Als kinderen vliegen ze elkaar vaak om het minste of geringste in de haren, zijn jaloers op de spullen van de ander en rivaliseren om de onverdeelde aandacht van de ouders. Sommigen gaan zelfs tot in extreme lengtes om de ander het leven zuur te maken. Na de puberteit komen zussen meestal in rustiger vaarwater terecht en worden de conflicten beduidend minder. Helaas is het dan al tijd om elk een eigen weg in te slaan..
Lief suske,
Het is nog geen week geleden sinds alles nog bij het oude was en ik mijn laatste levensgebeurtenissen aan je heb kunnen opbiechten. Hoewel ik nu niet kan rekenen op je wijze respons, heb ik nog veel op mijn hart dat ik aan je kwijt wil.
Voor eens zal ik mijn trots opzij zetten en eerlijk tegen je zijn. Mijn vriendin, mijn pratende dagboek, mijn raadgever, mijn boksbal, mijn zusje. Ik mis je. Het is een allesomvattend gevoel dat mijn onderlip doet trillen en zorgt dat de tranen achter mijn gesloten oogleden zich met alle macht een weg naar buiten proberen te vechten. De herinnering aan jou zit in elk hoekje van dit huis. Ons ouderlijk huis, dat ik nu zonder jou bewoon. De mooie stad achter de duinen heeft je nu in zijn armen gesloten.
Je hebt een andere levensweg gekozen dan ik. Ik heb nooit begrepen waarom en heb je bekritiseerd, het je moeilijker gemaakt en je vaak niet gesteund. Het spijt me daarvoor. Ik besef nu dat jij ondanks je leeftijd destijds al veel verder was dan ik. Jij ging voor het grotere plaatje. Voor de toekomst. Voor het Hiernamaals. Ik dacht altijd dat jij in mijn schaduw leefde, oh wat had ik het verkeerd. Jij bent juist mijn kleine grote voorbeeld. Ik ben oprecht onbeschrijfelijk trots op je.
Ik was zojuist thee aan het drinken met al onze tantes en nichtjes, toen het ineens tot me doordrong dat ik de enige in de ruimte was die haar zusje niet aan haar zijde had. De brok die toen in mijn keel opwelde heb ik met moeite weg kunnen slikken. Toen we jonger waren kon ik het niet uitstaan dat ik je altijd op sleeptouw moest nemen van onze moeder. De afgelopen jaren had ik niemand anders dan jij bij me willen hebben tijdens mijn avonturen.
Niemand kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen zoals jij. De enige die een furie in mij kan losmaken die binnen een minuut gedooft kan worden met een gekscherende opmerking, ben jij.
Na onze ruzies, waarbij ik vaak onredelijk was en te ver ging, kon ik altijd rekenen op die ene blik waarmee je me alles vergaf. De onvoorwaardelijkheid die ik met niemand anders heb, mis ik. Wie moet ik nu lastigvallen met mijn levensvragen wanneer ik na het gebed bij zonsopgang niet meer kan slapen? Jouw ochtendhumeur ga ik missen. Wie gaat mij nu naar alle eerlijkheid vertellen dat ik enorme misstappen heb begaan? Onze grenzeloze eerlijkheid mis ik nu al. Wie kan ik nu zo ver krijgen dat ze de bergen afwas voor me willen doen? Ik zal je helpende hand gaan missen. Ik mis nu zelfs al het venijnige getik op je toetsenbord dat me wakker hield terwijl ik de slaap probeerde te vatten. Geen filmavonden meer. Geen veelbetekenende blik wanneer we hetzelfde denken. Geen slappe lach om iets wat de omgeving niet kan plaatsen. Niet meer samen onze broers plagen. Zelfs geen ruzies meer om geleende kleding.
Hoewel we altijd wedijverden om de aandacht van onze moeder, moet ik je bekennen dat het beeld van de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven die elkaar een knuffel geven mij altijd deed gloeien van trots. Ik mis dat ik dat tafereel nu niet meer dagelijks kan aanschouwen. Maar dit is gelukkig geen vaarwel. De urenlange reistijd gaat ons er niet van weerhouden om onze band te onderhouden en sterker te maken.
