Toen ik vier was wist ik het zeker! Ik wilde een snoepwinkeltje worden. Het was erg lastig om van juf Petra te horen dat dit niet kon en dat al op zo een jonge leeftijd te moeten leren accepteren. Hoezo kan niet, kan niet bestaat toch niet, juf? Of heeft dat soms alleen betrekking tot het strikken van mijn veters? Lekker makkelijk dan. Straks gaat ze me nog vertellen dat Sinterklaas en de Paashaas niet bestaan, sprookjes niet waargebeurd zijn en dat er geen grote pot goud aan het eind van de regenboog staat. Een andere beroepskeuze durfde ik niet meer te maken en zelfs toen ik eenmaal klaar was met mijn havo opleiding wist ik het als 17-jarige girlygirly nog niet.
Gezien mijn idealen wist ik in ieder geval één ding zeker. Ik zou nooit voor een suffe van negen tot vijf kantoorbaan gaan. Mijn passies lagen immers elders. Bij het dansen, muziek, kinderen, kunst, funky kleding, reizen en lekker eten (stiekem het liefst snoep, heel veel snoep misschien lukte het me dan toch om er als een snoepwinkel uit te zien). Ik kon tot ergenis van mijn moeder als tiener wel uren op de rand van mijn bed zitten. Ze begreep er niets van, al dat gedroom daar word je kamer niet netter op of komt je huiswerk niet eerder af. Maar haar motto was voor mij wel altijd "langzaam, dan lukt het je wel". En dat deed ik dus maar, lekker op mijn luie gemak dromend van een carrière als chef-kok aan het strand in Marokko in mijn eigen restaurant met een bijbehorende patisseriezaak in de stad.
Of hoe ik de hele wereld al dansend veroverde door alle stoere streetdance moves, die natuurlijk alleen in mijn hoofd prima lukten. De week daarop was ik operazangeres. Dan ijlde ik weer over hoe ik eruit zou zien als Mary Poppins. Wanneer die outfit me verveelde dan was ik toch weer kunstenares? Een nog grotere dan Dali, van Gogh, Monet en Vermeer tezamen. Een echtgenoot en eigen kinderen kwamen in dit beeld nergens voor. Laten we wel wezen, voor een gezin heb je echt geen tijd wanneer je ook nog eens voor de Nobel Peace Prize gaat. (Mijn dankspeech zal ik jullie besparen).
Naarmate ik ouder werd en ook nog eens ging studeren werd ik al wat realistischer en mijn dromen saaier. Je weet wel, geen eigen restaurant, maar wel een eigen kookprogramma en zelfgeschreven kookboeken(stuk voor stuk bestsellers). Geen van New York tot Tokio reizende super danseres, maar wel een eigen succesvolle goedlopende dansschool. Geen Mary Poppins, maar wel een eigen weeshuis ergens in een derde wereldland. Ik vond ook droomgenoten. Zo begon ik met een callcenter collega een eigen kinderopvang en met een vriendin van me een modehuis…
Met de studie wilde het niet zo vlotten gezien ik nog niet wist wat ik wilde worden. Ik ging van pedagogiek, naar rechten en koos uiteindelijk voor de ICT. Op de een of andere manier bedacht ik me dat je in elke wereld wel ICT kon toepassen en je altijd wel goed terecht zou komen met je dromen en idealen. Alles valt online te publiceren, video en audio kan je streamen en je kunt gelukkig ook nog eens best goed je creativiteit kwijt.
Mijn dromen kregen meer vorm, niet zomaar een weeshuis, maar een weeshuis waar ze opgeleid worden tot super IT’ers. Kansarmen een kans geven door de wereld kleiner te maken voor ze, allemaal met behulp van ICT. Netwerken aanleggen, computercursussen geven voor de normale particulier, scholen automatiseren, videoconference colleges, ik zag het helemaal voor me.
Inmiddels heb ik een gewone negen tot vijf kantoorbaan, waarbij ik me nu ineens besef dat het niet in de buurt komt bij ook maar een van mijn dromen, passies of idealen. Hoewel het een super bedrijf is, met een goed imago, leuke collega’s, geweldige kansen biedt en ook nog eens goed betaald, mis ik één simpel ding. Een missie. Of een doel, of hoe je het ook noemen wilt. Voldoening en een goede reden waarom ik doe wat ik elke dag van negen tot vijf doe. Ik ben tussen het dromen en idealiseren door nooit gaan studeren en werken met het idee het alleen voor het geld te doen. Overigens ook niet voor de roem, al zouden mijn dromen je anders doen denken.
Het is nu heel lastig om te zeggen wat ik wel zou willen, bij wat voor soort organisatie ik wel zou willen werken en wat voor doel of missie een organisatie zou moeten hebben. Ik voel me ergens weer dat meisje van vier dat dolgraag een snoepwinkeltje wil worden en niet wil accepteren dat dit bij haar huidige werkgever niet kan. Het geeft me aan de andere kant wel een boost. Dromend en werkend streef ik continu naar dat doel waarnaar ik onderweg ben en waaruit ik mijn voldoening zal halen, insha’Allah.
