Voorpagina Politiek

Missie Gefaald

, 18 maart 2008, 46 reacties

“I did like it [soldiering] in the old days, back when the prerequisite of a British campaign was that the enemy should under no circumstances carry guns. Even spears made us think twice…. The kind of people we liked to fight were two feet tall and armed with dried grass…. No, when I joined up, I never imagined anything as awful as this war. I had 15 years of military experience, perfecting the art of ordering a pink gin and [mastering the intricacies of propositioning local women in their native tongue], and then, suddenly, a half million Germans hove into view….”

Uit: Blackadder Goes Forth

Aanstaande woensdag is het precies vijf jaar geleden dat Bush & Co een agressieoorlog begonnen. Oeps foutje een verdedigingsoorlog (alleen moslims voeren agressieoorlogen) tegen een land dat geen enkele bedreiging (desondanks blijft het een verdedigingsoorlog want democratische landen voeren zoals gezegd geen agressieoorlogen, steunen al helemaal nooit dictators en helpen altijd en overal de democratische krachten) vormde voor de VS noch voor de buurlanden. Maar dat is een feit dat er niet meer toe doet. Eigenlijk doen feiten er al heel lang niet meer toe. Alles is politieke spin, zolang de verpakking er gelikt uitziet doet de inhoud er verder niet toe, laat staan feiten. Politiek is gereduceerd tot leugens, doublespeak en oneliners: The hate our freedom, collateral damage, clash of civilization, axis of evil, Islamofascism, You’re either with us or against us, war on terror etc.

Het Irakese volk zou de bevrijders (democratische landen zijn nooit bezetters) met bloemen en snoep verwelkomen. Irak zou een democratie worden (lees: cliëntstaat), direct vrede sluiten met Zionistan (lees: een historisch onrecht legitimeren), de olie zou volop vloeien (lees: voor een appel en ei verkocht aan Amerikaanse oliemaatschappijen) en vanuit Irak zou men dan de volgende landen democratie brengen: Iran, Syrië (lees: uitschakelen als regionale machten). Althans dat was het plan van de oorlogshitsers, laptopstrategen, leunstoelgeneraals, stukjesschrijvers en anderen die van mening waren dat doormiddel van kruisraketten, tapijtbombardementen en heel veel collateral damage men mensen kon overhalen te kiezen voor een van buitenaf opgelegde schijndemocratie. Alleen mensen die in een eigen gecreëerde bizarro wereld leven en lijden aan een ernstige vorm van historische amnesie kunnen zoiets geloven. Of beter gezegd anderen willen laten geloven dat zij dat geloven. Als reaalpolitici weten zij natuurlijk veel beter, maar men moet een oorlog nu eenmaal verkopen en dan is leugens vertellen een goede tactiek zoals een Oostenrijkse politicus ook al wist en met succes toepaste.

In eerste instantie verliep alles naar wens, men kreeg de oorlog die men wilde en men veroverde Irak in een razend snel tempo zonder al te veel verliezen aan eigen kant. De tienduizenden doden aan de andere kant kon de feestvreugde niet bederven. Wie maalt er nu om dode Arabieren. Verspreiding van de democratie (lees: verspreiden van Amerikaanse hegemonie) is elke dode Arabier meer dan waard. Of zoals de hoogste Amerikaanse bevelhebber formuleerde: “We don’t do body counts.” Bush riep: “Mission accomplished” uit en daarmee was de overwinning een feit althans in zijn bizarro wereld en tegen die Irakezen die verzet bleven plegen riep hij als een echte cowboy: “Bring ‘em on!”

In de echte wereld begon de oorlog toen pas. Veel officieren en soldaten van het Irakese leger die niet voor Saddam hadden gevochten tegen de Amerikanen deden dat wel na zijn verwijdering. Vooral nadat de Amerikanen het Irakese leger hadden ontbonden een blunder zonder weerga (lees: Men wilde een nieuw leger creëren dat maar een loyaliteit kende: Washington). Daarnaast vochten veel gewone Irakezen tegen de Amerikanen die zij zagen voor wat zij waren: Bezetters van hun land. Voor Bush & Co waren dat natuurlijk gewoon deadenders en in de media besteedde men vooral aandacht aan de gruweldaden van Al-Qaida in Irak en vergat men dat er ook nog een Irakees verzet was dat niets van doen had met Al-Qaida en zich daar zelfs tegen keerde.

De oorlog uit eigen keuze heeft de VS in vijf jaar tot nu toe bijna 4000 doden, meer dan 30000 gewonden, honderdduizenden soldaten die lijden aan PTSS opgeleverd en een rekening van 3000 miljard. Dit zijn de kosten na vijf jaar oorlog die naar naar verwachting nog jarenlang zal voortslepen. Ondertussen tikt de teller door. Uiteindelijk zullen de VS gedwongen door de hoge kosten Irak verlaten en zal deze oorlog net als de Vietnam oorlog eindigen in een fiasco. Al die doden, al die gewonden en al dat geld zal voor niets zijn geweest! In een echte democratie had men de aanstichters van deze oorlog allang voor het gerecht gesleept of zou dat niet nodig zijn geweest, want men had het nooit zover laten komen. Maar in de VS zegt de Republikeinse presidentskandidaat zonder met zijn ogen te blinken dat de oorlog nog te winnen valt in Irak en de VS er desnoods honderd jaar moeten blijven. Levend in zijn bizarro wereld begrijpt hij niet dat de VS al waren verslagen voordat de oorlog was begonnen. Er staat nog maar één strategie open: Inpakken en wegwezen voordat men er zelf uitgegooid wordt.

"The U.S. has been going around kicking everybody else’s ass for so long, I know that it’s about time that the U.S. got its *own* ass kicked." Uit de film: Platoon.

Mohammed is: Een Man (althans als men dat woord slechts als geslacht opvat), een Moslim (in hart en nieren totaal, echter in daad maar mondjes maat), een Maliki (maar tot zijn schande moet hij bekennen al-Muwatta nog nooit gelezen te hebben), een Afrikaan, een Noord-Afrikaan, een Maghrebijn, een Berber/Amazigh, een Riffijn, een Ayzenay, een Aqarou3, een Arabier (in culturele zin), een Westerling, een Europeaan, een Nederlander, een Hollander, een Zuid-Hollander, een Leidenaar, een Voorschotenaar, een Vlietwijker.

Lees andere stukken van