Onder betrekkelijke armoede bracht onze vader ons het besef bij van dankbaarheid. Van mijn oudere broers erfde ik zonder te klagen hun Zeeman kloffies. Mijn bal was mijn enige speelgoed. Pretvakanties naar de Costa en het Garda meer zaten er niet in. Wel waren er de avonturen van een gammel VW-busje met een volgestouwd imperiaal en wat gordijntjes erin. Eenmaal aangekomen aan de oevers van de Eufraat absorbeerden we onder een te felle zon wat vitamine D stralen en konden daar de rest van het jaar op teren. De pistache, amandel en druivengaarden hadden we na vijf weken wel gezien en het verlangen naar Nederland was er eigenlijk al na dag één.
Naast het benul dat hij ons bijbracht, was daar zijn voorkomen. In onze imitatiedrang streefden we ernaar om net als onze vader te zijn. Trots, sterk, wijs, bedachtzaam en daadkrachtig. Triomfantelijk zie ik hem nog terugkomen van zijn werk. De ploegendiensten leken hem niet te deren. De banaliteit van de werkvloer en het geschreeuw van de chefs, daar stond hij boven. Thuis bracht hij zijn onopgemerkte potentieel over op zijn kinderen. Prudent sprak hij ons toe en bedekt onder het fabrieksstof gaf hij ons een innige omhelzing. Alsof hij wist wat hem te wachten stond. Iedere omarming leek op een laatste afscheid. Tot die ene dag waar het daadwerkelijk allemaal ophield. Het gemis nam zijn intrede.
Een haperende stem vertelde mij dat hij er niet meer was. Onze vader is overleden Haci. Mijn oudste broer nam me in zijn armen. De zoute tranen ontsprongen vanuit mijn ziel. Onophoudelijk heb ik die dag gehuild. Aan zijn sterfbed heb ik niet kunnen knielen. Zijn dood kwam onverwachts. Twee dagen daarvoor vroeg hij nog hoe het met mijn school ging. We hadden een moment van oogcontact. Een alleszeggende stroom aan gedachten sprak boekdelen. ‘Jongen, ik zal er binnenkort niet meer zijn. Werk hard alleen dan zul je datgene bereiken wat je wilt. Lees. Gedraag je als een heer en de vrouw van je leven zal er staan. Je school is je alles, vergeet dat niet. Luister naar je moeder en je broers. Neem een voorbeeld aan Rasulallah en laat hem je richtlijn zijn in je leven.’
Een zorgzame blik die zich eerder druk maakte om zijn kinderen dan om zijn eigen dood. De morfine die de pijn bedekte. De kanker die hem had ingekapseld. Een jarenlange strijd. Iedere dag gingen we naar Nijmegen om hem maar te zien lijden. Kapot gesneden worden. Om voor een paar weken thuis te kunnen zijn. En daar die trap niet op te kunnen. Het verstikkende en onophoudelijke gehoest. Daar lag ik in mijn bed als klein kind starend naar het witte plafond. Op de achtergrond hoorde ik zijn doodsstrijd. Het asbest had hem in zijn greep. Hij ging ten onder als een ontzagwekkende arbeider.
2 Reacties op "Ontzagwekkend"
Ina ilaihi wa ina ilaihi radji3oen.
Lieve Haci,
Ik ben net even teruggegaan naar 1986.ik herinner me Ahmet amca heel goed.Want wij waren ouder dan jou.Je vader kwam heel vaak bij ons.Mijn vader en Ahmet amca waren goed bevriend.Ze hadden veel plezier met mijn opa die toen heel oud was.Mijn opa en jouw vader maakten altijd grapjes.Wat een leuke stukken heb je geschreven.Dat ontdekte ik gisteren pas.Ga zo door!