Voorpagina Algemeen

Witte engel

In Turkije is enige tijd terug met veel publiciteit een film ingeluid: Beyaz Melek (witte engel). Een van de redenen waarom de film zo een hit geworden is, is omdat de regisseur Mahsun Kirmizigul een bekende zanger is in Turkije. Zelfs de Turkse premier Erdogan heeft zich met zijn familie gewaagd aan een bioscoopbezoek. De film wordt zo aangeprijsd dat het bijna ‘fard’ werd om het te bezoeken tijdens mijn korte verblijf twee weken terug in het ijskoude Ankara, al ben ik geen fan van Kirmizigul.


Mahsun Kirmizigul in het midden

Kirmizigul zelf is Koerdisch en komt uit het oosten van Turkije. Het oosten van Turkije gaat minder hard mee met de individualisering en er heerst nog een traditionele samenleving. Daarin is het ondenkbaar en zelfs geen punt van discussie dat ouders bij de kinderen in huis gaan om verzorgd te worden.

Het verschil tussen oost en west wil Kirmizigul dan ook benadrukken in de film. Zo vertrekken twee zoons met hun zieke vader naar Istanbul om hem daar te laten behandelen. De vader vlucht uit het ziekenhuis en belandt per ongeluk in een bejaardentehuis. De zoons achtervolgen, maar uit respect blijven ze buiten de wacht houden.

De zoons weten totaal niet wat ze meemaken en hebben zelfs nog nooit van een bejaardentehuis gehoord. Tijdens hun verblijf worden ze geconfronteerd met de barre omstandigheden waarin de ouderen moeten verblijven (bijv. mishandeling). Dan besluiten ze een clubje ouderen mee te nemen naar hun dorp in Diyarbakir om ze te laten zien hoe zij hun ouderen behandelen.

De film was niet zo spetterend als ze op televisie doen geloven. Bijna alle scènes willen je aan het huilen maken en het gebeurt zo overdreven, dat het effect helemaal verdwijnt. Desalniettemin is het thema wat Kirmizigul behandelt erg goed en verdient daarom alle complimenten, omdat het onder de aandacht wordt gebracht. Aan het eind verschijnt ook een infokader met de mededeling dat 80% van de bejaardentehuizen te vinden zijn in grote steden (daarmee bedoelen ze voornamelijk de steden in het westen van Turkije, dus Ankara, Istanbul, Izmir etc.) en dat 5% van de bejaardentehuizen in het oosten zijn gesloten, omdat er niemand kwam opdagen.

De eerste ‘islamitische’ bejaardentehuizen beginnen ook langzaam op te rukken in Nederland. En er wordt heel normaal mee omgesprongen, maar moeten we ons inderdaad niet af gaan vragen in hoeverre het verantwoord is om je ouders in een gehucht te stoppen waar de verzorging te wensen overlaat. In dat geval wint de ego van de morele verantwoordelijkheid, want wat zijn andere redenen om een van je dierbaren weg te stoppen op een plek waar ze liever niet zijn?