Vandaag is het exact een jaar geleden dat mijn oma het leven verliet. Het was niet de eerste keer dat iemand uit mijn omgeving zijn reis voortzette. Maar ze was wel de eerste van degenen die mij het meest dierbaar zijn.
Ik zou vorig jaar niet naar Marokko gaan, omdat ik nog bezig was met mijn afstudeersemester. Maar vijf dagen voor de vertrekdatum van mijn ouders werden we rond 4 uur in de nacht gebeld met de mededeling dat ook haar tijd was gekomen. Halsoverkop hebben we toentertijd besloten om toch met z’n allen naar Marokko te gaan.
Eenmaal aangekomen voelde ons huis niet meer hetzelfde aan. Hoewel het huishouden uit een persoon minder bestond, leek het huis vrijwel leeg. Haar kamer die inmiddels was opgeruimd leek zoveel kleiner dan dat ik het me kon herinneren.
Mijn oma was niet meer. Tot op de dag van vandaag kan ik het nog steeds niet goed bevatten. Degene die er altijd was wanneer we op vakantie naar Marokko gingen, was niet langer onder ons.
Ik heb er al een keer eerder over geschreven en ik doe het weer. Het leven wordt vanzelfsprekend. Door de routine die we hebben. Dag in, dag uit. Plannen worden gemaakt, maar Allah (SWT) is toch echt de beste Planner. In 2010 dacht ik haar vast wel weer te zien, maar Allah (SWT) wilde het anders. Tevens gaan we het vanzelfsprekend vinden dat bepaalde mensen in ons leven zijn. En dat is natuurlijk niet gek. Ze zijn er immers ‘altijd’ geweest. Totdat het tijd is. Want van onze Heer komen wij en tot Hem keren we terug.
Oprecht geloof ik dat het zo beter is. We komen elkaar God Willende in het hiernamaals weer tegen. Ik kan niet wachten tot het moment daar is. De herinneringen aan haar koester ik enorm en ik ben dankbaar dat ik ze überhaupt heb.
Ik wil jullie vragen om een smeekbede te doen voor allen die ons zijn voorgegaan.
Pluk de dag want niemand heeft ons morgen beloofd.
5 Reacties op "Ze is niet meer"
Mijn wel gemeende deelneming, maar u gelooft in een illusie, na de dood is er niets!
Voor mij ligt het “eeuwigleven” in de (goede)herinnering aan de overledene.
Ik was op weg naar Marokko toen mijn oma overleed. Ze was 99 jaar, bijna 100. Aangezien ik al in Tarifa zat, ben ik toen doorgerezen. In Marrakech heb ik toen in de moskee het dodengebed voor haar gedaan.
Zij was ook voor mij de eerste van mijn familie die heen ging.
Dat Allah haar en jouw grootmoeder genade mag tonen, Inshallah, want dat kan alleen Hij nog.
Salam,
Daoud
Beste Malika en Daoud
Moge de genade en barmhartigheid op hun neerdalen. Hoe zou ik jullie persoonlijk kunnen emailen? Ik zou jullie graag willen spreken naar aanleding van dit stuk en jouw reactie Daoud. Bijgaand heb ik in ieder geval mijn emailadres ingevuld, zouden jullie misschien contact met mij willen opnemen? Alvast bedankt!
Groet,
Khadija
Moge Allah u zegenen.