Voorpagina Ervaringen

SubhanAllah, Elhamdullilah, Allahu Ekber

Hmm. Daar sta je dan. Met een spiegel voor je. Voor de één een pijnlijke ervaring, voor de ander een heus egostreelmoment. Voor mij was het geen van beide. Ik vond het raar. Iets wat zo mooi was geschapen zag er nu anders uit. Er was een stuk weg. Weg. Het was er niet meer. Ik kon wel juichen, of toch maar niet? Ik kon wel huilen, of toch maar niet? Met een wazige blik speelde de voorbereiding van de operatie stap voor stap door mijn hoofd als een film. Dit was geen fictieverhaal, maar een waargebeurd verhaal. Ik? Was ik geopereerd?

Ik deed mijn best om niet te kijken maar ik bleef kijken. Hoe zag het eruit? Zullen de littekens vervagen? Wanneer gaan die blauwe plekken weg? Ik verwachtte allerlei antwoorden van de spiegel, maar uiteindelijk kwam er van mijn kant enkel een zucht van frustratie en warrigheid. Genoeg is genoeg. De spiegel stond er nog, maar ik deed een stap opzij. Een stap naar datgene wat belangrijk was. Waarom zeuren? Ik kreeg toch de gelegenheid om geopereerd te worden? Datgene wat niet in mijn lichaam hoorde, was toch verwijderd?

Tja nu herhaal ik de woorden subhanAllah, Elhamdullilah, Allahu Ekber constant, omdat alles wat ik mee maak mij uiteindelijk sterker maakt en niet zwakker. Een week geleden zat ik onder de blauwe plekken. Nu, een week later, zie ik dat de blauwe plekken minder zichtbaar zijn geworden. SubhanAllah. Zo snel? Een week geleden kwam er na een hap eten een vlaag van misselijkheid en hoofdpijn naar boven. Nu heb ik weinig tot geen last van misselijkheid en hoofdpijn. Elhamdullilah. Een week geleden was ik afhankelijk van alles en iedereen om me heen. Nu besef ik de waarde van alles en iedereen om me heen. Nu besef ik dat het hebben van sabr (geduld) iets moois is, omdat er geen kracht en macht buiten die van Allah swt is. Altijd al geweten en dit keer ook gevoeld. Allahu Ekber.

De Profeet (vzmh) zei: "De grootte van de beloning is naar gelang de grootte van de beproeving: en wanneer Allah de Verhevene van een volk houdt, stelt Hij hen op de proef. Voor hem die de beproeving blij gemoed doorstaat is het welbehagen van Allah; voor hem die er ontevreden mee is, is er de ontevredenheid van Allah."

Velen zien het als een imperfectie. Ik zie het als een beloning. Waarom wordt er me gevraagd? Wat neem ik mee naar het hiernamaals vraag ik ze dan? Mijn ‘perfecte welgevormde’ figuur? Of de lessen die ik kon halen uit het wereldse leven die uiteindelijk mijn gedrag en daden hebben gevormd?

PS. Hierbij wil ik ook meteen de aardige, behulpzame zusters en chirurgen bedanken. Moge Allah s.w.t jullie een mooie beloning geven inshAllah. Een mooiere beloning, dan onze bloemen!