Voorpagina Ervaringen

Dé parel aan mijn kroon

Sinds een poosje draag ik weer wat vaker mijn nepparels aan mijn pols. De laatste keer dat ik ze droeg was in de zomer van 2004. Ja, ja, het was een spannende blinddate, lieve monitorkinders. Na een jaar telefonisch contact te hebben gehad met het jongere broertje van een goede vriend, besloten we elkaar maar eens te ontmoeten. Eenmalig, no strings attached. Een date mag je het dus ook niet echt noemen, want we wisten beiden vooraf dat het op niets zou uitlopen. Kon ook niet anders. Hij was overtuigd atheïst en ik de praktiserende brave moslima die zich net helemaal in de islam had gevonden. Daarnaast vond Grote Zus hem maar pudding. Dan is een serieuze romance natuurlijk al helemaal ondenkbaar.

Ik keek wel erg tegen hem op. Hoewel de meeste hem een anti-hero hadden gevonden, vond ik het altijd knap hoe hij ondanks alle moeilijkheden vanaf zijn vroege jeugd zo opvallend positief in het leven stond. Het was bij hem vergeven en vergeten, opstaan, verder gaan en ondanks alles genieten van het leven en elk gegeven moment.

Een roerig jaar was het wel, er gebeurden zowel in zijn als in mijn leven heftige gebeurtenissen. Het was altijd super fijn dat we aan het einde van de dag elkaar konden bellen en steunen. Nooit was het een probleem of vreemd wanneer je elkaar midden in de nacht wakker belde met een zoveelste nieuwe crisis waardoor je de hele nacht wakker lag. Daarnaast hebben we ook enorm veel lol gehad samen. We konden problemen relativeren als geen ander, en we deelden dezelfde evil humor.

Gezien we toch al hadden uitgesproken dat het never iets zou kunnen worden, gaf dat een ontspannen sfeer. Je hoefde elkaar niet te imponeren en kon zo ook je blunders met elkaar delen en de diepste geheimen die je niemand toe zou kunnen vertrouwen. De anonimiteit en elkaar niet in real life kennen, hielp ook wel. Door die openheid kenden we elkaar door en door, we deelden naast de ongelukkige momenten ook elkaars vreugde. We raakten nieuwsgierig naar elkaar en hadden het steeds vaker over een ontmoeting.

Natuurlijk kwam dat er nog lang niet van. Hoewel het onbesproken bleef, wisten we beiden dat een ontmoeting het einde zou zijn van deze mooie vriendschap. Het zou alles complexer maken, bovendien ontstond er ondertussen meer dan alleen vriendschap. Het duurde even voordat we dat aan elkaar durfden toe te geven. Toen was het dan toch op tafel! Na veel gesprekken hierover werd het steeds duidelijker, de islam was voor hem een te groot obstakel. Mijn hoofddoek was al helemaal een groot knelpunt. Hoewel hij wel steeds beter begreep waarom ik de hoofddoek droeg druisde het ergens tegen zijn eigen principes. Ook bleek mijn onervarenheid met mannen en de liefde een probleem te zijn. Hij was gewend in aanraking te komen met de wat meer losbandige types.

Volgens hem verdiende hij het helemaal niet om een relatie aan te gaan met een meisje dat nooit eerder verkering had gehad en ook maar nooit had gezoend. Steeds meer gingen zijn argumenten de richting op dat ik meer verdiende dan hij me kon bieden en dat hij me niet waardig zou zijn.

Klinkklare onzin natuurlijk, wat me aardig pissig maakte. Ik hoorde Oprah al roepen: "He’s just not that into you, girl!" Ik prikte zo door de smoezen, stond daar helemaal niet op te wachten en het maakte ’t mij alleen maar nog moeilijker. Ik had liever de waarheid gehoord, want ik was ervan overtuigd dat ik die niet kreeg. Diss me dan gewoon, hoe harder, des te beter! Dan kunnen we weer mooi doorgaan. Ik besloot het hem daarom ook niet makkelijker te maken. Ik eiste die ene ontmoeting op. Eén ontmoeting, géén date. De definitieve vaarwel.

Na een flinke poos aan te horen hoe hij niet deugde, kreeg ik het toch voor elkaar en daar stond hij dan op Amsterdam CS. Het ging er gelijk vrolijk aan toe zoals aan de telefoon. Trots vertelde hij over zijn nieuwste aanwinst, een Adidas trainingspak die hij aanhad en plezierig showde. Zijn mouwen waren opgestroopt en de tattoe waar hij het zo vaak over had op zijn onderarm was goed te zien. We stapten de trein in richting Den Haag, waar we de tram pakten naar Scheveningen.

Het was een super gezellige dag, leuke gesprekken gevoerd en een geweldig mooie zonsondergang gedeeld als afsluiter. Terug naar huis vroeg hij me of ik hem volgende week weer kon ontmoeten. Die zag ik niet aankomen, het was toch een vaarwel? Hij wilde heel graag voor zijn vakantie nog met mij naar Shrek II gaan. Terwijl hij me dat vertelde, vielen zijn ogen op mijn pols, hij speelde met de parels die er omheen hingen. "Deze parels zijn nep", zei hij. "Oh echt, ik vond het al vreemd dat ze maar voor drie euro te koop waren", zei ik erg flauw. "Jij verdient een man die je echte parels kan schenken, je zou ze niet moeten dragen…", zei meneer terwijl hij de parels van me pols deed afglijden en in de binnenkant van mijn hand drukte. Hij noemde me uit het niets puur en kostbaar en zo’n type parel zou ik moeten zoeken en dragen.

Sindsdien heb ik nooit meer iets van hem gehoord en heb ik de parels ook niet meer kunnen dragen. Het vervelendste was dat ik mijn beste maatje ook gelijk kwijt was. Natuurlijk waren er genoeg andere friends die ik net zo goed kon vertrouwen, maar zoals hij me begreep deed bijna niemand. Hij wist altijd het juiste te zeggen. Dat verlies maakte het toen eigenlijk allemaal zo pijnlijk.

Het duurde even voordat ik weer verliefd zou worden en ik mijn nepparels zou dragen. Ja, mijn mooie nepparels! Wat had ik die gemist! En wat staan ze leuk bij de twee roze lintjes die ik in teken van Pink Ribbon om mijn pols heb geknoopt. Goedkope juwelen, maar wel met een dure betekenis voor maar vijf euro in totaal.

Graag zou ik hem dat dan ook willen vertellen. Hoe hij het totaal mis had, mijn nepparels zijn wel degelijk waardevol en puur. Zolang ik ze maar waardeer, koester, ermee pronk en me niet anders laat vertellen zijn ze nog altijd waardevoller dan de duurste parels verborgen in de diepste zuidzee. Dus die echte parels… werp die maar naar een zwijn. Ik kan er geen waarde aan hechten.

Inmiddels ben ik echt verliefd, verkeer ik mij sinds een jaartje in mijn eerste enige echte relatie en voel ik mij echt gezegend met een echte verloofde die écht geen last heeft van mijn nepparels, pink ribbons of hoe ik mijn godsdienst beleef en uitdraag. Daar hecht ik toch wel wat meer waarde aan. Dus in zekere zin heb ik wél mijn kostbare parel gevonden, die ik in alle liefde in mijn hart draag.

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van