Vorige week zondag was ik uitgenodigd voor een iftar door wel een hele speciale vriend. Niemand minder dan Pino. Pino is niet zomaar een dierbare vriend, maar inmiddels al bijna echte familie. Ik ben zelf immers Calimero ;) In zijn grote nest dwarrelden nog wat andere uitgenodigde vogels rond. Goede vrienden van vroeger, goede vrienden van nu, mogelijk goede vrienden voor later en mijn eigen lieve lovebird. Na het gezamenlijk gebed, het heerlijke eten, veel geklets, nog meer gelach, de koffie en het gebak vertelde Pino mij dat op dit soort momenten je eigenlijk totaal niets meer te wensen hebt. Het goede leven dat haast hemels is. Die mening deel ik geheel. Hoewel het leven je soms zwaar tegen kan zitten, zijn het de mooie zielen die je een voorproefje geven op het Hiernamaals.
Mensen komen en mensen gaan in je leven. Die iftar was daar een weergave van. Het was bizar mensen tegen te komen waarvan je totaal geen persoonlijk contact meer mee had, wat vroeger heel anders is geweest. Intieme vriendschappen die getransformeerd zijn naar vervreemding. Ooit deelde je elkaars geheimen, al het lief en leed. Ineens kan dat van het ene op het andere moment voorbij zijn. Sommige mensen blijven gelukkig wel hangen en verliezen je niet uit het oog. Pino is daar dus duidelijk gelukkig één van. Hoewel ik vaak genoeg de huub huub huub, Eighty’s verdwijntruc had uitgehaald zijn we na een jaartje of acht nog steeds dik bevriend en goed op de hoogte van elkaars reilen en zeilen. Niet alleen dat, ook mama is erg gesteld en geïmponeerd door deze Big Bird en maakt het tot een vriendschap die je voor altijd zult koesteren.
Een andere categorie zijn vrienden waarvan je zwaar baalt dat je ze niet meer spreekt, niks vervreemding maar zwaar gemist! Dagelijks! Het vervelende gevoel dat je niets meer met elkaar kunt delen vervaagt nooit. Je hebt nog altijd de behoefte aan die ene droge grap, dat van de meest rampzalige moment toch ineens je dag veranderde naar een hele gelukkige. Op de één of andere manier weiger je te accepteren dat gisteren gisteren is. Stiekem blijf je op een wonder hopen zodat alles weer zoals vroeger is en je weer leuk met elkaar kunt babbelen als vanouds. Of zwijgend een dom potje Jewerly op MSN met elkaar speelt, omdat je even geen zin hebt om te praten maar wel toe bent aan elkaars gezelschap. Begrip tonen door niets te zeggen zonder dat je je ongemakkelijk voelt. Dat betekent zo veel meer dan duizend mooie (zogenaamd bemoedigende) woorden en is meer waard dan alle mooiste momenten van je leven bij elkaar. Maar je gaat toch verder met je leven, maar wel met het voornemen dat die plek nooit door een ander in te nemen is. Dat wel, want er is maar één favoriet.
Het kan dan geen toeval zijn dat je binnen je eigen bloedlijn een goede vriendin of vriend vindt. Zusjes zijn bijvoorbeeld altijd elkaars beste vriendinnen en delen een bijzondere band. Ik weet niet of het typisch allochtonisch is, maar ik herinner mij dat in mijn jeugd ik altijd eerst naar mijn oudere zus ging voordat ik naar mama liep bij moeilijkheden. Zij had altijd wel het antwoord, een idee, een oplossing en bovendien was ze toegankelijker en minder uptight dan een overbezorgde moeder. Daarom draagt zij ook de Indianen naam Grote Zus. Grote Zus is het antwoord, het steunpunt, het grote voorbeeld en mijn trots. Ze stampte in mijn dyslectische jongste kinderjaren alles tot middernacht in mijn kop en kwam nauwelijks aan slaap toe bij elke repetitie, spreekbeurt of werkstuk van mij. Deed iemand moeilijk op school dan stuurde ik Grote Zus erop af en als het om een docente ging dan riep Grote Zus versterking van mama op.
Mijn leven was goed geregeld, want toen ik naar de middelbare school mocht was de weg helemaal vrij gemaakt. Ik kreeg de dure merk kleding die Grote Zus ook kocht, ik kon uit haar kledingkast van alles en nog wat lenen, kon ongestoord op werkweek, mijn haar zat door haarproducten zoals het moest zitten en anders leende ik één van haar funky hoedjes of petjes. En natuurlijk kreeg je daar soms geruzie van, soms ook Grote Hoofdpijn. Maar hoe ouder we worden, hoe leuker die band wordt. Het leeftijdsverschil lijkt ineens minder en ik voel me niet meer het vervelende afhankelijke kleine zusje dat soms mad vervelend uit de hoek kon komen.
