De Pakistaanse identiteit. Als kind stond ik er nooit bij stil, als tiener begon ik er wat van te merken en nu zoek ik er niet meer naar.
Onlangs is de ‘8th Muslim Psychological Conference’ (wat dat ook moge inhouden) van start gegaan en daar zei Dr Ejaz Tareen (wie dat ook moge zijn) dat het de Pakistaanse bevolking schort aan identiteit en cultuur en zij daarom maar alles overneemt van de Westerse cultuur.
Nu is dat een uitspraak waar ik op het eerste gezicht weinig mee kan. Wat bedoel je ‘alles overnemen van het Westen’ en wat is de dreiging? Anderzijds heeft het me wel aan het denken gezet. Wat is die identiteit en cultuur, wordt er wat losgelaten en is dat erg?
De Pakistaanse cultuur heeft een aantal hele mooie aspecten*. Van klassieke muziek en de Pakistaanse keuken tot aan de diversiteit en rijkdom in de taal en klassieke literatuur (met name dichtwerken). Maar deze culturele rijkdom lijkt een steeds sterker contrast te tonen met de culturele armoede onder (met name) Pakistaanse jongeren.
Dat heb ik op een aantal punten ervaren, waarvan hieronder twee:
Qawwali – opium for the soul
Vanaf mijn twaalfde ontdekte ik naast de tekenfilmzenders ook de muziekzenders en heb een aantal jaren meegelift op de pubercultuur van de middelbareschool met TMF en MTV. Ik kreeg een discman van mijn oom en al gauw pronkte ik met de nieuwste Amerikaanse rapnummers op school. Op een gegeven moment betrapte ik mijzelf erop dat ik het normaal vond dat er in elk refrein scheldwoorden te horen waren en in videoclips alles draaide om de rides, g’s (geld), blingbling en bitches.
In 1997 overleed Nusrat Fateh Ali Khan en wat jaren later hoorde ik wat mensen over hem praten op de dag dat hij heenging. Ik had natuurlijk van zijn naam gehoord en wat nummers van hem, maar wist verder niet veel van hem. Zo kwam ik terecht op zijn unieke bijdrage in de kunst van Qawwali, een klassieke vorm van Nasheed (Islamitische lofliederen) met sterke roots in het Indiase/Pakistaanse subcontinent. Daarnaast begon Faisal (mijn broer) een hele collectie van zijn klassiekers (en die van andere grote meesters in deze kunst) te verzamelen en dat is tot de dag van vandaag mijn muzikale opium geworden. Het ging mij om het gevoel en de diepgang die ik meekreeg, anders dan vele andere oppervlakkige mainstream muziek.
Nusrat Fateh Ali Khan
Urdu
Ook het Urdu (de officiele taal van Pakistan) houdt mij erg bezig sinds drie jaar. Ik kreeg tot mijn twaalfde Urdu les in de moskee, maar had er nooit echt zin in. Ik snapte niet waarom ik op zo’n jonge leeftijd zowel het Urdu, het Nederlands als het Arabisch moest kunnen lezen en schrijven. De meester in de moskee leerde mij zelfs gedichten ontleden om dat niveau van het Urdu ook onder de knie te krijgen, en geloof me… dat gaat heel diep.
Vanaf mijn twaalfde heb ik geen Urdu lessen meer gevolgd en ik kreeg daar drie jaar geleden erg spijt van. Ik was de verplichte romans op de middelbare school meer dan zat en ik haalde er geen voldoening uit. Oké, het is leuk om even een leuk verzonnen verhaal weg te lezen, maar ik kon er niets mee. En naar gelang mijn interesse in diepgang van de Islam groeide, groeide ook mijn drang om het Urdu te beheersen. De Islamitische werken in het Nederlands waren/zijn niet om over naar huis te schrijven en zelfs in het Engels vond ik niet wat ik zocht (met hier en daar wat uitzonderingen). Zo begon mijn zelfstudie Urdu. Met wat diepgaande werken (denk aan een ruim 700 pagina’s tellende tafseer van de eerste vier verzen van Surah Fatiha), twee woordenboeken (Urdu en Urdu – Engels) en veel doorzettingsvermogen.
Ik ben blij dat ik eraan begonnen was en merk het verschil nu duidelijk. Volgende halte: Arabisch.
