Qur’anfeestje bij de Turk

Het was tijd om weer eens wat tijd aan mijn abi’s en abla’s te besteden toen deze ouwe opmerking weer eens van stal gehaald werd: “Buurman…” kreeg ik te horen van mijn overbuurmeisje,”U bent toch Marokkaans geworden?” Zie hier een klassieke eigenwijsheid. Zoals in wel meer gevallen, wordt moslimschap met etniciteit verward. Ik betrap mezelf daar ook nog wel eens op, omdat ik vooral naar Marokkaansgefrequenteerde moskeeën ga, lezingen van Marokkaanse imams bijwoon en vooral met Marokkaanse moslims lijk te hangen. Vorige week was het echter quality time met mijn Turkse broeders en zusters.

Voor deze Turkse expeditie besloot ik tot een relaxed avondje uit met mijn FavoAbi naar de Amsterdamse RAI voor de Maide-i Kuran: Een feestelijke Koranavond georganiseerd door Milli Görüş (die, alhamdulillah, ook wel ‘ns wat anders doet dan stadsdeel de Baarsjes pesten met het aldanniet doorgaande Westermoskeeproject…)

Dus togen Abi en ik op zaterdagavond met frisse moed naar de Congreszaal van de RAI om daar een avondje te genieten. Het werd een miksimoksi-affaire. Het eerste gedeelte was namelijk nogal lastig te volgen omdat het -verrassing!- in het Turks was. Wat had ik anders verwacht? Nou ja, ook ik heb mijn dommeblondjesmomenten natuurlijk! Bij de ingang werden we opgewacht door de jongens en meisjes van MG die voor de gelegenheid zich strakker dan strak hadden gekleed, masha’Allah!

De dames waren geheel in chique zwart gekleed met een goudgele hoofddoek om in alle stijlen bedenkbaar. Van lang en laag tot gedraaid, geknoopt, gevouwen of gepiraat. De jongens waren strak-in-het-pak, ook stemmig zwart, met een mooie kleine nuance: de boys in de zaal hadden een lichtgroen stropdas. Aan de zijkant van de zaal een vuurrode strop en wat troubleshooting voorzitters hadden zachtroze dassen. Ze waren netjes en verzorgd met een fijne open uitstraling en een glimlach voor iedereen.

In de zaal zelf leek het niet zo druk (hoewel er uiteindelijk 1750 mensen zaten!). We hadden VIP-kaarten gekocht zonder dat we het wisten, maar wat bleek? Iedereen had VIP-kaarten, want we zijn allemaal even doop! Nou ja, zo zei de voorzitter het niet precies, maar in een moment van egalitair hippiedom was iedereen eventjes even belangrijk (totdat we de v.i.v.i.p.’s op de eerste vijf rijen ontdekten). Wie zaten daar? Onder andere wat MG-bestuurders maar ook MChepkema en de gevangenisimam die ik bij Prem had gezien. Die deed ook nog een mooie recitatie waar hem het zweet met graagte leek uit te breken.

Het begin was een beetje saai voor de Hollander. Veel lezingen van voorzitters hier, voorzitters daar: “Masha’Allah zus, alhamdulillah zo, onze vereniging roelt en is tof en wij zijn tof en jullie zijn tof.” Het was een beetje klef, maar omdat het Turks was, kon ik mijn eigen verhaal erbij verzinnen. De eerste lezing besloot ik te begrijpen als een lezing waarin excuses werd aangeboden wegens het ontbreken van een vegetarische variant op de Lahmacun. De tweede lezing besloot ik te begrijpen als de ontmaskering van premier Erdogan als PVV-kamerlid Hero Brinkman die met regelmaat de Turkse ambassade bezoekt. Iedereen klapte en joelde heel hard hierbij. Turken lijken veel van Hero Brinkman te houden (in mijn versie dan).

Na een lange zittijd aan lezingen, begonnen mijn billen te slapen. Ik liep even de hal in voor een cassis, maar die hadden ze niet. Een flauwgevallen meisje werd naar naar buiten geholpen. Zes MG-jongens en meisjes achtervolgden haar met gezwinde spoed en een glaasje water, plus iemand die leek op een dokter. Erg spannend. En het bloed vloeide weer door mijn billen dus ik kon weer naar binnen. Inmiddels was het tweede gedeelte van de avond begonnen en daar was ik voor gekomen. Dat gedeelte was echt te friggin goed voor woorden. Vier reciteurs van de Qur’an waren uit Iran, Egypte, Turkije en Zuid-Afrika gekomen om hun door Godgegeven kwaliteiten tentoon te stellen.

En deze mannen maakten geen grappen. Meerdere leesstijlen (qira’at) en verschillende langere soerah’s benamen ons de adem. Persoonlijk vond ik vooral de man uit Iran een openbaring: een hele rustige, heldere stijl van reciteren die diep in je hart ging zitten (zie en hoor ook hierboven). De hafiz uit Zuid-Afrika gooide al zijn passie in de strijd. Hij trok je de tekst in en smeet je er dan weer uit om je gewoon nog een keer bij je lurven te pakken. De intensiteit spatte er vanaf. Zelfs die mensen achter ons die erdoorheen gingen bellen, konden daar niets aan doen, alhamdulillah!. Milli Görüşpieps bedankt!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van