Voorpagina Algemeen, Cultuur, Ervaringen

(On)Geloof?

Oorspronkelijk verschenen op Reliflex.nl.

“Weet je wat ik nu echt niet kan begrijpen? Dat zo een intelligente dame als jij kan geloven in een God.” Dit soort opmerkingen zorgen voor een interne discussie in mijn bovenkamer. Daar sta je dan met een verwarde blik en een aarzelende glimlach na zo’n opmerking. Denken sommige mensen echt zo over gelovigen? Niet-intelligente wezens die een God nodig hebben, omdat ze zekerheid willen in hun leven?

Nederland heeft een tijd van snelle ontkerkelijking doorgemaakt en de moderne maatschappij biedt een droom die mensen kunnen waarmaken. Een goede baan, een mooie auto, een groot huis en daarnaast ook nog een gelukkig gezinsleven. Dit kun je waarmaken. Het kan ook leiden tot de vraag: wat heeft het allemaal voor nut en wat heb ik er eigenlijk aan? Want aan het einde van de rit vragen veel mensen zich af of dit alles is.

De consumptiemaatschappij waarin we leven wil ons doen geloven dat geluk hem zit in het kopen van spullen en het tonen van status. Maar zij gaat geheel voorbij aan het feit dat de buitenkant weinig hoeft te zeggen over de binnenkant. De individualisering van de samenleving heeft namelijk ook met zich meegebracht dat mensen meer dan ooit op zoek zijn naar saamhorigheid. Een groep mensen met dezelfde denkwijze. Het woord zingeving is weer ‘hot’. Zingeving in de breedste zin van het woord. Op iedere hoek van de straat heb je wel reiki- of yogabijeenkomsten om het innerlijk rust te geven. Maar één van de sleutels om tot geluk te komen zijn ook de eeuwenoude monotheïstische religies.

Een ‘underdog-positie’, die heeft religie misschien. Zeker als het gaat om de islam. ‘Het groene gevaar’ heeft nog nooit zo in de belangstelling gestaan. Of er op een goede of slechte manier aandacht aan wordt gegeven is niet van belang. Want, zoals spindoctors en andere PR-mensen zeggen, slechte publiciteit is ook publiciteit.

Toen de islam nog niet het gesprek van de dag was, zag je bijna geen jonge meisjes met een hoofddoek op straat en waren mensen wel gelovig, maar niet op een opzichtige manier. Met de komst van alle discussies word je gewezen op je identiteit en ga je je afvragen waarom je ook alweer die ene religie aanhangt. Met de ChristenUnie in het kabinet worden ook de christenen weer zichtbaar en zijn zelfs onderwerpen ter sprake gekomen waarvan we dachten dat we er in Nederland al jaren over uit waren, zoals abortus bijvoorbeeld. De organisatoren van de EO-jongerendag zullen enthousiast in hun handen wrijven van de enorme belangstelling voor het evenement.

Uiteindelijk maakt het allemaal niets uit. God heb je vaak het hardst nodig in je slechtste dagen. En we maken nu eenmaal roerige tijden door, omdat we als land in een identiteitscrisis zijn beland. Want… wie zijn we nu eigenlijk?