Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk

To stay or to leave

Sjoerd Groenhof weet het zeker. Voor hem geen Nederlandse nationaliteit, maar een Friese. Toen ik het bericht aan het lezen was, voelde ik een enorme lachbui opkomen. ‘Hoe moet het toch voelen om een Fries te zijn?’ dacht ik. Of nog leuker: ‘Een allochtone (ik mag dit woord niet meer gebruiken) Fries.’ Zou meneer Groenhof bijgekomen zijn van een identiteitscrisis en dit zomaar besloten hebben?

Het thema identiteit is weer een hot item. De makers van het VPRO programma Tegenlicht hebben dit zien aankomen en met een reeks afleveringen laten zij de zoektocht naar identiteit zien van Nederlanders. Deze week waren Turkse Nederlanders aan de beurt. Turkse Nederlanders die het debat en de goedbedoelde ‘dialoog’ zat zijn en zijn vertrokken naar het land waar hun ouders vandaan komen of erover denken om er heen te gaan.

De Turkse Nederlanders in de documentaire zijn hoogopgeleid, zelfbewust en ontwikkeld. Ze zijn ‘maatschappelijk geslaagd’, maar toch ontevreden. Bij het grote geheel willen horen, er deel van uit willen maken, maar zien/voelen dat er altijd een belemmering is. Blijven vechten om die ene plek, maar na een tijdje uitgeput en gefrustreerd raken.

Ik zie veel mensen om me heen die me toevertrouwen na hun master of HBO studie de spullen te pakken en te vertrekken richting een ander land, omdat ze er geen zin meer in hebben. Daar gaan ze dan. De toekomst van Nederland. De Nederlanders waar Nederland hard behoefte aan heeft. Waarom hoogopgeleiden uit het buitenland halen als ze hier in het land huppelen?

“Niet opgeven en vergeten dat dit ook jouw land is. Zie het als een uitdaging, niet als een belemmering. Vlucht niet weg voor problemen, die kom je overal tegen. Hoe sterker jij bent, des te meer respect je afdwingt”, zei ik dan. “Blijf jij maar lekker optimistisch, dat was ik ook. Vertrouw me… dat speelt je te parten”, was het antwoord.

Ze kregen gelijk. Ik werd meegezogen in de neerwaartse spiraal totdat ik dacht: ‘Nu is het genoeg geweest!’ Dan zag ik weer de goedwillendheid, glimlach en behulpzaamheid van mensen om me heen. Langzaam begon het gevoel weg te ebben. Met die golfbewegingen weet ik nu om te gaan. Als het stemmetje in mijn hoofd weer begint te zeiken zeg ik simpelweg: “Shut up!”

Het gevoel om in Turkije te zijn, de spirituele sfeer te ervaren, vijf keer per dag de azaan te horen, met een kopje cay en nargile van het Turkse uitzicht genieten is heerlijk. Maar doe mij die platte, georganiseerde, multiculti, regenachtige, gezellige kikkerlandje maar! Zoals een Turkse Nederlander tijdens de uitzending zei: “Je kunt overal gelukkig zijn, als je je maar van binnen gelukkig voelt.”

Yeah… ikblijfnogsteedshier.nl!