Er zijn dagen, weken, maanden dat het voortreffelijk gaat en dat ik me als een vis in het water voel en het gevoel heb dat ik de hele wereld aankan met mijn blote handen. Alles gaat z’n gangetje. De bloemetjes ruiken op zijn lekkerst, de vogeltjes tjirpen op z’n vrolijkst. Ik kan zelfs in het diepste van mijn ziel de dhikr van Moeder natuur horen en voel me verenigd met de schoonheid van het leven. Jammer genoeg kun je dat gevoel niet altijd vasthouden.
Helaas zijn er ook momenten in je leven dat het minder voorspoedig gaat en dat je krijgt te maken met onverwachte situaties, dat er te veel druk achter je zit en je geen tijd hebt voor een adempauze. Het gaat een lange tijd mee. Steeds verdruk je de schreeuwende ziel die je smeekt om even alles los te laten en geen neurotische aanvallen meer te krijgen.
Enkele maanden terug kreeg ik een onverwachte klap te verduren waar ik toen naar mijn weten heel snel weer bovenop kwam. Ik liet er niets onder lijden. Mijn school en alle dingen eromheen. Gewoon doorgaan is het advies dat ik mezelf altijd meegeef. Na wat traantjes gelost te hebben, heb ik mezelf bemand en streng tegen mezelf gezegd dat tranen nooit een oplossing zijn.
Ik worstel met mijn tranen. ‘Doe niet zo gek, waar slaan die tranen nou op. Kap ermee!’, zeg ik tegen mezelf. Ik slik ze weg en probeer met beide benen stevig op de grond te staan. Tranen komen bij mij uit woede, maar tranen uit verdriet stop ik het liefst weg, terwijl ik weet dat ze later met horten en stoten nog sneller stromen dan ik lief heb.
Tranen zijn teder en een vorm van kwetsbaarheid. Ook in religieus opzicht reinigen tranen het hart. Niet voor niets zei Mevlana Rumi in een van zijn gedichten: ‘Wees stil, zeg geen woord, laat uw tranen alles zeggen.’ En hoewel ik daar diep bewust van ben, houd ik mijn tranen liever bij mezelf.
Het ging goed, erg goed met alles. Totdat alle dingen die op je pad komen, en waarvan je niet altijd even gelukkig bent dat ze zo verlopen, zich langzaam op beginnen te stapelen. De afspraken liepen mijn agenda uit, mijn inbox stond/staat helemaal vol, en het gevoel dat ik alleen maar aan het rennen, rennen en rennen ben naar een onbereikbare volgende halte mijlenver van mij vandaan begon me over te nemen.
Na een tijdje waren opmerkingen als "Wat zie je er moe uit” en “Voel je je wel lekker, je ziet zo bleekjes” doodnormaal geworden voor mij. Alles kropt zich op en ik begon mezelf langzaam maar zeker lusteloos te voelen. Zelfs iets leuks doen voelt als een ‘afspraak’ als mama weer begint te roepen wanneer ik nu eens thuis blijf en dat het huis geen hotel is waar je in en uit kunt lopen zonder verantwoordelijkheden.
Ik bleef mezelf voorhouden dat alles goed zou komen, terwijl mijn hart me juist het tegenovergestelde vertelde. Het lampje begon te branden in mijn hoofd en langzaam drong het pijnlijke besef door dat de winterblues de kop op beginnen te steken. Het weer is koud, grauw en grijs. Het gebrek aan de zon en zonlicht zorgen er extra voor dat het nog troebeler wordt in mijn brein.
De deadlines stapelen, stapelen en stapelen. De treinreizen worden een nieuwe vorm van slaap inhalen en doodmoe uit het raam naar de koeien in de wei staren. Ik leefde naar het einde van de periode en hield mezelf voor ‘Als deze periode voorbij is dan ga ik het er even van nemen’. Have a break! Take it easy…
Mijn sociale leven stond even stil. De tijd die ik voor mezelf had, ging ik het liefst lam op de bank liggen, totdat eindelijk de dag was bereikt voor mijn laatste deadline. Klaar, af, ingeleverd… maar opgelucht? Eerder ongemakkelijk. Waar is dat lekkere gevoel dat ik eraan over zou moeten houden?
Dat gevoel is er niet, omdat ik mezelf in die weken zo heb afgesloten dat ik me eenzame Remi alleen op de wereld voelde. Langzaam begon ik alles en iedereen om me heen te missen. En blijkbaar was het gemis wederzijds. “Suus, waar hang je uit? Wat doe je allemaal, ik voel me zo schuldig dat ik je niet heb gebeld. Morgen spreken we af.” Genoeg stof om over te praten en genoeg onzin om over te lachen. De grijze regenwolk wordt langzaam droog en begint steeds vager te worden.
Een sms van een andere vriendin waar ik toevallig aan zat te denken maakte mijn dag helemaal compleet: Allah swt houdt zielsveel van je. Inna ma’al usri yusra, na/met ongemak, komt gemak. De zon gaat snel schijnen, want jij bent het zonnetje!
En tijdens het schrijven van dit stuk rolt er ook een traan over mijn wang. Geen traan uit frustratie of woede, maar een traan zoals Mevlana het beschrijft: “Een traan om het hart mee te zuiveren.” Want zeg nou eerlijk… Na regen komt altijd zonneschijn.
15 Reacties op "Winterdip"
Dit is een mooie beschrijving van het januari gevoel dat veel mensen hebben. Ik heb niet ieder jaar een dip maar als ik er een heb dan toch wel in januari. Laatst las ik in de krant dat ik dat deel met veel mensen. Ook valt mij op dat je in de krant leest dat het in de wandelgangen van de 2e kamer leeg is de eerste weken van januari. Waar zijn al die mensen. Idem met mijn klanten waarmee ik wat projecten zou opstarten. Ik hoorde niks van ze. En dan .. halverwege januari komt het leven weer op gang en nu is het al bijna weer februari en ben ik al weer aan het hollen.