Botsingen
Nu zijn dit twee voorbeelden van mijn vondsten in de Pakistaanse cultuur, die mij sterk hebben geholpen mijzelf te vinden en te ontwikkelen. Maar het is verre van zelfsprekend als ik hiermee aankwam bij familie en vrienden in Pakistan. Die dachten dat ik radicaliseerde omdat ik een baard liet staan, stuurden remixes van liedjes van Nusrat als ik ze naar klassieke Qawwali vroeg en vroegen mij telefoonnummers in het Engels te noemen, omdat zij zelf niet meer gewend zijn het Urdu te gebruiken als het aankomt op cijfers (dus ’thirtyfive’ ipv ‘penties’).
Weinig Pakistaanse jongeren, met name in het Westen, zullen het Urdu woord voor koelkast (barfkhana) kennen, daar zij het Engelse (fridge) compleet hebben opgenomen in het dagelijkse leven. Nog minder van hen luisteren naar wat Nusrat groot heeft gemaakt, maar wel naar zijn remixes die voor het grotere publiek bestemd waren (die liever wat Westerse tintjes erin terug wilden zien?).
Waarom?
Waarom vindt deze ontwikkeling plaats en waarom zou dat erg zijn? Ik heb hier met verschillende mensen over gesproken. Van vrienden tot aan imams en daar zijn de volgende twee punten uitgekomen:
Wij leven in een momentopname, zij gaan verder. De Pakistaanse migranten kwamen naar het Westen om geld te verdienen en kennen de Pakistan die zij achterlieten. De mensen in Pakistan beleven Pakistan als een land dat zich ontwikkelt (zij het volgens sommigen in een vooruitstrevende richting en anderen in een immorele en normloze richting) en they ‘go with the flow’. De migranten brengen de statische Pakistaanse cultuur (voor zover zij er iets positiefs uit hebben gehaald) over die zij tot dan hadden meegekregen van hun ouders aan de kinderen, terwijl Pakistan dus verder ‘groeit’.
Dat verklaart enerzijds waarom sommige Pakistaanse ouderen en jongeren in Nederland erachter moeten komen dat zij meer hechten aan bepaalde aspecten van de cultuur dan hun families en vrienden in Pakistan zelf.
Anderzijds worden wij hier in het Westen (soms bewust en soms onbewust door een situatie die zich voordoet) gedwongen onszelf continu te definieren (en soms zelfs te kiezen). In Pakistan ben je goed genoeg als je doet wat iedereen doet, in Nederland doet je religieuze en etnische afkomst je zoeken naar de waarde die je deze aspecten wilt toekennen in het leven.
Tot op zekere hoogte schort het de Pakistaanse bevolking inderdaad aan identiteit en cultuur. En dat is niet per se iets slechts, maar het kan wel minder prettige gevolgen hebben. Sommigen zouden zeggen dat het niet sterk hechten aan je cultuur je doet openstaan voor andere culturen. Ik denk dat het missen van cultuur en identiteit juist een blokkade vormt voor het jezelf ontwikkelen. Dat hebben vele allochtonen, met name moslims, moeten ontdekken in Nederland. En misschien zullen velen in Pakistan, waar de gevolgen van globalisering steeds sterker te merken zijn, dat de komende jaren ontdekken.
Als antwoord op Rudyard Kipling zou ik over de Pakistanen (in dit geval) zeggen:
East seeks West and West seeks East, and still the twain don’t meet.
* Ik heb het nu dus bewust over de mooie kanten
32 Reacties op "Zoektocht naar Pakistaanse identiteit…"
Tradition can be a prison(Laser 3.14:), comes to mind…
Dit lijkt mij ook een probleem van globalisering in het algemeen. De moderne communicatie en media middelen maken dat je met zoveel aspecten van cultuur in aanraking kan komen dat dit verwarrend zou kunnen zijn. Voor jou zit blijkbaar een gevoel van identiteit in het Urdu en de cultuur die erin tot uitdrukking is gekomen. Ik voel mij gevormd door de westerse cultuur en schrijvers als Kafka, Flaubert, Stendahl, Nietzsche en Saul Bellow. Die worstelden ook met hun identiteit in een sterk veranderende wereld. Cultuurdragers zijn er niet veel en diepgang in cultuur die ook na een eeuw nog de interesse van de lezer kan opwekken en aan zijn/haar vorming kan bijdragen is nu eenmaal zeldzaam. Dat is van alle tijden.
aan Umar Mirza
Een mooi stuk.
