Familiedagen

Mijn meissie bracht me gisteren een eidie-kadootje: een familieplanner 2008 met tekeningen van Fiep Westerdorp, jeweetwel, die van Jip & Janneke. Ze bracht hiermee twee van mijn slechtst benutte kanten aan het licht: familie & plannen. Zolang ik besef heb gehad van tijd, heb ik nooit begrepen hoe me te houden aan afspraken. Tot op de dag van vandaag lijkt het wel alsof ik geen enkele discipline kan opbrengenen om me aan tijden te houden (en me er ook nauwelijks druk over maak, trouwens).

Toen ik mijn Verloofde hiermee confronteerde zei ze: pech voor jou, moet je maar niet met een projectmanager gaan trouwen! (Die overigens zelf ook nog wel eens met de regelmaat van de klok te laat is…) En ja, dat tweede punt, familie, daar lijkt me de tijd ook wel eens rijp voor om over na te denken, zeker in die donkere dagen van december met alle feestdagen voor de boeg. Ik heb in ieder geval inmiddels genoeg familie gekregen van Allah (swt) om flink mee te oefenen.

Oorspronkelijk begon ik met de basiseenheid, die hoeksteen van de samenleving: 1 papa, 1 mama, 2 broers. Ik was helaas geen grote fan van gezamenlijke etentjes en feestdagen e.d., omdat die gelegenheden op de een of andere manier het slechtste in mij en mijn broers naar boven haalden. Tijdens die gezamenlijke tijd ontstond er een soort fileeratmosfeer van lelijke meligheid waarin een of ander niet-aanwezig persoone verbaal werd afgebrand. Heel vreemd dat we juist dat soort dagen hiervoor uitkozen.

Op een dag, ik was een jaar of 16, gebeurde hetzelfde op mijn verjaardag met een meisje dat we van school kenden. De manier waarop mijn broers en ik haar beschreven was echt onbeschaafd tot en met. Geen spaan lieten we van haar heel. Mijn vrienden schaamden zich rot en pas toen ik die géne op hun gezicht las, realiseerde ik me dat we ons gedroegen als een stelletje ontzettende eikels.

Op de een of andere manier heeft die negatieve herinnering zich als een olievlek uitgebreid over mijn jeugd en een hele hoop passages verkleurd. Mijn moeder vroeg me ooit, toen ik een jaar of 23 was, of ik een gelukkige jeugd had gehad. Ik antwoordde haar dat ik ontzettend geboft had met mijn omstandigheden maar dat ik me nooit echt gelukkig had gevoeld. Nu ik dit schrijf herken ik nog steeds die tweestrijd tussen het besef dat het goed was, maar dat ik me niet goed voelde.

Een jaar later zat ik overigens een stuk of zes keer in een diepe, comfortabele stoel bij de psycholoog; die kwam tot de conclusie dat het de schuld van mijn vader was. Toen ben ik maar gestopt met de sessies. Ondanks het feit dat de scheiding van mijn ouders onze familie een flinke klap van de molen heeft gegeven, zijn dit soort zaken nooit iemands schuld. En dat mijn vader en ik geen beste relatie hebben, tja, dat is vervelend, maar het enige dat we daar aan kunnen doen is er voorzichtig aan werken. Zodat het beter wordt. Misschien dat die familieplanner daarin handig is.

Na die scheiding viel de familie uit elkaar, maar hé presto, vervolgens ontstonden er twee families als paralelle universums naast elkaar: mijn pa hertrouwde als eerst en later mijn ma ook. Beiden vonden zo nieuw geluk, alhamdulillah. Vervolgens duurde het niet lang voordat ergens nog een familie opduikelde: tijdens mijn proces van terugkeer naar de islam, kwam ik via mijn vrienden in contact met een Zuid-Afrikaanse moslimfamilie die me van warmte, raad en humor voorzag in die bijzondere periode. Vader gaf me arabische les, dochter voorzag me van een sterk islamitisch georienteerd sociaal geweten (met toegevoegde vechtersmentaliteit) en moeder voorzag me van boeken en superfijne samosa’s en andere vegi-lekkernijen. De familieteller stond toen op drie.

Dezer dagen staat de familieteller op vier. Sinds me meissie en ik ons verloofd hebben tijdens de Ramadan is het contact met haar familie sterker geworden. Ik moet nog erg wennen omdat ik nu zo’n 10 jaar als "Remi" door het leven ga en de familie-omgang is zeker geen eenvoudig gegeven voor mij. Af en toe krijg ik de spreekwoordelijke draai om mijn oren van mijn Verloofde ("doe niet zo stom: natuurlijk sturen we een kerstkaartje naar je ouders, stel je niet zo aan!"), zeker wanneer ik dreig terug te zakken naar de fileeratmosfeer van vroeger en iets te bijdehand doe tegen een familielid (van welke van de vier dan ook). Af en toe is dat erg fijn.

Vanavond komt het een en ander samen: mijn islamitische adoptiefamilie gaat kennis maken met mijn schoonfamilie. Bij mij thuis maken we er een couscousfeessie van. Als ik nu ook nog eens leer aardig te zijn voor mijn vader dan wordt dit insha’Allah een nog mooiere tijd. Ik laat het jullie nog wel weten, okay?

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van