Suzan, het ga je goed! Zulke periodes horen erbij om het leven te waarderen :-)
Ik lees veel herkenbaars in dit stuk…bij mij zijn het niet zozeer tegenslagen die mij depri maken (sterker nog: ben er gewend aan geraakt..hahahah)…bij mij is het gewoon het weer dat mij zo depri maakt…ik heb dus een groot deel van het jaar (september-maart) last van een winter/herfstdip… :(
Het weer van Nederland is zo kil, koud en grauw….er is geen leven op straat…iedereen zit thuis opgesloten….als een zombie gekluisterd aan de televisie of een ontsnappingsmoging ondernemen op het internet…..wat ben ik blij dat ik dit jaar, insha Allah, in de zomermaanden op vakantie ga naar Marokko…..
Sterkte, meid.
Ik kan er soms ook helemaal onder zitten – vooral ’s winters; en ja, Ippie, ik schreeuw het ook uit: het weer is hier zo kil, koud en grauw. Veel plezier in Marokko.
De Romeinen noemden het hier een naargeestig moeras :-( O, hoe die sombere, zware wolken die het daglicht en het leven uit mij zuigen. Ik ben altijd blij als het regent – liever frisse druppels dan een loodgrijze niks; liever een ruwe storm, dan het oneindige grauw. Ik leef ook altijd op in het voorjaar – na een aanval lentemoeheid en -triestheid (nu). Gelukkig weet ik wat ik kan doen om mezelf op te vrolijken: een daglichtlamp (90 euro bij de zilveren kruis!), doet bij mij wonderen. St Jan’s kruid, en een gezellige thuis de rest (nou ja, bijna :-( )
Suzan, sterkte. Je bent niet alleen.
salaam allen,
St Janskruid werkt prima, maar weet je wat ’t ook doet?
verliefd worden vlak voor de herfst invalt!
sterkte Suzan,
fi amanullah.
Susan stel je niet aan! Wil je je echt beter voelen ga naar Google en tik in
jews torture Palestinians, of christians kill iraqi or afghani. Als je ziet wat voor barbarij die kleine moslimbabies en families te verduren krijgen, dan zul je je nietig voelen in ipv te wenen zul je je schamen dat je zo egoistisch d8. Tuurlijk houd Allaah van ons allemaal, we moeten wel de kinderen blijven beschermen van de monsters. Jij bent een hollandse jongedame, je kunt op zijn minst je inzetten voor de moorden die deze regering pleegt in Iraq en Afghanistan door brieven te schrijven.
en tot zover de barmhartigheid: de oemmah is als 1 lichaam; als een klein onderdeel pijn heeft of ziek is, reageert een ander deel van het lichaam om de pijn te doen verdwijnen of de ziekte te bestrijden.
NLcrusader:
-1- suzan is niet enkel een hollandse jongedame maar maakt ook deel van onze oemmah uit
-2- je hebt geen flauw benul wat iemand mee maakt of wat zij heeft meegemaakt in de recentelijke dagen
-3- je hebt geen flauw idee óf zij zich inzet voor onze broeders en zusters in palestina of afghanistan.
houd je vooroordelen alsjeblieft voor je en toon je van je beste kant: akhlaaq is dawah, dien is naziha.
laters.
Een hart zonder liefde beleeft zelfs in de zomer een winter.
Ik ben het wel eens met Abufarah….Laat altijd het beste van je zien.
En Suzan…iedereen heeft zo zijn dip. Of het is iets met je werk, studie, familie of iemand die je lief hebt te maken. Denk altijd zo….het kan erger…en dan kom je er wel overheen.
Zo had ik dat ook. Was zo bezig met wanneer ga ik trouwen, wanneer haal ik mijn diploma en waarom haal ik die tentamen steeds niet….Ging op een gegeven moment zeuren…God bracht ( om het zo maar te zeggen ) 2 kerels voor de deur … toen pas dacht ik..ik wil nog helemaal niet…en de dag erna haalde ik mijn tentamen…Misschien is het de bedoeling dat we dit soort dingen moeten meemaken…..Het is een beproeving….dus kop op….live is good…En accepteer bepaalde dingen en als het nog niet lukt kan je altijd je ei kwijt bij ons.
Rajae.
@ Tamer
Nou nou nou nou Majnu waar is jouw Laila :P
@ Suzan
‘Na een tijdje waren opmerkingen als “Wat zie je er moe uit” en “Voel je je wel lekker, je ziet zo bleekjes” doodnormaal geworden voor mij.’
Haha standaard ;)
Het weer hier is idd ergste… maar just keep smiling :D
relax, take it eeeeeeeeeeeaaaaaaassssyyyyyyyyyy
@suzan
Denk aan wat onze Dierbare Profeet Vrede en Zegeningen zij met Hem heeft meegemaakt, en toch nog door bleef zetten totdat Zijn Ummah tot de sterren werden verhevend.
Onthou dat altijd, De Dierbare Profeet Vrede en Zegeningen zij met Hem is getuige van wat er met jou gebeurd, hij waakt over ons en let op ons. Verlies je liefde voor Hem nooit, maar vul je leegte met de Liefde voor Hem. En je zult nimmer nooit alleen meer zijn! Salloe Ala Habiebiellaah!!
Rtltravel kijken helpt ook…
@ Noureddine:
“verliefd worden vlak voor de herfst invalt!”
Nou dat weet ik nog niet zo…verliefdheid kan ook veel ellende met zich meebrengen :(
*modbreak: off-topic*
*modbreak: off-topic*