Het blijft tragisch dat de Partitie indertijd heeft plaats gevonden, en niet alleen vanwege de wreedheden van beide kanten en het verschrikkelijke bloedvergieten dat er bij te pas is gekomen.
Het oude India was eeuwenlang een ‘multicultureel’ land, in de beste betekenis van het woord. Denk aan Moghul-tijdperk, onder een Moslim-dynastie, met zijn rijke en tolerante beschaving. De meeste van de 150 miljoen moslims in India voelen zich burgers van India, ook al hebben ze het af en toe zeer moeilijk met het Hindoe-nationalisme.
Maar de geschiedenis kan natuurlijk niet meer worden teruggedraaid. Men moet het beste maken van de situatie zoals die nu is.
Wat het begrip ‘identiteit’ betreft, lees het boek “Identity and Violence” van Amyarty Sen, gisteravond te zien op TV.
Correctie:
Het moet zijn “Amartya Sen”
Hoi Umar,
In jouw geval zou ik zeggen
“East met West, and they coexist beautifully”
Mooi stuk. Volgens mij komt het wel goed met de Pakistaanse cultuur, lijkt me sterk genoeg om met hier en daar wat invloeden van buiten te blijven bloeien.
Tot blogs,
Henk
Een mooi en interessant stuk en zeer herkenbaar bovendien als het gaat om migratie en globalisering in het algemeen. :)
India heeft de 1ste ODI gewonnen van Pakistan!
# 3 Peter B
Fanatisme is altijd een probleem, of het nu om nationalisme, geloof of wat dan ook gaat. Anders gelovigen zullen ook problemen hebben in moslim-landen zoals bijvoorbeeld Iran. Tolerantie moet altijd van beide kanten komen.
Een bijkomende oorzaak kan zijn dat Pakistan een relatief jonge natie is. Jonge naties hebben vaak problemen met het vinden van een eigen identiteit.
@ Sander
Dat Pakistan een jonge natie is, klopt als een bus. Maar de cultuur en geschiedenis gaat way back. Denk je dat mijn grootouders die de scheiding hebben meegemaakt hun cultuur opnieuw hebben moeten uitvinden? Zij (en vele Pakistanen op dit moment) hebben voorouders die altijd al in het huidige Pakistan gewoond hebben. Er kwamen gewoon ‘wat’ moslims bij uit het Oosten.
Daarnaast verschilt de Pakistaanse en Indiase cultuur weinig, ze trouwen ongeveer hetzelfde, eten hetzelfde, Urdu en Hindi lijken op elkaar… de verschillen die er waren, waren op religieus gebied (al slachten de moslims tijdens offerfeest in India doorgeens geen koe uit respect voor de Hindoes).
Als Friesland vanaf morgen een provincie opzich is, gaan de mensen daar zich niet cultuurloos voelen. Cultuur heeft niet te maken met landsgrenzen, al ontwikkelt het zich daar sterk in door bepaalde niet-fysieke grenzen die fysieke grenzen meebrengen. Denk aan een communicatiebreuk en het bekijken van eigen media. Dan ga je je binnen dat kader ontwikkelen.
Aan de andere kant is er misschien iets teveel dynamiek in de politiek en daarmee heeft het land geen duidelijke en stabiele koers. De bevolking kan angstig worden en zo heel veel aspecten van de cultuur (die zij dan gaan zien als ouderwets of achterhaald) loslaten, terwijl die dat niet zijn. I don’t know…
WOW!!!!!! Mooie stuk…..
Oude koeien. Even op les bij de Surinamers van Hindoestaanse afkomst. Die zijn Hindoestaanser dan de Hindoestanen in Suriname zelf.
ps. voor de dommies onder ons: Surinaamse Hindoestanen kunnen zowel Hindoes of Moslims zijn. Tsjakka!
@ Eenvoudige Sloeber: Klopt, ja. Helemaal grappig vind ik die Nederlandse Hindoestanen die zich in het hoofd hebben gezegd dat ze Indiers zijn. Hihi
Terwijl je het verschil echt van mijlenver ziet. Maar dit terzijde. :)
“. Zo kwam ik terecht op zijn unieke bijdrage in de kunst van Qawwali, een klassieke vorm van Nasheed (Islamitische lofliederen) met sterke roots in het Indiase/Pakistaanse subcontinent .”
