Het heeft even geduurd voordat ik het voor mezelf verwerkt had, maar ik merk nu toch dat ik er het een en ander over kwijt wil. Op de laatste dag van de maand Ramadan bevond ik mij in de auto met een vriend van me. Hij heeft met wat andere jongeren een vereniging voor jongeren in Slotervaart opgezet. Een kleine moskee in een voormalig ROC-gebouw is de komende twee jaar bestemmingsloos en mag gebruikt worden voor buurtinitiatieven. De stichting die er in plaats neemt is behoorlijk gevarieerd, maar heeft als uitgangspunt dat het samenleven in deze maatschappij gepaard moet gaan met veel meer harmonie dan op dit moment het geval is. Enfin, deze Aggie had me meegenomen, omdat ik de eerste bijeenkomst van hun nieuwe jongerenvereniging had gemist en we zouden na het gebed samen het vasten verbreken.
Aggie en ik, we gaan inmiddels zo’n twee jaar met elkaar om (en niet elk moment van die twee jaar ging altijd even harmonieus), maar toch hebben we inmiddels een flinke liefde voor elkaar opgebouwd en proberen elkaar te steunen daar waar het kan. Onderweg naar Slotervaart reden we die donderdagmiddag door het eerste stukje Pieter Calandlaan en in de hectiek van de dag, had ik helemaal niet meegemaakt wat er gebeurd was die dag. We moesten wat langzamer rijden, omdat het nogal een drukte was met al die kids aan de overkant van de schoolingang, politiebusjes, friggin’ bloed op de stoep. En toen al bloemen, veel bloemen.
We bespraken het kort. Eén van de zusters die ook met de vereniging is gelinkt, scheen niet te kunnen komen, omdat ze naar Marokko moest een paar dagen later. Om haar broertje te begraven zo bleek later. Voordat ik wist wat er gebeurd was, had Aggie me in de auto uitgelegd waarom hij niet bij ons in de buurt die vereniging was gestart. Hij vertelde me dat de jongens en meisjes van deze buurt nu meer dan ooit leiding nodig hadden. Dus hij had een broeder benaderd die sinds kort weer terug is uit Medina van een aantal jaren studie. Deze jongen zou lessen en lezingen gaan geven, gewoon van de basis omhoog werken. Geen radicale onzin, maar de fundamenten. Patsboem vier avonden in de week.
Ik bewonder Aggie om zijn geestdrift. Ik weet dat ik het zelf wél nodig heb, al die lezingen en lessen, maar of dit ook is wat jongeren in Slotervaart nodig hebben? Ik betwijfel het. Tegelijkertijd weet ik eerlijk gezegd ook niet precies wat er dan wel nodig is. Het welvaartsniveau in Slotervaart is behoorlijk hoog. Nergens zijn meer reintegratieprojekten, buurtinitiatieven en voor-, tussen- en naschoolseopvangmogelijkheden. Eerlijk gezegd denk ik dat we dit alleen in een samenspel van pedagogen kunnen klaarspelen: allereerst ouders, daarnaast docenten, imams, sportleiders, buschauffeurs, trambestuurders, politici, vriendjes op de straat en dan natuurlijk Aggie met zijn jongerenvereniging.
In de avond zaten we rustig met elkaar te eten. Wat zusters hadden gekookt en gezamenlijk hadden we de boel klaargezet, kinderen heen en weer pendelend tussen de mannen- en vrouwenverdieping. Aggie benadrukt nog eens hoe blij hij is dat ik er ben en heel subtiel schuift hij een envelop naar me toe. Helemaal in verwarring kijk ik hem aan. Hij vertelt dat de zusters en broeders wat geld bij elkaar hebben verzameld, omdat ze hadden vernomen dat ik het kon gebruiken. Perplex. Een van onze broeders had me inderdaad gebeld of hij kon helpen. Ik stond rood, had wel net mijn grote schulden afbetaald, maar wilde ook graag een nieuw begin gaan maken. Maar ik had gezegd dat hun hulp, dankbaar als ik hun was, niet nodig was. En toch hadden ze het gedaan. Een anonieme envelop en uitnodiging op de 29ste en, naar wat bleek, laatste dag van de maand Ramadan.
Aggie en de andere jongeren proberen iets neer te zetten en daar kan ik niets dan respect voor hebben. Insha’Allah zal hun idealisme en inzet een verandering aanbrengen, hoe klein of groot ook. Want je wenst geen enkele ouder dat hun kind sterft of in de gevangenis belandt.
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
4 Reacties op "De 29ste dag van Ramadan 2007"
Onder die school waar je aan refereert zit al een actieve jongerenvereniging dus ik twijfel of er behoefte is aan iets nieuws in die buurt maar de tijd zal het wel leren.
Zondagochtend was het zulk heerlijk zonnig weer en het was nog stil op straat. Ik liep in alle vroegte door Slotervaart … eerst langs de plek waar zaterdagavond een auto was uitgebrand in de Otto Heldringstraat en daarna de hoek om langs de plek waar Youssef zijn laatste momenten heeft doorgebracht. Een bloemenzee markeert de plek en ik bleef er wat teksten lezen die zijn neergelegd. Langs mij liepen volwassenen de school in en ik hoorde muziek uit het gebouw komen. Geemotioneerd liep ik verder en kon alleen maar hopen dat het ooit weer vrede zou worden in Slotervaart …
Wat een onbeschrijfelijk mooie tweede alninea van je reactie Simon, ookal is het nog zo luguber wat er gebeurt
Sorry dit moest ik even kwijt
Sorry maar wat is er gebeurt?? Waardoor is die jonge youssef doodgegaan? Ik heb het nieuws een tijdje niet gevolgd…
‘Waarom’ gebeurd dit, het zijn 2 volken die allebij moslim zijn!!!