maar niet heel veel meer, was ik aan het grasduinen in de Slegte opzoek naar boeken over het Midden-Oosten, waar mijn oog viel op een boek met de titel: God Cried. Alleen die titel al was genoeg om mijn interesse te doen opwekken, maar ik was helemaal verkocht toen ik door het boek bladerde en zag waar het boek over ging: De belegering van Beiroet in 1982. Ter plaatse begon ik te lezen en hield niet op totdat het sluitingstijd was.

Met mijn nieuwe aanwist toog ik naar het eerste straatbankje dat ik kon vinden in de stad om verder te lezen, totdat ik het boek uit had. De herinneringen van de nazomer van 1982 waren weer terug in mijn hoofd alsof ze al die jaren op dit boek hadden gewacht. Sabra & Shatila staan in de ranglijst der massamoorden qua grootte en gruwelijkheid ergens onderaan de lijst maar voor mij persoonlijk zullen de namen Sabra & Shatila altijd als eerste in mijn hoofd opduiken wanneer het woord massamoord valt.

God Cried by Tony Clifton and Catherine Leroy

God Cried is about the siege of west Beirut in 1982 and the successful defence of the city by Palestinian fighters and there Lebanese allies against far greater Israeli forces. The story of the most brutal combined assault launched against a capital city since world war two so told by the Palestinians and the Lebanese: Fighters and civilians, women and children, who chose or were forced to remain under constant fire in west Beirut for the length of Lebanon’s bloodiest summer.

* (Mocht er een hemel zijn en het mij vergund zal zijn die te betreden dan hoop ik van harte dat Thea Beckman daar ook zal zijn zodat ik haar kan bedanken voor al die jaren leesplezier en de passie voor geschiedenis die ik aan haar boeken heb te danken)

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Mohammed Boubkari

Mohammed is: Een Man (althans als men dat woord slechts als geslacht opvat), een Moslim (in hart en nieren totaal, echter in daad maar mondjes maat), een Maliki (maar tot zijn schande moet hij bekennen al-Muwatta nog nooit gelezen te hebben), een Afrikaan, een Noord-Afrikaan, een Maghrebijn, een Berber/Amazigh, een Riffijn, een Ayzenay, een Aqarou3, een Arabier (in culturele zin), een Westerling, een Europeaan, een Nederlander, een Hollander, een Zuid-Hollander, een Leidenaar, een Voorschotenaar, een Vlietwijker.

Lees andere stukken van