Qawwali is inderdaad intoxicating (om een mooi Engels :P woord te gebruiken). Ik vind het echt een van de meest mooie (semi-)klassieke genres die er bestaan in de islamitische wereld. En al helemaal als je idd de teksten kunt verstaan.
“Nu zijn dit twee voorbeelden van mijn vondsten in de Pakistaanse cultuur, die mij sterk hebben geholpen mijzelf te vinden en te ontwikkelen. Maar het is verre van zelfsprekend als ik hiermee aankwam bij familie en vrienden in Pakistan. Die dachten dat ik radicaliseerde omdat ik een baard liet staan, stuurden remixes van liedjes van Nusrat als ik ze naar klassieke Qawwali vroeg ”
Tja, die culturele verarming is denk ik iets dat over de hele wereld wel in 1 of andere vorm gaande is. En helaas, denk ik, bijna onvermijdelijk is.
Veel Marokkaanse jongeren bv. luisteren ook liever die dertien-in-een-dozijn-stemvervormer rai en cha3bi rotzooi dan de prachtige klassieke Andalusische muziek, of zelfs maar de oorspronkelijke niet-gecommercialiseerde versies van bovenstaande muzieksoorten.
Bij Egyptische jongeren moet je vaak ook echt niet aankomen met Umm Kulthum en de echte traditionele Afrikaans-Surinaamse muziek wordt ook steeds minder gespeeld. :(
En waarom? Ik denk dat het komt doordat we leven in een tijd waarin alles snel, hapklaar en makkelijk moet zijn. Mensen hebben gewoonweg niet meer het geduld om een uur naar muziek te luisteren, of zich echt serieus in een muziektraditie te verdiepen met de cultuur die daarbij hoort. Plus dat het natuurlijk jaren en nog eens jaren kost voordat je de diepere lagen van zulke muziek (zowel muzikaal als spiritueel als tekstueel) kunt doorgronden, laat staan die muziek spelen.
Net zoals klassieke Westerse muziek. Jongeren luisteren ook liever naar de top-40 dan naar Verdi.
“omdat zij zelf niet meer gewend zijn het Urdu te gebruiken als het aankomt op cijfers (dus ’thirtyfive’ ipv ‘penties’).
Weinig Pakistaanse jongeren, met name in het Westen, zullen het Urdu woord voor koelkast (barfkhana) kennen, daar zij het Engelse (fridge) compleet hebben opgenomen in het dagelijkse leven.”
Dat heeft me altijd gefascineerd he, waarom heel veel sprekers van niet-Westerse talen voor moderne technologische dingen algauw gebruik maken van leenwoorden, terwijl er echt een correct Arabisch woord voor mobiele telefoon bestaat en een Surinaams woord voor metro.
Zou het een soort overblijfsel van het kolonialisme zijn, of gewoon omdat mensen dat makkelijker vinden?
”barfkhana”
Hey grappig… das letterlijk ‘sneeuwhuis’ in het Farsi. (barf = sneeuw, khana = huis)
Komt aardig overeen wbt betekenis toch :)
De meeste dingen die je schrijft vind ik erg herkenbaar (helaas).
“Die dachten dat ik radicaliseerde omdat ik een baard liet staan”
Dat dachten ze van mij ook toen ik zei dat ik een hoofddoek wilde gaan dragen :s .
Ik zette mij vroeger af van mijn cultuur, omdat ik alleen de negatieve kanten zag (bv positie van vrouwen), later merkte ik dat ik de positieve dingen niet wilde zien, en dat ik ze daarom ook niet zag. Pas toen ik 1,5 jaar geleden terug ging ervaarde ik waarom bijna alle Afghanen hier in het Westen nationalist zijn :P , iets wat ik nooit begreep. Ben nog steeds géén nationalist, maar heb wel van mn landje leren houden. (Werd laatst zelfs emotioneel bij een liedje van een bekende afg zanger over afg…)
“Als kind stond ik er nooit bij stil, als tiener begon ik er wat van te merken en nu zoek ik er niet meer naar.”
