Voorpagina Ervaringen

Jimenez 1996 – 2008

In mijn werk in de gehandicaptenzorg maak ik soms lastige, soms mooie dingen mee – een kind dat na 8 jaar opeens besluit toch te gaan lopen, een kind dat na 3 jaar aan de sonde te hebben gelegen op de een of andere manier een mondmotoriek ontwikkelt waardoor het toch een beetje gaat eten, of soms nog veel eenvoudiger: een grote glimlach als je een kind op de gang tegenkomt in een rolstoel of met een loopwagen.

Of, zoals in het geval van de 11-jarige Jimenez: liggend op de bank op zijn zij met een glimlach en vrolijke oogopslag voor iedereen die maar wilde kijken.

Een goede daad in de islam is iets wat begint met een goede intentie en vervolgens wordt uitgevoerd naar vermogen en ook beoordeeld door Allah (swt) naar het vermogen van de persoon. Niet iedereen heeft ongelimiteerde financiële voorraden om aalmoezen te geven. Niet iedereen heeft tijd om naast werk en familie nog vrijwillig tijd in de maatschappij te steken. Niet iedereen heeft de fysieke of emotionele vermogens om ergens te helpen of zich in te zetten. En toch is het voor elke persoon mogelijk om die tevredenheid van Allah (swt) op zijn pad te vinden en goedheid te verspreiden (sadaqa te geven) met zoiets simpels als een vriendelijke gezichtsuiting of een glimlach.

Jimenez is onlangs overleden na een kort leven van 11 jaren waarin hij zich als een special ops/navy seal marinier door alle tegenslagen heenwurmde. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, een paar keer op het randje, maar toch weer terugkomend omdat Allah (swt) nog wat bladzijden voor hem had in het boek van zijn leven.

Ik kende Jimenez niet erg goed. Hij kwam op mijn oude groep toen ik er net weg was. Hij was echter wel een duidelijke en sterke aanwezigheid in mijn werkende leven. Regelmatig kwam ik hem en zijn mooie vlechten tegen op de gang als hij onderweg naar therapie was, of even lag te chillen op zijn zij op de bank. Hij had in dit laatste geval dan soms een one-touch knop naast zich. Hier kun je een liedje of verhaaltje op inzingen of -praten en een kind kan dan met heel weinig motorische vaardigheden vrij eenvoudig die knop indrukken en het liedje of verhaaltje af laten draaien. Jimenez lag hier vaak op de gang te chillen na het drinken en duwde af en toe op die knop.

Maar nog leuker dan dat vond Jimenez het om effe gezellig met je te ‘kletsen’. Dan liep ik langs met wat kinderen van mijn eigen groep of was ik onderweg naar de keuken en dan keek hij me aan met grote bruine ogen. "Hela! Jimenez! Fawakka! Watsmetjouwouwe!" Jimenez moest om gekke uitspraken altijd lachen als een malle en liet je dan kapotveel tanden zien en gooide er een vrolijk geluidje tegenaan. Zoveel goede daden als Jimenez op zo’n dag uit zijn kleine lijfje met beperkingen perste, zoveel goeds zal ik in mijn hele leven niet kunnen doen.

Als ik zijn foto’s op de groep of in de keuken zie, dan voel ik die glimlach als de herinnering aan een zachte lentezon op mijn gezicht. Ik besef dat zijn leven nu afgerond is. Hij was hier klaar. Als laatste ging hij met moeder op vakantie naar Zuid-Amerika om zijn familie te zien, effe te hangen met zijn pa en neefjes en nichtjes. Naar verluidt heeft hij daar flink de koning uitgehangen.

Een iets dat zijn tante tegen een collega zei bleef me heel goed bij: "Jimenez was als de parel op de kroon van onze familie. Hij maakte het verschil, was de cherry on the pie."

Jimenez, met zijn elf jaren… Moge Allah (swt) hem genadig zijn en in het paradijs voeren.

(Jimenez is niet zijn echte naam ivm privacy-overwegingen.)

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van