Voorpagina Cultuur, Ervaringen

Sodemieter op met je haat!

Eigenlijk had ik voor dit stukje een enorme hoeveelheid haat opgespaard. Ik dacht eerder dit jaar: gewoon eerst een hussie positivo stukkies schrijven en dan alles opkroppen en op de valreep van het nieuwe gregoriaanse jaar een portie kapotharde haat erin gooien. Haat tegen die mensen die mij haten, die mijn religie van haat betichten, haat tegen mijn eigen mensen die het gelijk van die hatende mensen lijken te willen bewijzen met hun eigen haat tegen Joden, Christenen, ongelovigen, humor, lang haar, rubikuub, bob marley, fluoriserende schoenveters – en die mij vervolgens ook nog eens gaan vertellen dat ik dat ook moet haten.

Tja, bijna trapte ik erin, maar, in het kort, zou ik tegen die mensen willen zeggen: sodemieter maar lekker een end op met je haat.

De afgelopen periode heb ik er oprecht wel eens aan gedacht om te emigreren – Nederland was mijn land niet meer, zo dacht ik, op naar Maleisië! ("Donder maar lekker op autochtone moslimgriezel" hoor ik een van jullie nu hardop denken, hehehehe, pech ouwe). De opgeblazen hardheid van mijn medemens kreeg me er bijna onder. Zo af en toe zeiden deze en gene om me heen: negeren! Of: je hebt nog zoveel moois hier! En ook: ja maar je meissie dan?! Gelukkig kreeg ik tijdig een nodige dosis perspectief geinjecteerd: het is namelijk niet de eerste keer dat ik denk dat het gras groener is aan de overkant.

De laatste keer dat ik me zo voelde was toen een van me beste matties ging trouwen. Na een jaar of 10 intense liefde (en af en toe achtervolgd te worden door zijn vrouw met een flink broodmes) besloten ze te formaliseren, wat ze wisten vanaf dag 1: ze zijn gemaakt voor elkaar. Aangezien mijn vriend niet hier verwekt was en aldaar nog ’t een en ander aan familie had (1 tante, 1 oom, 1 nichtje, 1 neefje) en had bedacht dat de bruiloft maar een kleintje moest worden (en zo’n reis naar Canada wel een goede schiftingsmethode is om het aantal gasten te beperken…), had hij zijn naaste familie en 2 vrienden uitgenodigd om mee te komen naar Toronto in het luxueuze Lake Muskoka.

Daar zou hij door de plaatselijke Irish-Canadian judge in de echt worden verbonden op de veranda van zijn tante’s riante villa aan het water. Geldschrapend en buikriemaantrekkend redde ik het maar net om met hem mee te gaan – ik mocht namelijk de ring vasthouden tijdens de plechtigheid. Typisch zo’n activiteit waaraan veel symbolische maar weinig praktische waarde gehecht wordt (ik voelde me ook best wel een sappie, terwijl ik daar in mijn kilt en dinnerjaquette stond te wachten in de idiote zomerhitte).

Enfin, ik dwaal af. Mijn vriend had ooit bedacht dat hij maar naar Canada moest emigreren om daar te gaan leven. Ik vond dit wel een goed plan, maar wist dat Canada killermigratiewetten had. Hierdoor zou het erg moeilijk zijn om je daar permanent te vestigen, tenzij je een bepaalde kwaliteit had die niemand anders in Canada had (anders pik je iemands baan in en da’s niet koel). Dus had ik besloten in Schotland te gaan studeren om er vervolgens te blijven, een academische carrière te fiksen en te trouwen met een Schots-Pakistaanse. Omdat die èn kapotmooi waren èn ook nog eens met het beste Broad Glesca-accent uit de hele wereld schijnen te praten. Ach ja, je droomt wat af zullen we maar zeggen.

Ik had echter buiten de aanzuigende werking van de polderklei gerekend. Ik noem mijzelf wel eens gekscherend poldermoslim, maar heel ver bezijden de waarheid is dat niet: hoe zou ik Bismillah (in God’s naam) kunnen verhuizen naar een ander land, wanneer dat zou betekenen dat ik nooit meer langs de Amstel zou kunnen hardlopen. Nooit meer die donkere stapelwolken kunnen zien waar de zon langsschijnt terwijl ik sta te wachten op het pontje bij de Nes. Shizl ouwe, nooit meer slootje springen?!

Ik heb het idee dat me ouwe mattie dat ook inzag: hij is nooit naar Canada gegaan en woont met zijn vrouw en kinderen vlakbij Schiphol zodat ze up, up and away binnen een vloek en een zucht op het vliegtuig naar Singapore kunnen zitten om opa en oma te bezoeken. Maar ondertussen woont ie wel in een rijtjeshuis in Hoofddorp. En ik in een studiootje 200 meter van het Amsterdam-Rijnkanaal vandaan – geen enkele hoeveelheid haters krijgt mij hier weg!

"Denkend aan Holland zie ik brede rivieren
traag door oneindig laagland gaan
rijen ondenkbaar ijle populieren
als hoge pluimen aan de einder staan
en in de geweldige ruimte verzonken
de boerderijen verspreid door het land
boomgroepen, dorpen, geknotte torens
kerken en olmen in een groots verband,
de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige dampen gesmoord,
en in alle gewesten wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord"

H. Marsman (1936)

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van