Je zoekt er niet meer naar? Wat bedoel je hier precies mee? Dat je genoeg voldoening hebt gekregen met wat je nu al weet, of dat je je identiteit al hebt gevonden… explain plz
@mirza
Jah joh ze beginnen wel de hindoes in India kwa leefstijl te overtreffen, vind je niet? Ik kijk even op Geo of op PTV en zie gewoon wat je op ZEE TV, DD Sony Asia ziet. Gewoon halfnaakte paki vrouwen die vaak God beledigen en gedans zoals de hindoes. Verder voor geld veelal fysiek contact hebben op tv met mannen. Schandelijk dat zij zich moslims noemen. En er zijn nog debiele “moslims” (niet echt moslims) die daadwerkelijk vinden dat het eigenlijk zo hoort in een Islamitische land. Bekritiseren van zulke idioten wordt gezien als landverraad want je mag niets fouts zeggen over hun en hun land. Het is een feit Pakistan is niet wat het was (een land dat verkregen was door vele Islamitische offers). Helaas spuwen de moderne pakistanen deze stichters in het gezicht door als een niet moslim te gedragen. Idioten
@ Bassie: Wat is er mis met dansen?
Goethe schreef al tweehonderd jaar geleden:
“Wer sich selbst und andere kent, / Wird auch hier erkennen: / Orient und Occident / Sind nicht mehr zu trennen.. / Sinnig zwischen beiden Welten, / Sich zu wiegen, lass ich gelten; /Also zwischen Ost und Westen / Sich bewegen sei zum Besten..’
(Wie zichzelf en anderen kent, zal ook hier moeten erkennen: het Oosten en het Westen zijn niet meer te scheiden. Zinvol tussen beide werelden te schommelen is mijn motto; dus zich tussen Oost en West te bewegen is het beste…”)
@17
Nice!!!!
Dream on, Goethe…
Was het moeilijk om Urdu te leren? :P
Ik zit ook in zo’n zelfde sitatie: wil vooral Urdu leren, maar omdat ik het alleen redelijk kan spreken, denk ik dat het nooit zal lukken.
# 9 Umar
Ik ben het met je eens dat men geen nieuwe cultuur hoeft te vinden. Maar de mensen die de scheiding hebben meegemaakt leefden van de ene dag op de andere, van een land dat overheersend niet moslim was, in een jonge, zelfstandige moslimstaat. Zelfstandigheid brengt grote veranderingen met zich mee. Ook kwamen er grote getale moslims uit het oosten met enigzins andere gebruiken. Tevens zijn er invloeden van buitenaf (Pakistani die in het buitenland wonen, TV), ook de eigen media is aan verandering onderhevig. Men wordt zeer zeker niet cultuurloos of laat zijn cultuur los. Sommige delen van de cultuur raken in onbruik, maar zijn daar nog steeds wel op de achtergrond.
Oudere naties zoals NL hebben vaak al identiteitsproblemen. Er hebben zich de laatste decennia grote veranderingen plaatsgevonden o.a. met de komst van veel nieuwe nederlanders. Hierdoor ontstaat de behoefte om de nationale identeit aan te passen. In een jonge natie zullen deze problemen echt niet minder zijn.
Ik blijf me afvragen of de scheiding achteraf zo’n goed idee is geweest. Maar je kunt de geschiedenis natuurlijk niet terugdraaien…
Beste Peter B,
De scheiding is één van de grootste historische blunders van de 20ste eeuw zonder twijfel. Misschien begrijpelijk van uit het standpunt van de toenmalige moslimleiders maar niettemin een blunder. Maar zoals je schreef moeilijk weer terug te draaien. Het beste waarop men kan hopen is dat de landen die samen het subcontinent vormen zich in de toekomst richting een economische gemeenschap zullen ontwikkelen en misschien een soort politieke éénheid zoals de EU
Met vriendelijke groeten,
Mohammed
Goed geschreven Umar,
Ik zal maar reageren over het schorten van indentiteit en cultuur.
Je kan vele dingen als oorzaak geven voor het schorten van de Pakistaanse bevolking aan identiteit en cultuur.
Zo zal ik je ook een paar dingen opnoemen die volgens mij de oorzaak zijn het het schorten aan indentiteit en cultuur.
