Voorpagina Algemeen, Ervaringen, Maatschappelijk, Spiritualiteit

Het verhaal van onze vaders

, 12 november 2012, 7 reacties

Afgelopen week las ik in The New York Times ‘The Story of our Fathers’. De auteur Aman Ali beschrijft hoe zijn vader als immigrant naar de Verenigde Staten vertrok zodat hij zijn kinderen de kansen kon geven die hij zelf niet heeft gehad. Hij beschrijft treffend hoe zijn vader zijn eigen droom – namelijk het worden van bouwkundig ingenieur – opgaf voor een baan bij Dunkin Donuts. Hij kon daar 10 dollar meer verdienen, dollars die linea recta naar zijn familie in India verstuurd werden. Hij kreeg al snel ‘promotie’, trouwde en met een kind onderweg werd het volgen van zijn avondopleiding een onmogelijke taak.

Na dertig jaar, op 67-jarige leeftijd, vermoeid als hij is, heeft Amins vader die baan nog altijd. Wanneer hij over bruggen rijdt, wordt hij herinnerd aan die diepgezonken droom, die hij ooit heeft moeten laten varen. Hij weet zeker dat als de geschiedenis een fractie anders was gelopen, hij die complexe staalconstructies had kunnen bouwen. Amin draagt desalniettemin het verhaal van zijn vader altijd bij zich. In zijn ontmoetingen met vreemden bouwt hij er bruggen mee. Bruggen tussen zichzelf en de Ander.

Dit type verhalen over dromen en opofferingen worden door miljoenen migranten gedeeld – verspreid over de uithoeken van de wereld. Zo ook door mijn vader.

Mijn vader wordt dit jaar 65. Hij mag met pensioen en kijkt uit naar de vrijheid die daarmee gepaard gaat. Het zal een bijzonder jaar voor hem worden. Zijn jongste kind wordt achttien en zijn jongste dochter neemt als eerste El-Fassi een academische diploma in ontvangst. Enkele maanden geleden vroeg ik hem hoe hij terugkijkt op zijn leven. Is zijn missie geslaagd, heeft hij spijt van de beslissingen en waren de opofferingen het waard? Op die vragen hoeft mijn vader niet lang na te denken. Sommige dingen had hij anders aangepakt, hij heeft geleerd van zijn fouten, geleerd van zijn kinderen, maar het was het waard. Of zoals hij zou zeggen: alhamdulilah.

Maar de vraag die me ook bezighield, is welke dromen mijn vader nog heeft. Toen ik de vraag stelde, kreeg ik een verrassend antwoord. Hij had twee dromen. Een daarvan is inmiddels vervuld: een bedevaart naar Mekka. Maar zijn andere droom was van een andere orde. Als hij de tijd had gehad om de kunst van het schrijven beter onder de knie te krijgen, dan had hij het gedaan. Ondanks het feit dat onze boekenkast slechts gevuld was met islamitische literatuur en hele foute Marokkaanse theeglazen, weet hij het zeker: dat hij een boek had kunnen schrijven. Niet zo lang geleden vroeg hij gekscherend of ik nog ergens een typmachine had liggen.

Hoewel de kans klein is dat zijn droom in vervulling zal gaan, twijfel ik geen seconde aan de kwaliteiten van mijn vader. Want mijn vader is namelijk een verhalenverteller, van het beste soort. Ik kan uren naar de man luisteren, zoals ik uren naar de geniale woordcombinaties van Gabriel García Márquez kan kijken. De manier waarop mijn vader onder begeleiding van handgebaren en gezichtsuitdrukkingen, zijn stem gebruikt, details beschrijft en herinneringen van decennia geleden met het grootste gemak ophaalt is ongekend. Zo fenomenaal dat ik kippenvel krijg bij de gedachte dat hij er straks niet meer is. En ik zijn verhalen moet missen.

Hoewel er al zo veel is verteld, is er nog veel dat ik niet weet.

Als ik de volledige controle zou hebben over mijn eigen dromen, dan had ik wellicht andere keuzes gemaakt. Dan had ik op de middelbare school een ander vakkenpakket gekozen en had ik geneeskunde gestudeerd. Dan was ik nu dokter geweest, en geen schrijver.

Maar misschien zijn dromen er niet om in vervulling te gaan. Maar zijn ze er gewoon. En is het vooral een uitdaging om deze, ondanks de keuzes die je maakt, te koesteren. Zorgen dat ze je niet verlaten. En misschien zijn ze er totdat ze een last vormen en er ooit iemand  verschijnt die deze van je overneemt. En namens jou in vervulling laat gaan:

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim