Lombok

Eergister fietste ik  vlug en vaardig naar me meissie op centraal station toe. Lekker potje ontbijten, beetje relaxen en vervolgens zou zij naar Utrecht gaan voor een vrijwilligersbijeenkomst van al-Nisa. Helaas was meissielief van de verslapende en banjerde ik almaar wakkerwordende rond op cs. En tussen jou en mij: cs is de basis, vooral de meetingpoint is meesterlijk. Overal mooie mensen: dagjesmensen, locals, werkers, versierders, kriebelende junkies, rondrennende roodbehoedde ns-pipo’s en bepakt toeristenvolk.

Uiteraard moet ik ook props geven aan Shakie’s (voor de connaisseurs: dit heeft niets met Neil Young te maken overigens), de biokoffie/tonychocolonely/anti-hippe vruchtensappiebar naast spoor 13. Die dag werkte die kale knikker er. De meest humorloze, saaie, arrogantie-uitstralende apekop die ook nog eens onaardig tegen kinderen is. Desalniettemin hebben ze killerkoffie en lekkere bagels.

Anyhoe, we zouden die dag ontbijten maar door onze laatheid (had ik al vermeld dat ikzelf ook een half uur te laat was?) hebben we maar wat voorraad ingeslagen en met zijn tweeën de trein naar Utreg genomen. Bij Utreg cs namen we een taxi richting ’t jongerenhonk waar de vrijwilligersbijeenkomst was. Aangezien ’t toch een vrouwenbijeenkomst was had ik me voorgenomen niet te lang te blijven hangen. Lijkt ’t ook net of je een potje aan ’t vrouwenchecken bent, of, erger, dat je je meissie niet alleen d’r pad wilt laten gaan. Dat zou echt lilluk gedrag zijn, ouwe!

Maar ja, een aantal dames ken ik ook, dus je kletst er wat op los en opeens ben je tafels en banken aan ’t sjouwen, koffie aan ’t proeven, aan ’t voetballen met de toekomstige linksbuiten van dames jong-oranje onder 15. Kapoerefietsgezellig! Ondertussen had me meissie al haar eten eruit gegooid (niet vrijwillig). Voor haar: Shakie’s no more ben ik bang.

Rond een uur of 1 kwamen er wat broslima’s (brommermoslima’s) binnenrollen (volgens mij herkende ik een wbh-bezoekert). Vervolgens ben ik er (géén oorzaak/gevolg) vandoor gegaan, wandelend door Lombok (de Indische Buurt van Utrecht, waar ik telkens een beetje onbeholpen moest gniffelen als ik weer een straatnaam zag die bij ons in de buurt ook hangt. Niasstraat. Hihi. Molukkenstraat. Hihi. Hoe oud was ik ook alweer?!).

Leuke wijk overigens, maar waarschijnlijk praatte ik wat te hard met me ma aan de telefoon, want opeens kwamen er twee kakkerlakken vriendelijke jongens voorbij en kreeg ik pardoes het predikaat ‘kankerjoden’ naar mijn hoofd. Dat was niet aardig. Bovendien ben ik een kankermoslim, maar het leek me op dat moment beter niet het gesprek aan te gaan. Genietend van ’t zonnetje liep ik opeens langs een groot braakliggend terrein dat mijn aandacht trok.

Het was voor de helft overwoekerd met onkruid, de andere helft was als een pseudo-Engelse tuin ingericht – maar cheapass hippiestijl (dus niet kapotgeperfectioneerd). Er liepen wat mensen rond alsof het een echte tuin was. Verderop waren ook wat kraampjes neergezet. Ik liep verder om het terrein heen. Het verwonderde me dat in hartje Utrecht, naast de jaarbeurs, op honderd meter lopen van het cs, er zo’n groot terrein lag. Een culturele vrijplaats leek het wel. Om het terrein heen stonden hekken, zodat niemand de ondiepte in kon sodemieteren, en om de zoveel meter was het hek opgefleurd met kunst – zowel profi als van kinderen.

Een onderschrift bij een tekening ontlokte een gniffel: hihi, ‘Anissa was hier’. Gauw fotootje maken en doorsturen naar me meissie. Een stukje verderop een mooie tekening van een blauwe boom, met een rood poppetje dat ondersteboven hangt en een aantal paddestoelen eromheen (die schieten ook als moskeeën uit de grond). Nog een fotootje hosselen en doorsturen. Driekwart om het hek was ik inmiddels gelopen en toen stond er een groot bord waarop de info stond wat er met het terrein zou gebeuren: bouwarch bouwt hier ‘ulucami hdv annex cultureel centrum.’ Hatsjikidee, een moskee! Me meissie en ik zoeken alweer een tijdje naar een ander huis – misschien is Lombok wel wat. Hmmm…

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van