Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

Wilhelmus staat eensgezindheid Oranje in de weg

“Een ander, nieuw volkslied dat antwoord geeft op de hedendaagse roep om een sociaal-cultureel verenigd Nederland, in tegenstelling tot een volkslied over benaderde politieke omstandigheden medio 16e eeuw in de door de katholieke Spanjaarden (of all people) bedreigde overwegend protestantse Nederlanden.”

Johan Derksen van het tv-programma Voetbal International brak er onlangs al een lans voor. Nederlandse voetballers van Marokkaanse komaf, kies voor Nederland! Kies voor Oranje! Een emotionele oproep van Neêrlands notoire querulant. “Jongens, kies voor ons; jullie zijn ook ónze toekomst,” leek Derksen te willen zeggen. Derksen klaagt al jaren steen en been over overlast veroorzakende Marokkaanse hangjongeren in Gouda en wordt bewogen door het voortwoekerende populisme van Wilders, dat knaagt aan de legitimiteit van de multiculturele samenleving. Zoals alleen Johan dat kan, gaf hij in een uitzending begin dit jaar zonder blikken of blozen zijn mening over Marokkaanse voetballers in Nederland. Nu het Marokkanen aanging werd het een controverse. Over het fenomeen dat Marokkaans-Nederlandse voetballers er en masse voor kiezen om voor Marokko uit te komen: “Ze profiteren van alles, alleen als het op voetbal aankomt, kiezen ze niet voor Nederland; vind ik een beetje vreemd,” sprak de hoofdredacteur van Voetbal International zonder gespeelde verontwaardiging. Ismail Aissati (in zijn PSV-tijd), Mounir El Hamdaoui en Oussama Assaidi zouden, indien zij voor Oranje en niet voor Marokko hadden gekozen, zeker zijn geselecteerd door bondscoaches Van Basten en Van Marwijk. Alleen Ibrahim Afellay en Khalid Boularouz droegen tot op heden het oranje-shirt.

Ismail Aissati en Ibrahim Afellay

Derksen zal met ‘profiteren’ onderliggend bedoelen dat veel allochtone jongeren zich niet realiseren in wat voor ongekende welvaartsstaat ze zijn opgegroeid en dat hier enige dankbaarheid en maatschappelijk besef tegenover mag staan door voor Oranje te kiezen. De legitimiteit van de multiculturele samenleving wordt immers al jaren grondig betwist door Wilders en consorten. Deze uitzichtloze discussie kan worden doorbroken door, hoe kan het ook anders, voetbal! Voetbal is volksvermaak nummer één, dus daar begint óók het bewijzen dat de multiculturele samenleving werkt! Als bekende Marokkaanse voetballers er steeds vaker voor kiezen om niet uit te komen voor Oranje, geeft dit dan geen negatief signaal af naar de Nederlandse samenleving? Maar wat weerhoudt onze Marokkaanse voetballertjes dan toch?

Bij het recente Europees Kampioenschap in Polen en Oekraïne viel mij al op hoe bitter weinig Oranje-internationals meezongen met het Wilhelmus, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Italianen die bij hun wedstrijden zonder uitzondering luidkeels fier het Il Canto degli Italiani’ meeschreeuwden (zelfs de Ghanese Italiaan Balotelli zong uit volle borst mee). Nigel de Jong, Ibi Afellay, Jetro Willems, Khalid Boularouz, ga zo maar door. Allen de kaken stijf op elkaar. Vooral Nigel de Jong: een betonblik die een doorgewinterde paramilitair niet zou misstaan. Maar wie kent überhaupt de tekst des vaderlands? En wie heeft emotionele binding met de strekking van dit mantra? Is dát misschien het probleem? De gêne om hardop een eeuwen gedateerde tekst te zingen zonder er enige emotionele binding mee te hebben. Al is het maar enigszins vergezochte, indirecte binding. Misschien (vraag ik mij af) houden allochtone Oranje-spelers de eer aan zichzelf om dit soort gênante vertoningen te vermijden.

Een voorbeeld om mijn punt te illustreren: Ik stond onlangs zelf in het middelpunt terwijl het Wilhelmus openbaar werd afgespeeld. Ik gaf op een podium de presentatie van een openingsceremonie van een Turkse moskee, terwijl op de voorgrond met luid volume het bekende Wilhelmus klonk. Het jubileum van 400-jarige betrekkingen tussen Nederland en Turkije werd door de plaatselijke burgemeester aangekondigd. Daar stond ik op het podium met mijn goede gedrag. Wat doe je? Zing je mee? Zing je niet mee? Misschien zouden aanwezige Hollanders (of zeg maar: autochtonen) mij een ‘multiculti’ vinden (Mohammed Benzakour. Osama’s Grot. 2005: 252), terwijl de aanwezige Turken mij zouden kunnen brandmerken als onvergeeflijke volksverrader. Toch maar héél stilletjes het Wilhelmus meegezongen, terwijl het schaamrood me op de kaken stond.

Uit ervaring wil ik in ieder geval pleiten voor een ander, nieuw volkslied dat antwoord geeft op de hedendaagse roep om een sociaal-cultureel verenigd Nederland, in tegenstelling tot een volkslied over benaderde politieke omstandigheden medio 16e eeuw in de door de katholieke Spanjaarden (of all people) bedreigde overwegend protestantse Nederlanden.

Een oplossing dus, om het lot een andere wending te geven. Kabinet Rutte II, stel straks een commissie in om een nieuw volkslied samen te stellen, gegrond op niets minder dan de Canon van Nederland. Maakt daarbij het thema ‘Veelkleurig Nederland’ (over de multiculturele samenleving) iets prominenter dan de rest. Want dat leeft. En Marokkaanse voetballertjes, kies daarna onverdeeld voor Oranje!

Önder Kaya schrijft al sinds 2004 voor diverse media over sport, economie en politiek en is na een onderbreking van vijf jaar, sinds 2017 weer onderdeel van Wijblijvenhier. Önder droomt van een evenwichtig medialandschap en hoopt met zijn bijdragen mee te werken aan objectieve berichtgeving in Nederland.

Lees andere stukken van Önder