– het vertellen van sterke verhalen en avonturen die de Pakistani emigranten in het buitenland hebben beleefd aan hun familie, kennissen en vrienden. Hoe zij zich in het buitenland gedragen en allemaal uitgespookt hebben. Dit werd/word met volle trotsheid verteld ipv te schamen.
– Minderwaardigheidscomplex tegenover dat al heel lang gaande is. Dit versnelt uiteraard het proces om het cultuur af te breken. Iedere Pakistani wilt graag kleden, praten als een Engelsman/vrouw.
– het niet willen ontwikkelen op gebieden waar men nut kan hebben (zoals onderwijs, kinderen opvoeden, etc) maar tijd/energie/geld besteden aan onnodigen dingen zoals dagelijks (3,5 uur lange) bollywood filmen bekijken en politieke kwesties. Ik heb gemerkt dat iedereen weet wat er in de politiek of bollywood gaande is maar niet weten wat hun zoon/dochter aan het doen is.
Thats it, for now!
aan #23 Mohammed
Helemaal mee eens. Laten we het beste er van hopen. Erg best ziet het er op het ogenblik niet uit..
Ik heb mijn zoektoch naar mijn pakistaanse identiteit stop gezet .. ik kon het maar niet vinden :P
Idem voor mijn Surinaamse en mijn Nederlandse identiteit.
Salaam,
Naila
Mooi geschreven! Voel me heel erg aangesproken.
Ook mijn vader hier is getrouwd met iemand van hier (mijn moeder), en omdat hij hier zolang is, praat hij gewoon constant Nederlands met ons. Ik ben nu 19, en heb eigenlijk spijt waarom ie dat zo gedaan heeft. Ik praat hakkelend Urdu (waardeloos) en het verstaan lukt me gelukkig wel mede dankzij de urenlange telefoongesprekken die ik hoorde van vader over , idd, de politiek maar ook over Qawalli, etc.
Ik voel dan ook dat er enorm diepgang zit in de gedichten, en vader vertaalt ook dingen, maar die komen natuurlijk niet zo over als bij hem. Ik zie hem vaak emotioneel worden bij teksten van Dr. Allama Muhammad Iqbal of gewoon andere cultuurgebonden elementen.
Nuja, voor mij, ik wil wel, maar ik zit hier rondom Belgen, heb zelfs geen enkel Pakistaanse vriend omdat er hier in de buurt geen zijn of omdat ze nog heel erg klein zijn. Hiermee heb je dan ook het gevoel dat je dingen mist omdat de manier van denken van Pakistanen en Belgen/Nederlanders nog steeds hééél anders is. Ik heb dan ook geen keus dan mee te gaan ‘with the flow’. Ik probeer te volgen via mijn vader, hoewel dat steeds beperkt blijft.
Een mooie stuk Umar.
Ik was amper 7 toen ik naar NL kwam…en beantwoord meestal de vraag waar ik geboren ben ..meestal met half in Pakistan en half in Nederland.
Maar mijn geboorteland heeft altijd een aantrekkingskracht gehad op mij..en dus thuis altijd Urdu en Punjabi in ere gehouden en dat ook overgebracht op mijn kinderen. Dagelijkse Daily Jang London was voor mij een les urdu lezen. En gelukkig daardoor geen probleem urdu te lezen …schrijven lukt ook wel maar niet zo goed uiteraar..maar ja wie schrijft tegenwoordig nog een brief?? en Romaanse Urdu schrijven is nog makkelijker…kia khayal hai???
Succes man.
mvg
Tanwir
Almere
waarom zijn pakistanenn naar nederland gekomen?
ik moet het weten voor mijn werkstuk.
salaam Umar,
Ik was opzoek naar een boek zelfstudie urdu taal toen toevalig hier tegen gekomen en uw teksten gelezen, heel erg mooi!!!. ik ben zelf farsi sprekende en kan ook een beetje nederland sprekn.
Ik ben opzoek naar een urdu zelfstudie boek… weet u misschien waar kan ik kopen?
alvast bedankt.
Shima
@ Shima
ik heb je een mail gestuurd
Moet je eens voorstellen
Half NL Half PK
Gebroken gezin
Beide landen opgegroeid
Rottedam / Rawalpindi
Identieteis ciris haha
Dan kom je pas in conflict met culture aspecten van beide culturen ;)