Je hoort nu bij je echtgenoot. Ik hoop dat hij beseft dat hij goud in zijn handen heeft. Ik hoop dat jouw aanstekelijke schaterlach veelvuldig door je nieuwe thuis zal klinken. Dat je gelukkig zal blijven. Dat het leven mild voor je zal zijn. Dat de engelen over je zullen waken. Dat je levenspad verlicht blijft zodat je nooit hoeft te dwalen. Dat je huwelijk gezegend en vruchtbaar zal zijn. Ik hou van je.
Ik ga ons broertje nu maar eens met wat snoep proberen te paaien. Misschien dat hij dan mijn nieuwe beste vriend wil worden..
Fatiha el Khattabi
Toen zij ooit vol frisse moed begon als rechten- studente, werd Fatiha in een overvolle collegezaal gevraagd waarom ze jurist wilde worden. Zonder na te hoeven denken luidde het antwoord: "Onrechtvaardigheid sucks. Daarom ga ik de wereld een betere plek maken!" En hoewel eens heimelijk dromend van een grootse zangcarrière, beproeft deze ketchup-chips liefhebber bij gebrek aan heus zangtalent, momenteel haar geluk als actrice. Daarnaast bekleedt ze een functie in het bestuur van een islamopleiding. Overdag draagt ze bij aan het bestrijden van de jeugdwerkloosheid. Haar resterende schaarse vrije tijd brengt deze Zeeuwse graag al etend door met haar dierbaren. Wat Fatiha erg eigenaardig maakt is dat ze haar gevoel voor humor van ongekend hoog niveau vindt en daarom hard om haar eigen grappen lacht. Ja, zelfs wanneer niemand anders dat doet..Lees andere stukken van Fatiha
7 Reacties op "Kleine meisjes worden groot"
Prachtig verhaal maar ik las het vanuit het oogpunt dat je zusje dood was. En toen kwam dat stuk dat ze naar haar echtgenoot ging en ik vond het al vreemd dat haar man ook overleden was terwijl je haar thuis miste en naar en naar haar man in de hemel zou gaan. Je zusje gaat dus ‘alleen’ maar trouwen…
Ik vind het zo prachtig hoe je je gevoelens zo makkelijk kunt verwoorden. Ik had hetzelfde toen mijn zus ging trouwen. En ik mis haar ook ontzettend nu :( Het is alsof je schrijft wat ik allemaal voel. Blijf doorschrijven! Want ik wil je blijven volgen:))
Ik kreeg al tranen in mijn ogen, omdat ik dacht dat ze dood was. Omdat ze getrouwd is betekent het niet dat je niet bij haar terecht kan, je zult nu een andere soort band met haar hebben inshAllah. En je zult haar echt nog wel zien hoor!
Juist wanneer de ene zus gaat trouwen en de ander (nog) niet, beseft men wat de waarde is van zo een zusterband, nu ik getrouwd ben, kinderen heb en mijn eigen leven leid in een stad ver weg van mijn ouders en zussen, besef ik mij goed – en met mij mijn zussen – wat voor een speciale band we hebben. Er is geen geruzie meer, geen gekibbel, slechts waardering en liefde voor de ander. De spaarzame, maar o zo mooie momenten van samenzijn worden gekoesterd. Om deze reden is ‘uit elkaar gaan’ misschien wel het beste wat er kan gebeuren om goed met elkaar om te blijven gaan, geen ruzies te hebben en elkaar te waarderen zoals je bent.
Prachtig stuk! Moest mijn tranen in bedwang houden. Hopelijk zal de band tussen jullie sterk worden/blijven.
Ja, een leven samen gedeeld en dat er dan opeens niet meer is, kan bijna als een overlijden voelen, omdat je dat geen wat je had kwijt bent. Je gevoel zegt dat, zo haal ik ook uit je verhaal. Mooi beschreven. Het is een lange tijd geleden dat ik geraakt werd door iemand zijn schrijven. Bedankt voor het delen!
Groet.
Ik kan niet ophouden met huilen. Ik heb een zus en ze is verhuisd en ik mis haar zo erg! :'( Deze verhaal doet me echt aan haar denken. So mooi en prachtig geschreven.