Voorpagina Ervaringen

A job ain’t nothing but work?

Toen ik vier was wist ik het zeker! Ik wilde een snoepwinkeltje worden. Het was erg lastig om van juf Petra te horen dat dit niet kon en dat al op zo een jonge leeftijd te moeten leren accepteren. Hoezo kan niet, kan niet bestaat toch niet, juf? Of heeft dat soms alleen betrekking tot het strikken van mijn veters? Lekker makkelijk dan. Straks gaat ze me nog vertellen dat Sinterklaas en de Paashaas niet bestaan, sprookjes niet waargebeurd zijn en dat er geen grote pot goud aan het eind van de regenboog staat. Een andere beroepskeuze durfde ik niet meer te maken en zelfs toen ik eenmaal klaar was met mijn havo opleiding wist ik het als 17-jarige girlygirly nog niet.

Gezien mijn idealen wist ik in ieder geval één ding zeker. Ik zou nooit voor een suffe van negen tot vijf kantoorbaan gaan. Mijn passies lagen immers elders. Bij het dansen, muziek, kinderen, kunst, funky kleding, reizen en lekker eten (stiekem het liefst snoep, heel veel snoep misschien lukte het me dan toch om er als een snoepwinkel uit te zien). Ik kon tot ergenis van mijn moeder als tiener wel uren op de rand van mijn bed zitten. Ze begreep er niets van, al dat gedroom daar word je kamer niet netter op of komt je huiswerk niet eerder af. Maar haar motto was voor mij wel altijd "langzaam, dan lukt het je wel". En dat deed ik dus maar, lekker op mijn luie gemak dromend van een carrière als chef-kok aan het strand in Marokko in mijn eigen restaurant met een bijbehorende patisseriezaak in de stad.

Of hoe ik de hele wereld al dansend veroverde door alle stoere streetdance moves, die natuurlijk alleen in mijn hoofd prima lukten. De week daarop was ik operazangeres. Dan ijlde ik weer over hoe ik eruit zou zien als Mary Poppins. Wanneer die outfit me verveelde dan was ik toch weer kunstenares? Een nog grotere dan Dali, van Gogh, Monet en Vermeer tezamen. Een echtgenoot en eigen kinderen kwamen in dit beeld nergens voor. Laten we wel wezen, voor een gezin heb je echt geen tijd wanneer je ook nog eens voor de Nobel Peace Prize gaat. (Mijn dankspeech zal ik jullie besparen).

Naarmate ik ouder werd en ook nog eens ging studeren werd ik al wat realistischer en mijn dromen saaier. Je weet wel, geen eigen restaurant, maar wel een eigen kookprogramma en zelfgeschreven kookboeken(stuk voor stuk bestsellers). Geen van New York tot Tokio reizende super danseres, maar wel een eigen succesvolle goedlopende dansschool. Geen Mary Poppins, maar wel een eigen weeshuis ergens in een derde wereldland. Ik vond ook droomgenoten. Zo begon ik met een callcenter collega een eigen kinderopvang en met een vriendin van me een modehuis…

Met de studie wilde het niet zo vlotten gezien ik nog niet wist wat ik wilde worden. Ik ging van pedagogiek, naar rechten en koos uiteindelijk voor de ICT. Op de een of andere manier bedacht ik me dat je in elke wereld wel ICT kon toepassen en je altijd wel goed terecht zou komen met je dromen en idealen. Alles valt online te publiceren, video en audio kan je streamen en je kunt gelukkig ook nog eens best goed je creativiteit kwijt.

Mijn dromen kregen meer vorm, niet zomaar een weeshuis, maar een weeshuis waar ze opgeleid worden tot super IT’ers. Kansarmen een kans geven door de wereld kleiner te maken voor ze, allemaal met behulp van ICT. Netwerken aanleggen, computercursussen geven voor de normale particulier, scholen automatiseren, videoconference colleges, ik zag het helemaal voor me.

Inmiddels heb ik een gewone negen tot vijf kantoorbaan, waarbij ik me nu ineens besef dat het niet in de buurt komt bij ook maar een van mijn dromen, passies of idealen. Hoewel het een super bedrijf is, met een goed imago, leuke collega’s, geweldige kansen biedt en ook nog eens goed betaald, mis ik één simpel ding. Een missie. Of een doel, of hoe je het ook noemen wilt. Voldoening en een goede reden waarom ik doe wat ik elke dag van negen tot vijf doe. Ik ben tussen het dromen en idealiseren door nooit gaan studeren en werken met het idee het alleen voor het geld te doen. Overigens ook niet voor de roem, al zouden mijn dromen je anders doen denken.

Het is nu heel lastig om te zeggen wat ik wel zou willen, bij wat voor soort organisatie ik wel zou willen werken en wat voor doel of missie een organisatie zou moeten hebben. Ik voel me ergens weer dat meisje van vier dat dolgraag een snoepwinkeltje wil worden en niet wil accepteren dat dit bij haar huidige werkgever niet kan. Het geeft me aan de andere kant wel een boost. Dromend en werkend streef ik continu naar dat doel waarnaar ik onderweg ben en waaruit ik mijn voldoening zal halen, insha’Allah.

Salaam en dikke groeten,

Eighty

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van