Voorpagina Cultuur

Niet zwart of wit, maar oranje!

Vandaag is het Koninginnedag, een nationale feestdag. De dag dat Koninging Beatrix in 1980 de troon besteeg en de dag dat haar moeder Juliana jarig was en jarenlang Koninginnedag vierde. De dag wordt gebruikt om de nationale eenheid te bendadrukken.

Vandaag is de Koningin op bezoek in Friesland. De provincie waar bijna iedereen beter Fries dan Nederlands spreekt en men zich meer Fries dan Hollander voelt, maar waar vandaag volgens het protocol het Friese volkslied niet gespeeld of gezongen mag worden. Het hele land viert mee. Koninginnedag is een dag waarin kleurverschillen onder een oranje schminklaag lijken te verdwijnen.

Het Koningshuis is in brede lagen van de bevolking populair. Bij de ‘witte’ bevolking omdat ze in de globaliserende wereld, en veranderende (verweesde) samenleving tot één van de weinige zaken behoort die onze nationale trots symboliseert. Het koningshuis is in ‘gekleurde’ kringen erg populair omdat het koningshuis het multiculturalisme verdedigt en zij zich er bovendien goed mee kunnen identificeren. Er zijn veel punten van herkenning. Het koningshuis is voor 100% allochtoon (van Duitse bloed) en heeft een Koningin die naast de Nederlandse ook de Engelse nationaliteit bezit. Als opvolger staat een aanstaande koning te wachten die de traditie van de importbruid in ere houdt en er zelf één met dubbele nationaliteit uit een niet-westers land importeerde!

Vandaag doen deze zaken er niet toe, vergeet de woorden "allochtoon" en "autochtoon" het is vandaag gewoon een nationaal feest.
Er is echter ook tegengas. Terwijl het koningshuis in het verleden vooral werd bekritiseerd door republikeinen en anarachisten (wat nog steeds gebeurt, in wat extremere vormen) wordt het koningshuis tegenwoordig ook vaak verbaal aangevallen door monoculturalisten. Maar dat mag de pret vandaag niet drukken.
Voor de rest zijn er ook heel veel mensen die het gewoon als een welkome vrije dag zien en de dag gebruiken om bijvoorbeeld te klussen.

Vanwege een verhuizing val ik dit jaar in de laatste categorie…

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel