Voorpagina Ingezonden

Cyberimams, harampolitie en supermoslims

Dit stuk is ingezonden door Sevim Aktaran

Toen het Westen gewikkeld was in the ‘dark ages’ beter bekend als de Middeleeuwen vond er in de islamitische wereld een roemrijke opbloei op het gebied van intellectualiteit en wetenschap plaats. Deze periode wordt ook wel de Islamitische Gouden Eeuw genoemd (622- 1258). Islamitische geleerden leverden enorme bijdragen aan de filosofie en wetenschap. Ook op het gebied van kunst en architectuur ontwikkelde de islamitische wereld zich in rap tempo. Terwijl in het Westen klassieke werken verloren waren gegaan, werd er in de Islamitische wereld werken van Griekse filosofen vertaald en onderzocht. Bekende geleerden die hun sporen hebben nagelaten zijn Al Kindi, Ibni Sinna, Ibn Rushd enzovoort. Zij worden tot op heden als inspiratiebron en voorbeelden gebruikt.

De rooms-katholieke kerk had ondertussen in het westen veel macht verworven. Met een dogmatische instelling werd iedere vorm van ontwikkeling op wetenschappelijk gebied tegen gewerkt. Terwijl in het Westen vanuit religieus opzicht de ontwikkeling van de wetenschap werd tegengehouden, was in de Islamitische wereld het tegenovergestelde het geval. De ontwikkeling werd gevoed door de gedachte dat het opdoen van kennis een groot goed is door de Almachtige enkel toebedeeld aan de mens. De basisopleiding van grote namen zoals Al-Kindi was het onderricht in de Quraan en de islamitische jurisprudentie.

Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid. De ontwikkeling van de Islamitische wereld stopte abrupt. Terwijl in het Westen mede dankzij islamitische werken de Verlichting plaats vond, beleefde men in de islamitische wereld niets anders dan achteruitgang. De huidige situatie van de islamitische wereld toont grote gelijkenissen met het Westen, maar dan gewikkeld in de donkere tijden van de Middeleeuwen. Hoe ironisch en pijnlijk dit ook is.

Steeds vaker wordt mijn geloof gegijzeld en gedegradeerd tot mag/moet niet te verwarren met Mahmud. Voor sommige mensen is het verworden tot enkel wat je als moslim mag doen of niet mag doen. De hamvraag blijkt te zijn is iets haram of niet?

De cyberimams ontpoppen zich als paddestoelen uit de aarde. Op de vraag of het dragen van hakken haram is wordt naarstig gezocht naar (internet)bronnen. Het ontaardt in een heftige discussie. De ahadith vliegen je om de oren en dienen als bewijs dat het haram is. Waar de hadith afkomstig van is en de betrouwbaarheidsgehalte schijnt er niet toe te doen. Het uitlezen van Islam voor dummies en handig zijn met google staat blijkbaar gelijk aan het beschikken over alle noodzakelijke kennis, waar grote geleerden zoals imam Hanafi of Safi hun hele levens aan wijdden.

Zodra ik dat soort taferelen zie, vraag ik me af waar we in godsnaam mee bezig zijn. Hield men zich vroeger bezig met filosofie en wetenschap, zo hechten wij tegenwoordig meer waarde aan dit soort vragen. Vroeg men zich vroeger af wat voor bijdrage ze aan de wereld zouden kunnen leveren, vragen wij ons liever af of iets haram is of niet. De islam is verworden tot een regeltjesgeloof en de harampolitie en supermoslims houden er scherp toezicht op dat de regeltjes worden nageleefd (al dan niet door hun zelf).

Terwijl men zich zo focust op de regeltjes verliest men de grote lijnen uit het oog. Volgens de heer Abdulwahid van Bommel bestaat ongeveer tien procent van de Heilige Quraan uit regels. Hoe komt het dan dat dit voor veel mensen zo zwaar weegt, alsof de Quraan enkel uit die een tiende van regels bestaat? Waarom hoor je zo weinig over het resterende negentig procent? De liefde voor Allah swt, de spiritualiteit, het bevorderen van het doen van goede daden… Dit alles wordt bedolven onder de mag/moets.

De Quraan hangt, geplaagd door een laag stof, in veel huizen als een sierobject aan de muur. Smachtend erop wachtend om opengeslagen en gelezen te worden. Verlangend naar de tijden waarin mensen het als een bron voor alles gebruikten en niet als een bron van regels om met beschuldigende vingers te wijzen naar de minder praktiserende broeders en zusters.
Ook ik verlang terug naar de tijden waarin men van heinde en verre kwam om geadviseerd en onderwezen te worden door onze mensen. De tijden waarin de moslims zonder zich in discussies te storten, zonder ook maar een woord gesproken te hebben op zichzelf al een lichtend voorbeeld waren. De tijden waarin deze lichtende voorbeelden genoeg waren om mensen in grote getallen te doen bekeren tot de islam.

Terwijl de islam bekend staat om zijn terroristen, de dictatoriele regimes, de onderdrukking, de vrouwen in blijf-van-mijn-lijfhuizen, onderontwikkeling op het gebied van de wetenschap en technologie, de intolerantie, de hartverscheurende positie van de Palestijnen en de onderlinge verdeeldheid, sluiten wij liever onze ogen hiervoor. Er zijn veel belangrijkere zaken. Iets waar onze prioriteit bij ligt, namelijk bij hakken en de mag/moets..

PS. Voor alle Mahmuds out there, sorry voor de naamsassociatie.


Sevim Aktaran is rechtenstudent aan de Universiteit Utrecht. Daarnaast studeert ze Arabisch, Turkse talen en culturen aan dezelfde universiteit.

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!