Verliefd, verloofd en in ondertrouw

Met mijn geboorteakte en uittreksel op zak, stond ik op mijn vrije dag afgelopen donderdag op de tram te wachten. Mijn telefoon ging: “Salaam Liefde, ik heb goed nieuws en slecht nieuws”, klonk er aan de andere kant van de lijn erg vrolijk. Zulk slecht nieuws kon het dan niet wezen, leek mij en mijn vermoedens werden gelukkig gauw bevestigd. “Stadsdeel Centrum is in verband met een verbouwing gesloten, maar in alle andere stadsdelen kunnen we tot drie uur nog terecht.” En hier begon dan mijn eerste avontuur ooit met ambtenaren, stadhuisjes en de Burgelijk Stand.

We sjeesden dus maar door naar mijn eigen stadsdeel in Amsterdam West. Daar stonden we dan, ik keek het meisje achter de balie aan met een blik alsof ze wel moest weten wat we kwamen doen. Dat ruik je toch gewoon gelijk? Gezien ze ons niet gelijk verwees naar de balie waar we heen moesten, riep ik het maar uit: “Hoi! Wij willen in ondertrouw!”

“Heb je dan een afspraak?”, vroeg ze mij gelijk, en ineens was het niet zomaar een meisje meer achter de de balie maar een Power Puffgirl, met ambtelijke machten. “Euh, nee. Dat hoefde niet volgens de site.. dus!” gokte ik, want volgens mij had ik dat mijn Liefde horen zeggen.

“Nou, dat moet dus wel. Je krijgt van mij een bonnetje en dan kan je een afspraak maken.” We keken versuft op het bonnetje, geen telefoonnummer maar een wachtnummer. We namen plaats en al gauw waren we aan de beurt. Toch maar nog een keer proberen. “Hoi! Wij willen in ondertrouw!”, hoorde ik dit keer mijn man in ondertrouw roepen. Ik hield mijn jas maar aan, want ik ging er al vanuit dat we alleen een afspraak mochten maken. Ze keek ons vrolijk maar onderzoekend aan en zei: “Helaas, dat kan alleen op afspraak, we moeten jullie papieren onderzoeken en een dossier aanmaken.”

Pfff, dat klonk al wat complexer dan ik gedacht had. Hoewel ik precies wist om welke documenten het ging, vroeg ik toch maar even wat ze allemaal nodig had. “Nou, een geldig legitimatiebewijs, je geboorteakte en een uitreksel van de gemeente.” Ik pakte uit mijn tas de zojuist genoemde documenten, terwijl mijn wederhelft nog even verwees naar de site waarop aangegeven stond dat er geen afspraak nodig was en we eigenlijk van plan waren om naar het stadhuis in het centrum te gaan en we dan allang in “business” waren.

“Tja, helaas. Dat gaat hier niet”, zei ze terwijl ze ons achter liet om even een kopie te maken van onze paspoorten. We keken elkaar balend aan en al gauw begon ik met mijn ‘volgende keer beter’ speech die niet echt veel effect had en gelukkig kwam het vrouwtje alweer terug met heugelijk nieuws.

“Ik heb goed nieuws, gezien jullie beiden Nederlanders zijn kan het toch wel vandaag. Ik heb het even nagevraagd achter. Maar als eentje van jullie buitenlandse documenten zou hebben, moesten jullie wel een afspraak maken ter onderzoek van papieren.” We klapten bijna in onze handjes en stonden met de allergrootste glimlach elkaar blij aan te gapen.

Ik trokt mijn jas maar uit, ik ging er vanuit dat het nog wel even ging duren, gezien het maken van een afspraak enzo. Maar het stelde dus geen drol voor, slechts een suf documentje in Courier New lettertype dat we moesten ondertekenen, waar niet eens een mooi duidelijk plekje was voor een handtekening. “Waar wil je precies die handtekening hebben”, vroeg ik. “Gewoon ergens onderin, niet er overheen.” Een ambtenaar van Burgerlijk Stand met droge humor, die kom je vast niet vaak tegen.

We kregen verder jammer genoeg ook niets mee, het was dus eigenlijk een soort van voornemenverklaring, puur niya (intentie). Ze deed verder ook niet moeilijk over het vastleggen van een datum van het daadwerkelijk huwelijk. Wat maar goed is ook, want dat wisten we niet. Ook over de getuigen zijn we niet helemaal eens, maar hiervoor kregen we een papiertje mee naar huis. We hebben maximaal een jaar de tijd er over na te denken (artikel 62 Burgerlijk Wetboek) en anders vervalt deze huwelijksaangifte en mogen we nogmaals langs. Natuurlijk op afspraak.

Achteraf besefte ik me dat ik een “nee” te horen kreeg, omdat ze er zeker vanuit ging dat er een fiat van de IND nodig was. Normaal zou ik me boos maken om zo’n vooroordeel waarbij je ten onrechte dus benadeeld wordt en je nogmaals vrij mag nemen. Maar goed, maakt niet uit, het is goed gekomen en ik ben nu dus officieel in ondertrouw!

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Eighty

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van