Voorpagina Politiek

Amputatie Marokkaanse arm

"Marokko is als een boom waarvan de voedende wortels diep in de Afrikaanse aarde reiken en die met zijn bladeren de wind uit Europa ademt."

– Ex-koning van Marokko, Hassan II (1929-1999)

Marokkaanse Europeanen hebben begin februari in Parijs het Forum voor Burgerschap en Solidariteit opgericht. In de ‘Verklaring van Parijs’ spreken zij zich uit tegen de inmenging van de Marokkaanse autoriteiten in Europa die de greep op de Marokkaanse ‘onderdanen’ in Europa willen versterken.

In de verklaring spreken zij zich dus uit tegen ‘de lange arm van Rabat’.

Het Forum is een expliciete vertoning van wat al lange tijd zichtbaar is: de emancipatie en integratie van de Marokkaanse gemeenschappen in Europa. Marokko is voor velen slechts een vertrouwd vakantieland geworden. Vele Marokkaanse Europeanen hebben weliswaar een sterke emotionele band met Marokko, maar tegelijkertijd is bij velen het besef dat Europa het thuis is. Oost, West, thuis best! Arabisch leren is prima maar daar hebben we de (ongevraagde) hulp van Marokko niet bij nodig. De Marokkaanse Europeanen zijn prima in staat om op eigen benen te staan.

Met deze verklaring neemt het Forum de xenofoben in Europa enigszins de wind uit de zeilen. De xenofoben willen de wet zodanig wijzigen dat een deportatie naar het "moederland" als een oplossing wordt gezien voor het probleem van criminaliteit onder allochtonen (lees: moslims). Het krachtige antwoord van het Forum is dat Europa het thuis van alle Europese burgers is, ongeacht hun afkomst. Marokkaanse crimineeltjes zijn immers in Europa gezaaid en geoogst en het is discriminerend om de ene crimineel anders te straffen dan de ander op basis van zijn afkomst. Artikel 1 van de grondwet geldt voor iedereen. Het enige wat de ‘stalinistische’ schijnoplossing van xenofoben doet is het fundament van onze rechtsstaat om zeep helpen.

Het Forum vindt de door ‘links’ bedachte ’troetelreisjes’ naar Marokko voor Marokkaanse criminele/probleemjongeren net zo problematisch. Ook hier wordt een onderscheid gemaakt tussen behandeling van allochtone en autochtone criminelen. Bovendien spreken veel van deze jongeren slecht Arabisch en ze begrijpen de authentieke Marokkaanse cultuur en mentaliteit van Marokko niet.

Blijkbaar hebben zowel ‘links’ als ‘rechts’ geen goed beleid voor de emancipatie en integratie van allochtonen. Misschien omdat niemand daar echt op zit te wachten. Als je de benen van je kinderen breekt heet dat kindermishandeling. Je kinderen vertroetelen en ze niet de kans geven om op eigen benen te staan is echter ook een vorm van kindermishandeling, bedekt onder de mantel der liefde, maar niet minder erg.

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel