Voorpagina Islam

Nationale bekeerlingendag 2008

Het was een beetje vreemde aankondiging. Hij stond een tijdje rechtsboven aan de site en sprak over de Nationale Bekeerlingendag 2008. Nou, poe hey. Laat dat maar eens over je tong rollen: “Nationale bekeerlingendag…” Zeg nou zelf, dat riekt toch wel een heel ietsiepietsie tieniewienie klein bietje naar de EO-jongerendag, of wat?!

Okay, ik zal niet meer zo nep en gemeen zijn, want ik ben natuurlijk doodleuk met nog twee teruggekeerde broeders (zo noemt men dat in de Islam, wanneer iemand besluit moslim te zijn) de auto ingehopt en naar Rotterdam gereden.

In de moskee Dar al-Hidjra (overwegend Somalisch/Marokkaanse gemeenschap) waren we uitgenodigd door een aantal broeders en zusters van de website Ontdekislam (met een vleugje PPME-bemoeienis via broeder van mijn hart Abdulmalik). De uitnodiging was specifiek gericht aan autochtone Nederlandse mensen die de islam hadden omarmd, alhoewel benadrukt werd dat iedereen welkom was.

De reden hiervoor was drieledig: de organisatoren hadden geluiden opgevangen dat er behoefte was aan een mogelijkheid om elkaar te ontmoeten vanuit een emancipatoir motief, omdat de autochtone moslim toch een minderheid binnen een minderheid is. Maar ook werd er gedacht vanuit een hulpverleningsperspectief: de meeste teruggekeerde moslims hebben te maken met soortgelijke problematiek, variërend van de zoektocht naar authentiek islamitische kennis tot acceptatieproblemen van ouders en vrienden. Als laatste waren een aantal mensen van mening dat de poldermoslim(a) met zijn of haar aangeboren en ingeslepen kennis van Nederland en islam, een brugfunctie kan vervullen bij het wortelschieten van de islam in de Hollandsche klei.

Nu sta ik zelf nogal sceptisch tegenover deze laatste mogelijkheid, temeer omdat je soms zo veel tegenwerking ervaart juist als autochtoon dat het soms best verleidelijk is om die brug flink in de fik te steken. Daarnaast ben ik zelf van mening dat elke moslim die hier opgroeit die brugfunctie kan vervullen. Menig poldermocro, -turk, -paki kan mij minstens zoveel over de Nederlandse cultuur vertellen als dat ik hem of haar over de islam kan vertellen. Desalniettemin ben ik altijd wel leip voor een (halal) feessie.

Ik had die dag een flink notitieblok bij me en heb daar ook netjes de hele dag in gescribbled, maar kwam die avond bij mijn zwager erachter dat ik dat onding onderweg kwijt was geraakt. Vandaar dat dit stukje een week later is, omdat de lieve mensen van Dar al Hidjra nog hebben gezocht (tenx aan Imam Abdelnasr en Crew) en ik nog de ijdele hoop had dat ie op zou dagen. Helaas pindakaas. Dus ik doe jullie effe een korte samenvatting van die dag: welkomstwoord, gebed, lezing, gebed, eten, brainstorm, moskee al Maktoum bezocht, gebed, lezing, gebed, notitieblok kwijt, eten.

Toch moet ik nog het een en ander aanstippen: de eerste lezing was van Sheikh Rafiq Fris en die man, wooooeeeewiiee! Het was alsof mijn opa moslim was geworden en met al zijn eruditie, kennis en humor het ene na het andere verhaal uit de losse pols schudde. Hij vertelde moslim te zijn geworden in de jaren vijftig “toen islam nog hip was”. Nadat hij van hot naar her was gereisd en Indonesische moslims in Zuid-Afrika was tegengekomen. Erg herkenbaar: ook ik heb voor islam gekozen nadat ik liefdevol in een Zuid-Afrikaanse moslimfamilie was opgenomen. Ook was zijn advies solide: in deze barre tijden zouden moslims moeten doen als de Profeet (s) in Mekka deed en zich sterken in zijn/haar spiritualiteit en vooral veel sabr (geduld en standvastigheid) te hebben.

We zijn ook nog even wezen kijken bij moskee al-Maktoum, een gigamoskee in aanbouw verderop in de straat. Echt, Jami had gelijk, man: “Die moskeeën schieten als paddestoelen uit de grond!” Groter dan enige moskee waar ik ooit in geweest ben, multifunctioneel met gebedsruimte, vergaderruimtes,zaal, maatschappelijkwerkruimte, park met fontein voor de deur, parkeerplaats eronder. En die torens die (helaas voor Marco Pastors) dik over de vijftig meter de lucht in schieten. Echt een kathedraal van een moskee.

Aan het einde van de avond was het nog de beurt aan een lezing van Remy Soekirman. Remy was in ‘evil mode’. Zo vlak voor het eten een flink lange lezing over de zoetheid van het geloof (helaawa al imaan); en maar doorgaan en doorgaan en doorgaan over zoetheid en lekkernijen. Mijn lekkere trek vermenigvuldigde zich met honderd! (Volgens mij ben ik op dat moment ook mijn notitieblok kwijtgeraakt). Overigens was het een hele mooie lezing met als kern: je bent nu wel moslim, maar je bent er nog niet. Je moet altijd blijven strugglen voor het goede en om je geloof en godsbewustzijn sterk te houden.

Niettemin: de dag was een succes. Enkel het gebed te mogen delen met al die bleke smoeltjes en rode baarden was een zegening. Enkel samen eten was al een plezier. De ontmoeting met mijn kleine broertje Isma’iel (met zijn 17 jr en 1.85 een kop groter dan ik) was een hoogtepunt. Ouwehoeren met Bilal de treinconducteur was een genot. Waleed en Mark, Broeders van de Zachte Gee – altijd een warm guusmeeuwisgevoel als ik jullie weer zie! En niet te vergeten: alle dank is aan Allah, de Allerhoogste, de Barmhartige, de Genadevolle – Hij vergat ons zelfs niet een herinnering aan onze eigen terugkeer te sturen in de vorm van een jonge gozer die (nietwetende van deze dag) de moskee binnen kwam lopen om zijn geloofsgetuigenis af te leggen. Alhamdulillah!

 

ps: NIO was er ook. Check hun korte videoverslag hier.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van