Voorpagina Ervaringen

Oor aannaaien

, 17 maart 2008, 15 reacties

Stond ik afgelopen zondag tussen alle smurfen, kuikens en paashazen met mijn overvolle winkelmandje in de supermarkt. We kregen visite en die moet je naar oud Marokkaans gebruik dan toch vetgemest naar huis sturen. Het liefst met een doggybag mee. De één noemt het gastvrijheid de ander noemt het spijsterrorisme. Hoewel ik de beste intentie heb, merk ik dat ik toch minder vaak een ’tast toe’, ‘wil je nog een koekje’ of een ‘die moet je echt proberen’ ertussendoor gooi, omdat een niet nader te noemen persoon dit erg vervelend vindt.

Ondertussen stond ik met mijn briefje van twintih klaar bij de kassa. Voor me stond een lange slanke man, met een dikke witte korte baard, wit haar, grote donkere ogen en een opvallend klein neusje. Hij was opvallend zwart gekleed waardoor al het wit nog meer wit leek. Zijn lange zwarte jas deed hem vast langer lijken dan hij eigenlijk was en zonder zijn zwarte Blues Brothers hoed zag hij er vast niet zo mysterieus uit. Zou hij altijd zo gekleed gaan? Wat zou hij voor zijn dagelijkse kost doen? Naast zich had hij een koffertje staan, een zwarte aktetas. Misschien was het wel een huurmoordenaar en zou hij zo een aanslag plegen op alle smurfen.

Terwijl ik een beetje naar zijn boodschappen op de band aan kijken was en me probeerde voor te stellen hoe pesto met zure haring en honing zou smaken, deed de man zijn hoed af waar hij kennelijk zijn papiergeld bewaard. Wat een rare snuiter zeg! In de binnenkant had hij met veiligheidsspeldjes zijn papiergeld vastgespeld en maakte er zo eentje los.

Ik begreep ineens ook gelijk waarom hij een hoed op had. Ik ontdekte dat de man geen oorschelp had. Het zag bizar uit, en hoe langer ik ernaar keek, hoe meer het me fascineerde. Was het een afwijking vanaf zijn geboorte of is het later door een ongeluk was gekomen. Ik probeerde stiekem te kijken of het andere oor ook ontbrak, maar net wanneer ik naar links schoof, schoof hij naar rechts en andersom, waardoor ik het niet goed kon zien.

Ergens vond ik het ook wel wat hebben, zonder oren had hij met zijn witte baard en wit haar iets van een baby zeehond. Ik voelde me gelijk weer zeven, tussen al die smurfen en Seabert. Meneer stond op het punt af te rekenen en ik deed een stap dichterbij. Met mijn voet kwam ik tegen zijn koffertje aan en per ongeluk viel deze om. Ik keek de man aan, maar die bleek het niet door te hebben. Ik bukte en probeerde zijn koffertje recht te zetten. Net op dat moment keek meneer dus wel, en begon hysterisch te roepen dat ik hem probeerde te bestelen. Rustig legde ik uit dat ik juist zijn koffertje weer recht probeerde te zetten.

Helaas, het mocht niet baten. Hij was niet te kalmeren, kennelijk zat er iets in zijn koffertje wat teer was. Hij werd panisch over het feit dat ik hem ‘omver had geschopt’. “Nou, nou, omver schoppen is ook wat overdreven. U hoeft heus niet zo overstuurd te raken.” Net wanneer ik dat zei, had ik hem full front tegenover mij staan, met mijn briefje van twintig nog in de hand, sloeg mijn bek open. Aan de andere kant van zijn hoofd had hij ook geen oor! Ik was even in trance en hoorde niet eens meer wat hij zei. Hoe hard hij ook tot me wou dringen, ik bleef maar staren naar zijn oorloze hoofd.

Voor ik het wist trok hij het briefje uit mijn handen. “Zo, die krijg je niet meer terug! Kijkgeld!” Gezien hij mijn geld op aandringen niet terug wilde geven, pakte ik maar het koffertje van de grond. Dat was hem kennelijk zo lief. Maar tot mijn grootste spijt, had de oorloze man hier helemaal geen problemen mee. Hij vond het zelfs prima en ging er vandoor met mijn geld! Het leek wel alsof hij het zo gepland had! Ik kon dus mooi mijn boodschappen niet meer betalen en vertrok de supermarkt dus zonder boodschappen.

Er zat niets anders op dan het koffertje mee te nemen en hopen dat er iets waardevols in zat wat op zijn minst twintig euro waard was. Ik dacht er nog over na om het naar de politie te brengen, maar gezien we dus bezoek kregen zag ik daar van af. Ik vroeg aan de caissière, die uit alle nieuwsgierigheid maar al te graag wilde helpen, om een schaar om het slot open te breken. Onderwijl werd de rij langer en langer, maar dat kon onze hoofdcaissière niet deren. Volgens mij was dit wel het hoogtepunt van haar week.

Na veel moeite en bemoeienissen van verschillende mensen die vonden dat we het recht niet hadden het koffertje open te breken, kregen we hem dan toch open! Een interessante buit was het wel, maar of het twintig euro waard is, weet ik niet. Het waren de oren van de man!

Natuurlijk is dit verhaal voor een groot deel gebaseerd op fictie. We kregen wel echt bezoek en het was erg gezellig! En ik verliet inderdaad de supermarkt zonder boodschappen, maar dat kwam meer omdat sommige mensen HEMA taart lekkerder vinden dan AH taart. Maar het verhaal van de oren was een verhaaltje dat Grote Zus me ooit vertelde toen ik nog een kleine Eighty was. Kennelijk heeft dit verhaal op die leeftijd zo’n indruk op me gehad, dat ik het nooit ben vergeten en tot op de dag van vandaag mensen niet aan-/nastaar. Yes, Big Sista thaught me well!

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van