Voorpagina Ervaringen, Islam

De bevrijdende bedekking

Deze is voor jou Anja. Om je in ieder geval kennis te laten maken met één van de zovelen met mij die vrijwillig en met trots een hijab dragen, het zien als een sieraad en het ervaren als de ultieme vorm van vrijheid.

In mijn eigen bubbel vol optimisme en relativeringsvermogen heb ik me in de grotemensenwereld altijd immuun gewaand voor islamofoben die niet verder kunnen kijken dan een stuk stof. Helaas krijg ik mijn dosis kortzinnigheid ook op andere wijze binnen. Daar waar op de virtuele muren menig gebruiker getrakteerd wordt op de ongecensureerde mening van derden: Facebook.

Door het tal van vaak eensgezinde vrienden ontaarden mijn posts nooit in felle discussies. Ook schieten de gedachtenspinsels van mijn verontwaardigde of verveelde vrienden mij zelden in het verkeerde keelgat. Totdat een oud-collega vandaag bovenstaande foto plaatste en haar vriendin Anja commentaar leverde door te prediken dat het dragen van een hijab geenszins een vrije keus kan zijn.

Zucht, fout!

Misschien kwam het door het vasten en mag Suna Floret er weer vrolijk een streepje bij turven, maar mijn normaal gesproken hoge tolerantie gehalte wat betreft onwetendheid – “Ook geen water?!” – was vandaag 0 (lees: nul).

Dus deze is voor jou Anja. Om je in ieder geval kennis te laten maken met één van de zovelen met mij die vrijwillig en met trots een hijab dragen, het zien als een sieraad en het ervaren als de ultieme vorm van vrijheid. Hoewel ook jij helemaal vrij staat om na het vergaren van deze informatie nog hetzelfde standpunt in te nemen, hoop ik dat je deze dan niet langer baseert op ervaringsverhalen van uitzonderingsgevallen die de media hebben gehaald.

Ik ben op het Hollandse platteland grootgebracht met de islam. Tussen het melken van de koeien door leerden mijn ouders mij de wonderen van de natuur: het vee waarin nut en warmte is. De regen die neerdaalt en ons voorziet in water om van te drinken en onze gewassen mee te verbouwen. De zon die de maan bij de dageraad verjaagt en daarmee een nieuw begin inluidt.

In mijn woonplaats kenden we zwarte scholen en Hema halal-rookworsten niet. Ik groeide op met Roos en Joost als mijn beste vrienden. Naast mijn familieleden kende ik enkel mensen van autochtone afkomst. Mijn moeder en tantes droegen anders dan de moeders van mijn vriendjes allen een hijab. Dat heb ik nooit als vreemd ervaren. Mijn ouders hebben mij nooit het dragen van een hijab opgelegd, slechts als optie aangeboden wanneer ik daar aan toe zou zijn. Jong als dat ik was, was ik ervan overtuigd dat ook ik, ooit wanneer ik verstandig en volwassen genoeg was, die hijab wilde dragen. Maar gewoon niet nu.

In mijn woonplaats kenden we zwarte scholen en Hema halal-rookworsten niet. Ik groeide op met Roos en Joost als mijn beste vrienden.

Op mijn achttiende trok ik voor mijn studie richting de Randstad. Hier kwam ik in contact met moslima’s van mijn eigen leeftijd. Intelligente en vooruitstrevende dames die ervoor kozen om hun haar te bedekken en tegelijkertijd succesvol met beide benen in de maatschappij te staan. Iets wat uitstekend samenging. Ik vond op zowel intellectueel als spiritueel niveau aansluiting bij hen. Het begrip vriendschap kreeg ineens een zoveel diepere betekenis. In die periode borrelden gedachten over het dragen van de hijab wel eens bij me op, maar ik gaf er geen gehoor aan. Ik vond dat het meer iets voor later was.