Maar toch, ze blijft wel Grote Zus waar ik nog steeds heen ga bij Grote Beslissingen die genomen moeten, bij Grote Geheimen die gedeeld moeten worden, bij Grote Vragen die beantwoord moeten worden en bij Grote Problemen die opgelost moeten worden. Maar ook bij minder belangrijke zaken, vrolijke momenten of gewoon een telefoontje om haar tijdens werkuren lastig te vallen of in de maling te nemen is ze een leuk slachtoffertje. Kortom ben ik eigenlijk nog steeds het vervelende kleine zusje en zij de verstandige, maar super leuke en grappige Grote Zus die altijd klaar staat. En die ik gewoon lekker ga stalken als ze het in haar kop laat me te verlaten. Wat bovendien niet kan, want naast bloed delen we sinds kort ook samen een blog. En daar ben ik dus echt als een klein kind blij mee :)
Ik kan zo nog eindeloos een ode wijden aan mensen die het meer dan genoeg verdienen, maar ik houd het bij: Lang leve goede vrienden, leuke familieleden en alle andere mooie zielen in mijn leven. Zij maken het leven tot een Bounty, een paradijs op aarde. En al die Bounty’s die me laten lachen zal ik altijd proberen te verwennen. En ik bid voor elke persoon die mij een beschermd en veilig gevoel geeft, ik deel mijn dromen met hen die mij inspireren en houd van hen die ik kan vertrouwen. Ik vier en koester de momenten die ik mag delen met hen die ik waardeer en focus ik minder op lui die het negatieve bij me naar boven roepen. Het leven is daar te kort voor en ik richt mijn energie liever op mensen die me geen narigheid geven, verkeer me op plekken waar ik me goed voel bij de dingen die ik het liefst doe. Dankbaar ben ik voor iedereen die mijn leven tot een Bounty maakt en natuurlijk lieve Allah (swt) die hen geschapen heeft en hun wegen naar de mijne toe heeft doen leiden.
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
10 Reacties op "Celebrate your Bounty!"
salaam lief! je rockt me wereld; alhamdoelillah voor jou en je vrienden en big up madrespect aan Pino en de rest vd kroe…
Mooi inspirerend stukje, dank je.
Inderdaad: Spanje was dope heh!
Here, here! That’s the spirit!
Wat zou de wereld vrolijk zijn, als iedereen dagelijks zo zijn zegeningen telde! Ik neem me nu plechtig voor om dat in ieder geval zelf te doen.
En to you: niets dan kussen, bloemen en kado’s met roze strikken for being you, heel (heel heel) blij met jou!
*bloos* …love you all! Wat ben ik blij dat jullie allemaal hier blijven, what a lovely place this is…salaam en mad veel respect,
Pino aka ..
leuk stukje !
‘Kortom ben ik eigenlijk nog steeds het vervelende kleine zusje en zij de verstandige, maar super leuke en grappige Grote Zus die altijd klaar staat. ‘
Haha echt herkenbaar ! Ik vind het zó leuk om mn zus te pesten ! We gaan altijd wel stuk om de kleinste dingen, droge humor echt niet normaal :P . Maar we doen de meeste dingen ook samen: shoppen, zwart rijden :P , huishouden, enz. Uiteindelijk zijn wij ook wel beste vriendinnen geworden…
@ FM
Spanje was dope!!!
80, je hebt de iftari en wat Pino voor jullie betekent heel mooi beschreven.
Ik wil jou, jou lovebird en de rest van de aanwezige vogels bedanken voor jullie liefde voor mijn Broertje Pino. Ik weet hoe gek hij op jullie allen is.
Ik doe DUA aan Allah dat hij deze hechte vriendschap in stand houdt en beschermt tegen elk vorm van kwaad. Ameen.
Mad 80!
Good ‘ol days inderdaad. Mooi stukje. Ik blijf helaas niet hier met jullie. Een prachtige site een leuke opzet en lijkt me ook een te gekke crew van intellectuelen en grappige mensen om mee te werken. Ik heb wat artikelen gelezen en ik ben al verkocht. I love y’all.
A MAD shout-out to 80 and her crazy crew
T.O.Y
Lieve LievelingsNichtjuH,
Ook hier het zware, dagelijkse gemis. De kleine grote troost dat je hier je reilen en zeilen beschrijft. De ene keer wat persoonlijker dan de andere keer, maakt het enigzins draaglijk. Maar bovenal de hoop en stille wens en droom van elkaar ooit nog te treffen, al is het tijdens een spelletje rolstoelracen.
Ons laatste gesprek ging over een concert datje had bijgewoond en waar je een hele chille persoon had ontmoet. (Lichtelijk gestuurd, naar wat ik begrepen had). Het gaf me een goed gevoel.
Als het de persoon is die ik denk dat het is, dan kan ik je in ieder geval zeggen dat mijn gevoel sterker is geworden.
Mijn zegen en bovenal Allah’s zegen is wat ik jullie toewens.
Zoals je van me gewend was, is het ook nu weer zover om te schrijven dat ik nu eigenlijk niet meer weet wat ik moet zeggen.
Enkel de hoop houdend dat dromen en wensen ooit in vervulling mogen gaan.
Incha Allah.
(Aan jou de keus om dit bericht te laten staan/ ver wijderen :)).