Salaam en dikke groeten,
Eighty
13 Reacties op "A job ain’t nothing but work?"
wat is je baan nu dan?
Slm Eighty,
Er valt heel veel te doen, waaruit je inspiratie en voldoening kan halen.
Ach ik weet het niet, het is allemaal herkenbaar (join the club), maar die onrust (ik moet iets doen…) hebben de meesten hoor. een vriend van mij stelt iedere keer nieuwe uitdagingen om de leegte die hij voelt te bestieren. Maar na ieder project/plan begint hij weer te klagen over hetzelfde: ik mis iets? Ha ha…Tegenwoordig neem ik hem ook niet meer zo serieus en zeg gewoon: DOEN!
Overigens denk ik dat hard werken de beste verslaving is die er is voor de ‘onrustigen’ onder ons. ;-)
Plz call the Mrs…
Haha, altijd dromen ofniet
Ik wilde toen ik 5 was een prinses worden, toen arts zonder gens (nog steeds eigenlijk) toen tandarts en nu.. bij Greenpeace ofzo, ik zie mijzelf nog wel met een rubber bootje tegen een schip aanvaren of op een vliegtuig klimmen. En niet te vergeten op de catwalk staan met mijn eigen kledinglijn en prijzen in ontvangst nemen als een van de beste modeontwerpsters in Europa, naar Milaan en Parijs reizend.
Inshallah haha, waar een wil is is een weg
Toen ik jong was wilde ik juf worden of stewardess. Iets ouder ging ik voor moeder of beroepsmilitair. Stewardess was vooral om veel te reizen, beroepsmilitair omdat ik de toen ganbare opvatting dat meisjes dat niet zouden kunnen onzin vond. En nu? Nu ben ik 33, de gelukkige moeder van twee kinderen, vind ik reizen nogsteeds geweldig en het idee dat vrouwen minder waardig zouden zijn nogsteeds onzin EN ben ik afgelopen week alsnog afgestudeerd als juf. Kortom: waarom begin je niet gewoon je eigen snoepwinkeltje met je eigen halal-assortiment en natuurlijk Farah en Sarah-drop?
De Samenwerkende Marokkaanse Jongerenvereniging “De Tent” in Rotterdam zoekt nog computers ICT ! voor kansarme leerlingen in Marokko en wil een soort van centrum oprichten in samenwerking met COS Rijnmond
Vrijwilligerswerk voor jou?
Ze zoeken vast mensen
p.s. vrijwilligerswerk betekent ook ervaring opdoen in de sector waar je eigenlijk wilt werken
op dus naar die ICT droom voor kansarme jongeren van jou
deed ik ook en heeft geholpen (heb nu een hele goede ‘droom’ deeltijd baan, al is die tijdelijk)
De jongerenvereniging heet De samenwerkende Marokkaanse Jongerenvereniging “Chabab Al-Khaima’
Plaats organisatie: Rotterdam
Ze hebben waarschijnlijk ook nog geld nodig
Het project is in samenwerking met de gemeente en COS Rijnmond
Welnee, een baan is veel meer dan een job.
Een snoepwinkel is bereikbaar als je de nodige papieren hebt. Net zoiets als het halen van een rijbewijs.
Sinterklaas en de Paashaas bestaan niet, maar de verhalen wel en die zijn echt.
Klaar met havo? Nou, dan behoort een snoepwinkel echt wel tot de toekomstige mogelijkheden. Middenstands (hoe heet dat nu?) enz.
Mary Poppins! Wauw! Geen feministe pur sang ;-) maar je wordt er wel wijzer van als kind. Negen tot vijf, dat doen we allemaal. En soms wat vroeger of later.
Eighty, vanzelfsprekend is de missie het allerbelangrijkste. Blij dat je dat onderkent. Je doet het ergens voor. Wow. Begin een snoepwinkel op het world wide web. Ik heb nog altijd de droom van een speelgoedwinkel in Afrika. Voor de kinderen. Benieuwd wat Obama daarvan vindt.
Jan
Leuk :) ik ben P&A studente en ik herken echt veel punten van deze tekst.
Suc6
Ik weet niet bij wat voor bedrijf je werkt maar het is een tendens om als bedrijf maatschappelijker naar buiten te treden
Het zou mogelijk zijn in een bepaald ontwilkkelingsland een ICT project op te zetten en je baas eventueel te vragen een dergelijk project te sponsoren
zodat jij 4 weken per jaar naar je project toekunt om daar leiding aan te geven.
Wij lijken verdacht veel op elkaar…
Vele (#11),
dat is een leuke fantasie, maar geen werkelijkheid, helaas,
Jan