Toen ik na zeven jaar weer voet zette aan vaderlandse bodem, nam het gevoel van thuiskomen bezit van mij. Daar was het dat ik de hulp van mijn reisgenote inriep bij het kunstig om mij heen draperen van een hijab. Ik voelde me beschermd en vrij tegelijk. Het gaf tevens rust. Alsof ik dat laatste ontbrekende stukje van mijn ik had gevonden. Terug in Nederland overmande de twijfel mij en besloot ik mijn definitieve besluit uit te stellen. Ondanks dat, bleef ik naar dat gevoel van compleet zijn verlangen. Een tijd van twijfel deed zijn intrede.

In die periode borrelden gedachten over het dragen van de hijab wel eens bij me op, maar ik gaf er geen gehoor aan. Ik vond dat het meer iets voor later was.

En dan laat mijn opa het leven. Plotseling was mijn grote held er niet meer. In de periode die volgde heb ik veel troost gevonden in mijn geloof. Ik besefte toen meer dan ooit dat later een loze belofte was, een begrip waarop geen aanspraak gedaan kon worden. Op een avond vertelde ik mijn vader dat ik gebukt ging onder mijn innerlijke strijd. Ik wilde zo graag een hijab dragen maar ik was bang dat het mij zou beperken in de maatschappij, met name bij het solliciteren. Toen zei mijn vader iets wat doorslaggevend was.

Hij zei:

“Als het niet voorbestemd is dat jij een slok water neemt, dan kan je reiken naar het glas, maar zal geen druppel jouw lippen ooit bereiken. Dat geldt ook voor een functie waarnaar je solliciteert wanneer het lot iets anders voor jou bepaald heeft. De mensen die je niet mogen, zullen dat ook niet doen wanneer je met jouw haren al wapperend in de wind rondloopt. Soms mijn dochter, houden we van iets terwijl het slecht voor ons is. En soms haten we iets terwijl het goed voor ons is. Als jij benadeeld of beperkt wordt in het leven puur en alleen vanwege je hijab, weet dan dat je deze draagt omwille van een hoger doel en dat de beloning van jouw geduld bij Hem zal zijn.”

De volgende dag, nu precies vijftien maanden geleden, heb ik de knoop doorgehakt.

Hoewel ook ik het wel eens warm heb en me vreselijk kan ergeren wanneer ik een bad hijab day heb, heb ik tot op heden geen moment spijt gehad van mijn keuze. Mijn keuze om me niet langer druk te maken over wat anderen vinden van de wijze waarop ik mijn leven wel of niet inricht; de ultieme vorm van autonomie. Zoals politiek filosoof Rutger Claassen zo mooi weet te verwoorden, is de autonome mens auteur van zijn eigen levensplan. Maar niemand verbiedt die auteur een ghostwriter in de vorm van God, Obama, Marx of Britney in dienst te nemen, mits hij zelf de opdrachtgever blijft en controle behoudt over de uiteindelijke tekst.

Toen zij ooit vol frisse moed begon als rechten- studente, werd Fatiha in een overvolle collegezaal gevraagd waarom ze jurist wilde worden. Zonder na te hoeven denken luidde het antwoord: "Onrechtvaardigheid sucks. Daarom ga ik de wereld een betere plek maken!" En hoewel eens heimelijk dromend van een grootse zangcarrière, beproeft deze ketchup-chips liefhebber bij gebrek aan heus zangtalent, momenteel haar geluk als actrice. Daarnaast bekleedt ze een functie in het bestuur van een islamopleiding. Overdag draagt ze bij aan het bestrijden van de jeugdwerkloosheid. Haar resterende schaarse vrije tijd brengt deze Zeeuwse graag al etend door met haar dierbaren. Wat Fatiha erg eigenaardig maakt is dat ze haar gevoel voor humor van ongekend hoog niveau vindt en daarom hard om haar eigen grappen lacht. Ja, zelfs wanneer niemand anders dat doet..

Lees andere stukken van Fatiha