Deel 2 van de avonturen van Noureddine /Co en de Qur’an in Italië

Hoe schizofreen lijkt mijn leven af en toe? Waar ik jullie in mijn vorige stukje achterliet met een bespiegeling van de invloed van lelijke porno in mijn leven, was ik in werkelijkheid onderweg naar Italië met een Qur’an vertaling in mijn rugzak.

Onderweg naar het volgende Grote Hoofdstuk in mijn leven.

Toen we na wat wegstruggles en autopech in Duitsland uiteindelijk aankwamen bij het huisje aan het Gardameer, was het een en al chaos wat de klok sloeg. We hadden namelijk de boot meegenomen om een potje te wakeboarden. Helaas was de auto van Richey wat aan de lompe, erm… grote kant (denk: pc-tank) en had geen van ons ervaring met dit soort zaken, behalve Richey zelf. Maar ja, die kan niet autorijden, bootje vastleggen en ook nog een keer ons babysitten. Uiteindelijk lukte het en zijn we richting het huisje gegaan. De temperatuur was zo rond de 35 graden celsius en we besloten niet te lang te blijven liggen, maar direct na het uitpakken het meer op te gaan.

Mijn rugzak met Qur’an bleef even liggen op het kastje naast mijn bed. Na een paar dagen heen en weer gepield te hebben op een wakeboard (op dag drie kon ik eindelijk blijven staan) besloot ik dat het tijd was om die rust en reflectie te pakken die ik zo graag wilde hebben. Een van de boys vond het maar niks: je sluit jezelf af van de groep, isoleert jezelf, bent asociaal… Richey en Possie kennen me al wat langer en zijn bewust van mijn nukken en styloo: cootje, ga jij je boekies maar lezen, we zien je wel weer als de zon ondergaat. Aldus begon mijn eerste echte kennismaking met de Qur’an. Ik bevond mij onder een grote Ajaxparaplu tegen het verbranden, tussen de ingeöliede lijven van Nederlandse en Duitse toeristen. Heel af en toe rolde er een strandbal mijn kant op of kwam er een klein meisje even kijken wat er te doen was aan de waterkant.

Zo nu en dan kreeg ik wat commentaar van een paar nep-Rotterdammers die wat voetbalgrappen maakten (Ajax deed het niet best op dat moment), maar over het grootste gedeelte van het strandleven kan ik jullie niet zoveel vertellen. Ik zat met mijn gedachten diep in die Qur’an vertaling. Zoveel dingen spraken me aan, van sommige dingen begreep ik geen hout, andere dingen brachten weerstand naar boven en juist die las ik nog een keer en nog een keer en nog een keer.

Soms veranderde ik van gedachten als ik de omliggende tekst nog een keer bekeek. Soerah At-Taubah bijvoorbeeld die veel over andere oorlogssituaties en ander geloven vermeld. Maar ook Soerah An-Nissa moest ik regelmatig herlezen. En ook nu dagen deze beide hoofdstukken mij nog elke keer uit wanneer ik ze lees: waar plaats ik ze in deze tijd, wat acht ik van belang, waartegen verzetten mijn geest en geweten zich? Wanneer maken mijn verstand, mijn hart en mijn lichaam die zelfbewuste klik van begrip?

Want dat is waar ik altijd naar op zoek ben en wat ik verlang van de Qur’an: dat ik begrijp wat ik lees maar ook dat ik gestimuleerd wordt tot het goede, dat ik kritisch kijk naar mijn besef van heilige geschriften en vooral naar de manier waarop andere mensen (geleerden, niet-moslims, leken) ermee omgaan. Zo vaak wordt ik op mijn verstand aangesproken in de Quran dat ik bijna mijn geloof tot een wetenschappelijk feit zou maken. Maar het blijft geloof. Geloof dat zich echter wel goed verhoudt tussen de driehoek van verstand, vrijheid en kennis. Verstand, omdat je nooit moet stoppen met nadenken – zeker niet over wat andere mensen jou vertellen dat Allah swt van je wil of verlangt. Vrijheid, omdat opgedrongen geloof als warme, muffe lucht is en deze kortwiekt de religie tot een lam vogeltje of een regeltjesbestaan dat je creativiteit verstikt. Kennis, omdat niets vanzelfsprekend is en je altijd op zoek moet gaan naar dat wat je tot een beter mens maakt en wat je omgeving verbetert.

Voor ik het wist waren de boys weer terug van de boot en stond Richey naast me met zijn camera. Het kleine meisje stond naast me en keek uit over het water. Richey fotografeerde ons van opzij, waardoor het kleine meisje een eigen wijsheid uistraalde die haar leeftijd ver te boven ging. Ik zag er uit als een optimistische versie van Steve Martins Lonely Guy met een stapel boeken op een strandhanddoek, die even vergat waar hij was. In de avond bleven Raoel en ik achter bij het huisje terwijl de boys op zoek gingen naar een club. Raoel was in een semi-filosofische bui en vroeg me wat ik die dag gelezen had. Ik vertelde hem dat ik een geschiedenis van de islam bij me had en een vertaling van de Qur’an.

Ik was benieuwd hoe hij reageerde, want eerder die dag had Yorick de boeken ontdekt en mij spottend toegevoegd dat ik toch niet van plan was om moslim te worden ofzo, want dat zou echt té belachelijk zijn! Raoeltje heeft echter teveel meegemaakt om zulke makkelijke uitspraken te herhalen. Hij trok nog een sigaret te voorschijn, staarde wat in de verte en zei: ‘Als dat is wat jouw leven richting kan geven, dan moet het wel zijn wat je nodig hebt.’ Lieve droogkloot dat ie is.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van