Voorpagina Algemeen

Ontzagwekkend

Onder betrekkelijke armoede bracht onze vader ons het besef bij van dankbaarheid. Van mijn oudere broers erfde ik zonder te klagen hun Zeeman kloffies. Mijn bal was mijn enige speelgoed. Pretvakanties naar de Costa en het Garda meer zaten er niet in. Wel waren er de avonturen van een gammel VW-busje met een volgestouwd imperiaal en wat gordijntjes erin. Eenmaal aangekomen aan de oevers van de Eufraat absorbeerden we onder een te felle zon wat vitamine D stralen en konden daar de rest van het jaar op teren. De pistache, amandel en druivengaarden hadden we na vijf weken wel gezien en het verlangen naar Nederland was er eigenlijk al na dag één.


Naast het benul dat hij ons bijbracht, was daar zijn voorkomen. In onze imitatiedrang streefden we ernaar om net als onze vader te zijn. Trots, sterk, wijs, bedachtzaam en daadkrachtig. Triomfantelijk zie ik hem nog terugkomen van zijn werk. De ploegendiensten leken hem niet te deren. De banaliteit van de werkvloer en het geschreeuw van de chefs, daar stond hij boven. Thuis bracht hij zijn onopgemerkte potentieel over op zijn kinderen. Prudent sprak hij ons toe en bedekt onder het fabrieksstof gaf hij ons een innige omhelzing. Alsof hij wist wat hem te wachten stond. Iedere omarming leek op een laatste afscheid. Tot die ene dag waar het daadwerkelijk allemaal ophield. Het gemis nam zijn intrede.

Een haperende stem vertelde mij dat hij er niet meer was. Onze vader is overleden Haci. Mijn oudste broer nam me in zijn armen. De zoute tranen ontsprongen vanuit mijn ziel. Onophoudelijk heb ik die dag gehuild. Aan zijn sterfbed heb ik niet kunnen knielen. Zijn dood kwam onverwachts. Twee dagen daarvoor vroeg hij nog hoe het met mijn school ging. We hadden een moment van oogcontact. Een alleszeggende stroom aan gedachten sprak boekdelen. ‘Jongen, ik zal er binnenkort niet meer zijn. Werk hard alleen dan zul je datgene bereiken wat je wilt. Lees. Gedraag je als een heer en de vrouw van je leven zal er staan. Je school is je alles, vergeet dat niet. Luister naar je moeder en je broers. Neem een voorbeeld aan Rasulallah en laat hem je richtlijn zijn in je leven.’


Een zorgzame blik die zich eerder druk maakte om zijn kinderen dan om zijn eigen dood. De morfine die de pijn bedekte. De kanker die hem had ingekapseld. Een jarenlange strijd. Iedere dag gingen we naar Nijmegen om hem maar te zien lijden. Kapot gesneden worden. Om voor een paar weken thuis te kunnen zijn. En daar die trap niet op te kunnen. Het verstikkende en onophoudelijke gehoest. Daar lag ik in mijn bed als klein kind starend naar het witte plafond. Op de achtergrond hoorde ik zijn doodsstrijd. Het asbest had hem in zijn greep. Hij ging ten onder als een ontzagwekkende arbeider.

Haci Tekinerdogan is dertig jaar geleden geboren in het pittoreske Achterhoek, in de gemeente Oude-IJsselstreek. Geïntrigeerd en soms ontdaan door de wereldpolitiek en de maatschappij rondde hij zijn lerarenopleiding maatschappijleer af in Tilburg. Als jongste telg van het gezin heeft hij als geen ander geleerd op te komen voor zijn rechten. Vakantiedagen, daar heeft Haci als docent genoeg van. En ervan genieten doet hij als geen ander. Elk mens bevat volgens hem de menselijke waardigheid die door God is gegeven en vanuit dat perspectief is ieder mens gelijkwaardig. Voor de komende jaren heeft hij als doel wederom kwalitatief goed onderwijs te leveren en een master internationale betrekkingen in historisch perspectief te behalen. Komt het licht der wijsheid uit het oosten ofwel ‘ex oriente lux’. Haci maakt in ieder geval van de Achterhoek een opvallend en toonaangevend lichtbaken.

Lees andere stukken van